|
anaflexis:
Η γλώσσα και τα δεινά της
Το χειρουργείο έτοιμο. Η ασθενής δεμένη χειροπόδαρα στο χειρουργικό τραπέζι. Δε μοιάζει καθόλου με ασθενή. Το χρώμα της καλό, ζωηρό. Οι παλμοί της κανονικοί, αν και διαπιστώνεται κάποια ταχυπαλμία. Ποιος δε θα είχε ταχυπαλμία στη θέση της;
Οι γιατροί όμως έχουν διαφορετική γνώμη. ΠΡΕΠΕΙ να χειρουργηθεί γιατί αλλιώς θα χάσουν τη δουλειά τους. Εργάζονται πυρετωδώς επάνω στο αντικείμενό τους, το οποίο είναι η λεπτομερής εξέταση της γλώσσας. Εξέταση μέσα-έξω. Αντί για χειρουργείο θα προτιμούσαν νεκροτομείο. Εδώ όμως βρέθηκαν, τι να κάνουν; Πού και σε ποιον να διαμαρτυρηθούν; Σε ποια γλώσσα; Ψιθυρίζουν μεταξύ τους αχνά.
Η ασθενής ακούει αλλά το στόμα της είναι φραγμένο με ένα ματωμένο πανί. Μουγκρίζει. Ο αναισθησιολόγος της ρίχνει μια ένεση ακόμα. Είναι η χιλιοστή ενιακοσιοστή δέκατη. Η ασθενής δε χαμπαρίζει.
Τα νυστέρια ανεβοκατεβαίνουν στη σάρκα. Κόβουν τεχνηέντως. Με ευαισθησία. Πονάς μωρή; Ρωτούν μερικοί, όχι από ενδιαφέρον, αλλά για να βεβαιωθούν ότι η ασθενής είναι πράγματι ασθενής και υποφέρει.
Το πρόσωπο συσπάται κάπου κάπου, αλλά και πάλι λαβαίνει η επιδερμίδα το ροδόχρωμά της. Η εγχείριση συνεχίζεται.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Με το αλληγορικό (μακάβριο αλλά και διασκεδαστικό -ελπίζω!) αυτό κείμενο προτείνω μια συζήτηση που θα βάλει τα πράγματα σε μια θέση κατανοητή ή... θα τα βγάλει εντελώς από τη θέση τους! Πολλή συζήτηση γίνεται για τη γλώσσα, τα διάφορα είδη, τις διάφορες (και διαφορετικές) αποχρώσεις της γλώσσας, κλπ κλπ
Δηλώνω αμετανόητη οπαδός του Ηράκλειτου, εκείνου που είπε ότι «τα πάντα ρει» και, φυσικά, η γλώσσα είναι το πλέον ρέον... δεν είναι κάτι τι το στατικό... εξελίσσεται διαρκώς και αενάως... Γιατί να μας εκπλήσσει αυτό..???.. (11/10/2004)
|
|