Το μέλλον μου το λένε Πληροφορική...

Πανελλήνιες εξετάσεις. Ένα ολόκληρο έθνος σε εγρήγορση. Μαθητές με σπασμένα νεύρα, γονείς γεμάτοι αγωνία και με το ερώτημα: θα αποκατασταθεί το παιδί μου; Θα μπει στο πολυπόθητο πανεπιστήμιο; Απ' αυτή τη φάση περάσαμε και μεις όπως και οι περισσότεροι φερέλπιδες νέοι. Το αποτέλεσμα;

Ήμασταν έξυπνοι, συγκρότημενοι και το σύστημα (των εξετάσεων) μας ένταξε στους καλύτερους... Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Πληροφορικής. Τώρα πλέον, έχουμε ολοκληρωθεί, σκεφτήκαμε. Ο κόσμος γύρω μας άλλαξε (περπατάς και πετάς). Έτσι κύλισαν οι μέρες, ήρθε η ώρα να ζήσουμε το όνειρο μας, η αρχή μιας νέας ζωής (σίγουρα καλύτερης).

Οι πρώτες μέρες έδειξαν ότι το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα: καθηγητές ευγενικοί, με ενδιαφέρον για το μέλλον μας, καινούριες γνωριμίες και πάνω απ' όλα, φοιτητές... Άρχισαν τα μαθήματα, αίθουσες γεμάτες με χαρούμενα προσωπάκια (σχεδόν χαζοχαρούμενα). Η αρχή (πολύ αρχή) ήταν το λιγότερο εντυπωσιακή, ελάχιστα γεγονότα έδειχναν το αντίθετο.

Όμως, σιγά-σιγά τα γεγονότα αυτά άρχισαν να πληθαίνουν. Καθηγητές να απαιτούν την έξοδό σου από την αίθουσα και τον αριθμό μητρώου σου (όταν νομίζουν ότι τους ενοχλείς). Προσβολές, παρατηρήσεις σε υψηλούς τόνους, οι μετά τις 9:15 "έξω απ' την αίθουσα", απαίτηση σεβασμού από τη μια πλευρά και έλλειψη απ' την άλλη ('αναφορές' στην ανατροφή μας - μα πού ξέρουν τη μαμά μου;). Τουλάχιστον μας είχε μείνει η ανωνυμία και η ίση μεταχείριση προς όλους (προς όλους; χα!). Άρχισαν οι νύξεις για συγκρότηση ομάδων, που θα δέχοταν πιο 'απλόχερα' τις γνώσεις του καθηγητή. Κριτήρια συμμετοχής; Συμπεριφορά (1η σειρά στην αίθουσα), απόδοση (κύριε καθήγητα!!! - δεν είπε κανείς για γλύψιμο), συμμετοχή (ποιος είπε ότι οι παρακολουθήσεις είναι προαιρετικές;), εμφάνιση (ψηλός, ξάνθος, κοντά μαλλιά - με λίγα λόγια ακαδημαϊκός πολίτης). Τουλάχιστον άρχισαν οι ενημερώσεις, για κάθε τομέα της σχολής μας:

- Φοιτητής: Μπορούμε να πιάσουμε δουλειά στην Intracom;

- Καθηγητής: Μην ανησυχείς, θα γίνετε διευθυντές και όχι απλά υπάλληλοι (θα διευθύνουμε ένα ολόκληρο πληκτρολόγιο - 102 κουμπάκια θα κάνουν ότι πούμε).

- Φοιτητής: Πόσα λεφτά θα βγάζουμε;

- Καθηγητής: Ε, αρκετά, αφού θα γίνετε διευθυντές. (αυτό μας έλειπε!!!)

- Φοιτητής: Τί έχουμε να ζηλέψουμε από το Πολυτεχνείο;

- Καθηγητής: Τίποτα, εσείς είστε επιστήμονες, αυτοί όχι (στα όπλα, στα όπλα!!!).

Ο μύθος έσπασε... Νόμιζαμε πως φοιτητής είναι ιδιότητα, όχι επάγγελμα. Πανεπιστημιόπαιδα, Πολυτεχνίτες, σπουδαστές των ΤΕΙ (αυτοί δεν υπάρχουν γι' αυτούς), σε τι διαφέρουμε τελικά; Μήπως δεν είμαστε εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά εταιρίες που ανταγωνίζονται; Μήπως φοράμε παρωπίδες; Ανεργία δεν υπάρχει; Αναξιοκρατία δεν υπάρχει;

Εργασία θέλουμε όλοι, οικονομική αποκατάσταση θέλουμε όλοι, αλλά σπουδές με παραπληροφόρηση δεν νοούνται. (δηλαδή διευθυντές δε γινόμαστε;;;). Αντίθετα μας πορώνουν και μας αποπροσανατολίζουν. Αποτέλεσμα; Άλλοι μπαίνουν σε μια ρουτίνα - διάβασμα, σχολή - και άλλοι απογοητεύονται και αδιαφορούν.

Καμία απ' τις δύο καταστάσεις δεν είναι η λύση. Φοιτητής για μας είναι ενδιαφέρον για την επιστήμη σου, ανταλαγή απόψεων, κριτική και δραστηριοποίηση ταυτόχρονα (όπως μπορεί ο καθένας), κοινωνικοποίηση, αναζήτηση άλλων ενδιαφερόντων εκτός σχολής (διασκέδαση, διανόηση, ρουκ ζουκ!!!). Επιζητώντας την αλλαγή, να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις σα φοιτητής και σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.

Δημήτρης Μητρόπουλος

Δημήτρης Γιαννίτσαρος

Πρωτοετείς Φοιτητές Πανεπιστημίου Αθηνών, Τμήμα Πληροφορικής