| Κείμενο |
Αγαπητέ φίλε,
Με εντυπωσιάζει ο λόγος σου, ο οποίος θυμίζει σε πολλά λόγο κομματικού στελέχους. Οι παρωπιδισμοί, τα φερέφωνα, οι θιασώτες, και οι πολιτικοί καθωσπρεπισμοί έχουν πλέον αποτελέσει τμήμα της ξύλινης γλώσσας που χρησιμοποιούν τα κόμματα.
Αποτελεί προσωπική ανησυχία για το μέλλον μας, η ευπιστία και η έλλειψη κρίσης που διακατέχει μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν όλα όσα συντελούνται τις τελευταίες μέρες (για ακόμα μια φορά) παρά ένα επικοινωνιακό και πολιτικό τέχνασμα αποσκοπώντας στην άγρα ψήφων και μόνον;
Πιστεύει κανείς μας ότι αλλάζει το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας; Πιστεύει κανείς ότι θα πάψει ποτέ να υπάρχει νεποτισμός και διαφθορά στην πολιτική; Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει άξιος πολίτης αυτού του τόπου, ο οποίος υπό τις δεδομένες συνθήκες θα πέσει στον κομματικό βούρκο που μας καταδυναστεύει τα τελευταία χρόνια;
Αναρρωτιέμαι πόσο καινούριος, αυτοδημιούργητος και ρηξικέλευθος μπορεί να είναι ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν μοναδικό του εφόδιο στη μέχρι τώρα πολιτική του σταδιοδρομία αποτέλεσε το όνομά του; Είναι δυνατόν να υπάρξει πολιτική αλλαγή όταν μετά από μισό αιώνα έχουμε ακόμα αντιπαράθεση ενός Παπανδρέου με έναν Καραμανλή; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι ο Παπανδρέου θα φέρει την συμμετοχική δημοκρατία, όταν σέρνει πίσω του ένα κόμμα με παρελθόν, με δράσεις, με καθεστωτική και αλαζονική αντίληψη, με κομματικούς μηχανισμούς, με κρατικοδίαιτα στελέχη και με αποδεδειγμένες συναλλαγές με οικονομικά συμφέροντα; Μη βιαστείς να με κρίνεις, γιατί και για τους αντιπάλους του την ίδια άποψη έχω. Αν ο Παπανδρέου ήθελε να αλλάξει κάτι, θα ξεκινούσε με ένα νέο κόμμα, με νέα στελέχη, με νέους βουλευτές. Πιστεύει κανείς ότι με υποψήφιους βουλευτές του πολιτικού κύρους του Φασούλα, της Κούρκουλα, της Ανουσάκη, της Καϊλή ή της Γκερέκου μπορούμε να ελπίζουμε σε βελτίωση του πολιτικού συστήματος; Αυτή είναι η αλλαγή σκηνικού που επιδιώκει ο Παπανδρέου; Όταν και οι αντίπαλοί του συμπεριλαμβάνουν στις λίστες τον Μητρόπουλο, τον Παϊτέρη, τη Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, τον αστυνόμο Θεοχάρη πως μπορούμε να μιλάμε για Κοινοβούλιο το οποίο θα προάγει τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος;
Τα ευχολόγια και οι προσκοπισμοί ακούγονται πολύ ευχάριστα. Το πρόβλημα είναι ότι τα πράγματα πάνε απο το κακό στο χειρότερο και είναι επικίνδυνο να παραμυθιαζόμαστε με "συμμετοχικές δημοκρατίες", με "αλλαγές εποχής" και με "ειρηνικές επαναστάσεις", γιατί είναι ορατός ο κίνδυνος να εκλέξουμε κι εμείς έναν Μπερλουσκόνι ή έναν Μπους. |
