| Κείμενο |
Ο πολύς λόγος που γίνεται τον τελευταίο καιρό για το κατά πόσο η διαιτησία διαμορφώνει αποτελέσματα και κυρίως κατά πόσο η διαμόρφωση αυτή γίνεται εσκεμμένα και καθοδηγείται από διάφορα συμφέροντα, έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι που καλούνται επιτελέσουν το ομολογουμένως δύσκολο έργο της διαιτησίας να βρίσκονται στο στόχαστρο δημοσιογράφων, φιλάθλων, παραγόντων και ποδοσφαιριστών και να δέχονται ανυπεράσπιστοι τα πυρά τους.
Σίγουρα όταν ο διαιτητής δε δώσει ένα πέναλτι ή σταματήσει μία φάση για ανύπαρκτο offside επηρεάζει και διαμορφώνει το αποτέλεσμα υπέρ της μίας ή της άλλης ομάδας. Το θέμα είναι όμως κατά πόσο ο διαιτητής είχε τελικά την πρόθεση να ευνοήσει κάποια ομάδα ή το λάθος στο οποίο υπέπεσε δεν έγινε εσκεμμένα. Και αν μεν κάποια από τις δύο ομάδες ευνοήθηκε ηθελημένα από τον «άρχοντα του γηπέδου», τότε σωστά αυτός κατηγορείται και σωστά τον θέλουμε «στην κρεμάλα». Επίσης όταν μια ομάδα ευνοείται επειδή ο διαιτητής υποπίπτει σε λάθη που οφείλονται σε αμέλειά του (δεν είχε σωστή θέση στη φάση γιατί βαριόταν να τρέξει, δεν μπορούσε να τρέξει γιατί έχει να κάνει προπόνηση 2 βδομάδες, δεν κοίταζε τη φάση γιατί έκανε καμάκι στον παρατηρητή του αγώνα - εδώ ο διαιτητής μέμφεται όχι γιατί είναι gay άλλα για το ότι κάνει καμάκι- κλπ) τότε και πάλι δικαίως τον κράζουμε και ορθώς ζητάμε να του επιβληθούν όλες οι προβλεπόμενες κυρώσεις. Όταν όμως ο διαιτητής υποπέσει σε λάθος για το οποίο δεν ευθύνεται για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να κρίνει αντικειμενικά τότε τι γίνεται; Είναι δίκαιο να διώκεται και να κατηγορείται ένας διαιτητής για μία λάθος απόφαση που πήρε (και ήταν αναγκασμένος να πάρει) σε κλάσματα του δευτερολέπτου, τη στιγμή που για την ίδια φάση δεν μπορούν να αποφανθούν 5 ειδικοί του είδους καθισμένοι στις αναπαυτικές καρέκλες ενός studio και αφού έχουν δει 15 φορές το replay από 10 διαφορετικές γωνίες; Πως μπορούμε να απαιτούμε να αποφανθεί ο διαιτητής αντικειμενικά για μία ανατροπή που γίνεται 20 μέτρα μακριά του και μέσα σε πλήθος παικτών; Πως μπορεί να αποφασίσει και να είναι σίγουρος ότι το πόδι του αμυντικού χτύπησε τη μπάλα πρώτα και μετά το πόδι του επιθετικού ή το ανάποδο, όταν αυτό έγινε εν ριπή οφθαλμού; Είναι δυνατόν να απαιτούμε από έναν άνθρωπο να βρίσκεται κάθε στιγμή παντού μέσα στο γήπεδο, να αποτυπώνει στο μυαλό του κάθε φάση, να την επεξεργάζεται πολλές φορές στο μυαλό του από διαφορετικές οπτικές γωνίες και με διαφορετικές ταχύτητες και όλα αυτά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα; Φαντάζομαι πως όλοι συμφωνούμε ότι αυτά ανήκουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Θα μου πείτε βέβαια ότι υπάρχουν και οι βοηθοί διαιτητή, αλλά νομίζω πως και αυτοί βρίσκονται στην ίδια μοίρα, γιατί μη μου πείτε ότι μπορούν να αποφανθούν σωστά για ένα offside για το οποίο ο παίκτης βρίσκεται 10 πόντους πίσω από τον άλλο και η πάσα έγινε 50 μέτρα μακριά από αυτόν... και όμως για τέτοια offside έχουν κατηγορηθεί διαιτητές και επόπτες για μεροληψία και ηθελημένη εύνοια προς κάποιον από τους δύο αντιπάλους.
Το θέμα δεν είναι λοιπόν να κρίνουμε το διαιτητή από φάσεις που εκ των πραγμάτων είναι δικαιολογημένο το λάθος, αλλά από φάσεις στις οποίες αυτός δείχνει καθαρά την πρόθεσή του να ευνοήσει κάποιον αντίπαλο. Ενέργειες όπως τα συνεχή σφυρίγματα foul κατά μόνο ενός αντιπάλου, η μη τήρηση του πλεονεκτήματος για μία μόνο από τις δύο ομάδες, ίσως δεν κάνουν πολύ εντύπωση, αλλά καμιά φορά είναι πολύ πιο ενδεικτικές από τον άδικο καταλογισμό ενός πέναλτι για το κατά πόσο οι προθέσεις του διαιτητή είναι αγνές ή όχι...
Θα γίνω όμως πιο συγκεκριμένος αναφερόμενος σε παραδείγματα από το Ελληνικό πρωτάθλημα...
Στον αγώνα ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός και οι δύο ομάδες διαμαρτύρονται για τη διαιτησία η κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Με μια γρήγορη ματιά κάποιος θα έλεγε ότι ο διαιτητής αδίκησε και τους δύο το ίδιο ή τουλάχιστον (αφού αδίκησε και τους δύο) δεν είχε πρόθεση να ευνοήσει κάποιον. Ο ισχυρισμός αυτός στέκει αν θυμηθούμε κάποια επιθέσεις του Ολυμπιακού που έκοψε με ανύπαρκτα offside τα οποία όντως ήταν πολύ οριακά ή 2 πέναλτι που δεν έδωσε στον ΠΑΟΚ τα οποία μόνο ύστερα από προσεκτική παρατήρηση του replay μπορούσε κάποιος να αβίαστα να καταλογίσει. Είναι αλήθεια πως με βάση τις αμφισβητούμενες αυτές φάσεις δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει το διαιτητή για μεροληψία υπέρ καμίας πλευράς. Υπάρχει όμως και μία επίμαχη φάση στον αγώνα η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ενδεικτική για την πρόθεση του διαιτητή να ευνοήσει τον Ολυμπιακό. Η φάση της αποβολής του Γεωργιάδη για θέατρο. Στη φάση αυτή θυμίζω ότι ο Γεωργιάδης σε διεκδίκηση της μπάλας με αμυντικό του Ολυμπιακού μέσα στη μεγάλη περιοχή πέφτει κάτω και ο διαιτητής τον αποβάλει με δεύτερη κίτρινη κάρτα για θέατρο (η πρώτη κίτρινη κάρτα του είχε δοθεί για τον ίδιο λόγο λίγα λεπτά πριν). Θα ήταν ίσως δίκαιη η αποβολή του Γεωργιάδη αν αυτός διαμαρτυρόταν μετά την πτώση του, γιατί όντως δεν υπήρχε παράβαση από τον αμυντικό του Ολυμπιακού. Ο Γεωργιάδης όμως δε διαμαρτυρήθηκε καθόλου, ούτε καν ζήτησε πέναλτι...τίποτα απολύτως... Παρόλα αυτά ο διαιτητής θεώρησε σκόπιμο να τον αποβάλει αγνοώντας το γεγονός ότι ο αγωνιστικός χώρος ήταν ιδιαίτερα ολισθηρός λόγω της παρατεταμένης βροχής και ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο παίκτης να γλιστρήσει σε μία δυνατή διεκδίκηση. Νομίζω πως στη φάση αυτή ο διαιτητής έδειξε καθαρά την πρόθεσή του να ευνοήσει τον Ολυμπιακό. Πιστεύω ότι σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να αποβάλει έναν παίκτη που σε έναν ολισθηρό αγωνιστικό χώρο απλά έπεσε, έστω και μέσα την αντίπαλη περιοχή, χωρίς να ζητήσει τίποτα απολύτως.
Στον αγώνα ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκού τώρα, υπάρχει μία αντίστοιχη με πριν φάση που δείχνει καθαρά την πρόθεση του διαιτητή να ευνοήσει τη μία από τις δύο ομάδες (ή να αδικήσει την άλλη –ποιο είναι το σωστό;–). Και δεν είναι η φάση της ακύρωσης του καθαρού γκολ του Παναθηναϊκού με το Βόκολο. Όχι. Στη φάση αυτή ο διαιτητής, αν και στην πορεία αποδείχθηκε λάθος, θεώρησε πως και οι δύο παίκτες έπαιξαν επικίνδυνα και σωστά εφάρμοσε τον κανονισμό διακόπτοντας τη φάση. Δεν μπορώ να καταλογίσω πρόθεση στη συγκεκριμένη απόφαση του διαιτητή καθώς ήταν εύκολο να παρασυρθεί από τον τρόπο που διαδραματίστηκε το όλο σκηνικό. Δε θα μπορέσω όμως να πω το ίδιο και για την τελευταία φάση του αγώνα. Στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων (συνολικής διάρκειας 3 λεπτών) και ενώ το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο 2-2 και ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στην επίθεση, ένα λάθος τον παικτών του ΠΑΟΚ δίνει την ευκαιρία στους παίκτες του Παναθηναϊκού να βγουν στην αντεπίθεση με 4 παίκτες απέναντι σε ένα μόνο αμυντικό του ΠΑΟΚ. Η ευκαιρία για το νικητήριο γκολ είναι μοναδική και ταυτόχρονα εφικτή αφού απομένουν περίπου 30 δευτερόλεπτα χρόνος υπέρ αρκετός για να φτάσει η μπάλα από τη σέντρα στην αντίπαλη περιοχή, να γίνει μία προσποίηση, μία πάσα και ένα ή και δύο σουτ. Ο διαιτητής όμως είχε αντίθετη άποψη και σκέφτηκε ότι αρκετά κουράστηκαν οι 22 ποδοσφαιριστές και ότι τα 3 λεπτά που ο ίδιος πριν λίγο είχε ορίσει ήταν μάλλον υπερβολικά, ότι το μισό λεπτό που απέμενε μάλλον περιττό και ότι το παιχνίδι έπρεπε αμέσως να διακοπεί. Αν δεν είναι αυτό ενδεικτικό πρόθεσης για μεροληψία τότε τι είναι; Πως είναι δυνατόν ο διαιτητής ξαφνικά να αποφασίζει ότι η καθυστέρηση που αμέσως πριν είχε αυτός υποδείξει είναι περιττή; Υποτίθεται ότι ο χρόνος των καθυστερήσεων αναπληρώνει το χρόνο που χάνεται στην κανονική διάρκεια του αγώνα από διάφορες διακοπές. Όταν κάποια λεπτά για καθυστερήσεις σημαίνει ότι αποδέχεσαι ότι τόσα λεπτά χάθηκαν στην κανονική διάρκεια. Δεν είναι δυνατόν στην πορεία να λιγοστέψουν. Αντίθετα μπορεί να αυξηθούν συνυπολογίζοντας τις διακοπές του παιχνιδιού και μετά το περάς της κανονικής διάρκειας του αγώνα. Μήπως κατά τη διάρκεια των καθυστερήσεων έγιναν κάποιες φάσεις σε αρνητικό (???) χρόνο και ισορρόπησαν το χρόνο που χάθηκε στην κανονική διάρκεια; Λέτε;;;
Με τα όλα παραπάνω είναι φαίνεται σε πρώτη φάση ότι θέλω να υποστηρίξω την ομάδα μου, τον Παναθηναϊκό. Δε θα το αντικρούσω γιατί όντως το επιδιώκω αφού πιστεύω ότι στην παρούσα φάση αδικείται (σε σχέση πάντα με τον Ολυμπιακό) από τη διαιτησία. Προκαλώ τους φίλους γαύρους να μου φέρουν ανάλογα παραδείγματα, αν μπορέσουν να βρουν, στα οποία να φαίνεται η πρόθεση του διαιτητή να τους αδικήσει, φοβάμαι όμως ότι δε θα μπορέσουν να ανακαλύψουν κάτι. Εννοείται πως παραδείγματα όπως το πέναλτι που δε δόθηκε υπέρ τους στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ή η αποβολή του Ελευθερόπουλου με τον ΟΦΗ και τέτοιες ανάλογες περιπτώσεις που, ναι μεν έχει αδικηθεί ο Ολυμπιακός, αλλά δεν μπορεί να καταλογιστεί πρόθεση του διαιτητή, είναι εκτός θέματος και δεν έχει νόημα να χρησιμοποιηθούν.
Πέρα όμως από την πρόθεση μου να υποστηρίξω τον Παναθηναϊκό, σκοπός του παραπάνω κειμένου μου είναι να υποστηρίξω τελικά τους ίδιους τους διαιτητές που πολλές φορές γίνονται εξιλαστήρια θύματα και καταδικάζονται για πράξεις για τις οποίες ουσιαστικά δεν ευθύνονται. Θα ήθελα να γίνει κατανοητό ότι τελικά η πρόθεση είναι αυτή που πρέπει να λαμβάνεται υπ όψιν και όχι τα λάθη που οφείλονται στις ανθρώπινες αδυναμίες και ατέλειες. |
