| Κείμενο |
Βγαίνει κάποιος πολιτικός (π.χ. Τσιτουρίδης, Λαλιώτης, Μπακογιάννη) και λέει έτσι απλά: είστε ανίκανοι να εκτελέσετε με σοβαρότητα τα μεγάλα έργα και στις συμβάσεις που κάνατε παίξανε μίζες, αδιαφάνεια, κ.λπ. κ.λπ.
Εγώ τώρα είμαι ο πολίτης-ψηφοφόρος και τους παρακολουθώ από μακριά, μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πληρώνω για τα έργα που διαχειρίζονται και αγωνιώ εάν γίνονται οι σωστές επενδύσεις των χρημάτων μου και εάν τα έργα που παράγονται είναι χρήσιμα και καλώς εκτελεσμένα.
Και διερωτώμαι: δεν με λυπούνται; Δεν τους ενδιαφέρει η δική μου αγωνία; Δεν τους ενδιαφέρει η εικόνα που παρουσιάζουν ξεχνώντας την ουσία και μαλώνοντας σε επίπεδο καφενείου, ενώ παράλληλα διερωτώνται γιατί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη μου (γιατί, πότε την είχαν;); Ενδιαφέρονται για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Ποια όμως η εικόνα αυτή, όταν η εικόνα που λαμβάνω εγώ στο εσωτερικό είναι από κάκιστη έως απαράδεκτη;
Είναι ίδιον της πολιτικής η αδιαφάνεια, η κακή διαχείριση, η μικρότητα και η υποτίμηση του πολίτη; Είναι αναγκαίο κακό; Η είμαστε οι Ελληνες τόσο ηλίθιοι και υποανάπτυκτοι που μας αξίζουν αυτοί ακριβώς οι πολιτικοί με αυτήν ακριβώς τη συμπεριφορά;
Η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα και γίνεται ακόμη καλύτερο όταν επιλέγονται να κυβερνούν οι άριστοι. Και φοβάμαι ότι είμαστε πολύ μακριά από τους άριστους κυβερνούντες, τουλάχιστον σε θέματα διαχείρισης και επικοινωνίας με το λαό. Και έστω ότι ο λαός κάνει λάθη στις επιλογές του, οι κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι ούτε ίχνος αυτογνωσίας δεν έχουν, ούτε ίχνος αισθήματος ευθύνης, ούτε ίχνος ντροπής; |
