| Κείμενο |
...να με συλλάβουν για τις ιδέες μου.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Ας πούμε πως μια ομάδα τραμπούκων αριστεριστών προκαλεί φασαρίες κάπου (έστω και στο χώρο του πανεπιστημίου). Ξέρεις, καδρόνια, βρισίδι κτλ.
Αν αυτό γίνει σε δημόσιο χώρο (εκτός ασύλου) μπορούμε σαν απάντηση, να καλέσουμε ακόμα και την αστυνομία, η οποία θα σπέυσει με χαρά, να τους μαζέψει. Αν ο τραμπουκισμός γίνεται σε χώρο ασύλου, όντως οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, όμως ακόμα και τότε μπορεί κάποιος να αντιδράσει, να απαντήσει στα σχόλιά τους ή ακόμα αν είναι αρκετά θερμόαιμος να τους απαντήσει με τον ίδιο τρόπο.
Όλοι όσοι πέρασαν από το χώρο του ΕΜΠ και άλλων σχολών νομίζω πως έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω.
Ας πάρουμε τώρα και μια άλλη περίπτωση, που ίσως πολλοί να μην έχουν συναντήσει ή να θέλουν να αγνοήσουν: Μια ομάδα τραμπούκων μπάτσων αυτή τη φορά προκαλεί φασαρίες. Έχω δει τέτοιες περιπτώσεις να συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας. Μπορεί να ξεκινήσει από σεξουαλική παρενόχληση σε κοπέλες, μέχρι τραμπουκισμό σε αλλοδαπούς. (Έχω δει και τις δυο περιπτώσεις).
Τι μπορεί να κάνει κανείς τότε; Να καλέσει αστυνομία; Δε νομίζω. Να τους βρίσει; Θα τον πάνε μέσα. Να πιαστεί στα χέρια μαζί τους; Θα τον συλλάβουν για επίθεση.
Είναι όλα ένα θέμα επιλογών.
Τέλος πάντων, ίσως το παράδειγμα να είναι λίγο extreme. Όταν όμως μπορούν αστυνομικές δυνάμεις να αλωνίζουν στο χώρο των πανεπιστημίων δίνονται κάποιες παραπάνω δυνατότητες σε ορισμένα άτομα. Για παράδειγμα, αν γίνει καταγγελία για βανδαλισμούς (ακόμα και ψευδή) τι θα εμποδίσει τα ΜΑΤ από το να σπάσουν μια κατάληψη;
Από την προσωπική μου εμπειρία, όσο ήμουν δηλαδή φοιτητής στο χώρο του ΕΜΠ, τέτοιου είδους αντιδράσεις, καταλήψεις δηλαδή, ξεκινούσαν πάντα νόμιμα, μετά από απόφαση της γενικής συνέλευσης. Δεν είδα ποτέ μια ομάδα αριστερών να κλειδώνει με το έτσι θέλω τη σχολή μου. Είδα όμως πολλές φορές "εξωπανεπιστημιακές" (όπως υποστήριζαν πάντα οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) ομάδες που προσπαθούσαν να "σπάσουν" τις καταλήψεις με βία.
(Στη θητεία μου το έχω δει 2 φορές, σπάνιο μεν, καταδικασταίο δε).
Στο μυαλό μου έρχονται πολλές επιλογές που δημιουργούνται σε τέτοιες περιπτώσεις. Από μηνύσεις καθηγητών που χάνουν χρήματα από την έρευνά τους, μέχρι καταγγελίες για διακίνηση ναρκωτικών, ώστε να συλληφθούν οι καταληψίες, έστω και για λίγο, ώστε να ξανανοίξει η σχολή.
Αυτό εννοούσα με "σύλληψη".
Τρομάζω με το κλίμα τρομολαγνίας που χαίρονται κάποιοι να τροφοδοτούν. Βρίσκονται έτσι πολύ εύκολα δικαιολογίες για να σώπάσει κάθε αντίθετη άποψη. Μια ατυχής στιγμή για τη ΔΑΠ των Χ-Μ για παράδειγμα, ήταν όταν σε πρόσφατη συνέλευση προσπαθούσε να πείσει τους φοιτητές να μην αντιδράσουν με πορείες και καταλήψεις στα ΙΔΒΕ, γιατί έτσι κινδυνεύουν να χάσουν το εξάμηνό τους, όπως άλλωστε έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Από όσο γνωρίζω, το μόνο εξάμηνο που έχει χαθεί ποτέ σε σχολή του ΕΜΠ από κατάληψη, ήταν το 1973.
Ίσως βέβαια να πρέπει κι εγώ να μπω στη λογική του "έλα μωρέ, τώρα που έχω φύγει εγώ, τι με νοιάζει". Οι ελευθερίες όμως, περιορίζονται αποτελεσματικότερα, όταν αυτό γίνεται με μικρά βήματα. |
