| Κείμενο |
Είσαι ο τρίτος (εκτός του εαυτού μου) που βλέπω να εκφράζει αυτήν την άποψη!
Προσπάθησα μετά τον "κώδικα" να διαβάσω και το "Illuminati" του ιδίου. Διαπίστωσα πως ο τύπος σα συγγραφέας είναι ψιλοάθλιος, δογματικός, ανιστόρητος και ατάλαντος. Τα δύο βιβλία μου θύμισαν τις εκθέσεις που έγραφα για προετοιμασία στις Πανελλήνιες. Η μία ήταν κόπια της άλλης και αν κάποιος διάβαζε πέντε από αυτές θα διαπίστωνε πως ουσιαστικά ήταν η ίδια έκθεση, αλλάζοντας μερικές λέξης κλειδιά, ανάλογα με το εκάστοτε θέμα.
Μπορεί να πήρα 18 στην έκθεση, αλλά δε θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα!
Οι χαρακτήρες του Brown είναι μονοδιάστατοι και κλισαρισμένοι και το σενάριο των βιβλίων βρίθει από "τεχνάσματα" που ανέπτυξαν διάφοροι συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών όπως η Αγκάθα Κρίστι. Δεν είναι τυχαίο πως ο "κακός" της υπόθεσης είναι πάντα ο πιο συμπαθής χαρακτήρας μέχρι την αποκάλυψή του, ενώ πάντα υπάρχει ένα φανατικό νομιστεράκι (ο αλμπίνος στον κώδικα) που κάνει τις βρωμοδουλειές του αφεντικού του.
Ο άθλιος δεν ντρέπεται καθόλου όταν με δογματικό τρόπο τοποθετεί στο priory of scion ανθρώπους όπως ο Μιτεράν ή ο Κοκτώ! Για τον Ντα Βίντσι μπορεί να μη ξέρουμε, αλλά οι συγγενείς του Κοκτώ ζουν ακόμα βρε άθλιε!
Τέλος πάντων, αν σας άρεσε το θέμα, η θεωρία δηλαδή περί Αγίου δισκοπότηρου, Μαρίας Μαγδαληνής κτλ, σας προτείνω να παίξετε το Gabriel Knight 4, ένα adventure game που παίζει να έχει καλύτερες ιστορικές βάσεις από τον "Κώδικα", ενώ - το πιο συμαντικό της υπόθεσης - δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο σοβαρα! |
