Το Μέσα σου φωτίστηκε, βγήκαν δειλά τα αστέρια
Κι αποχαιρέτισες αργά όλα τα καλοκαίρια.

Έσκυψες πάλι χαμηλά το αδειανό σου βλέμμα
Και κέρασες το παρελθόν μία σταγόνα αίμα.

Θαρρείς πως τώρα γλίτωσες απ’ της ζωής τα βέλη
Πως τα άγρια τελειώσανε, τώρα μένει το μέλι.

Ντύνεσαι πάλι στα λευκά και βάζεις στα μαλλιά σου
Κόκκινο τριαντάφυλλο που ‘κρυβες στην καρδιά σου.

Πίσω απ’ το τζάμι σου κοιτάς έναν καινούριο κόσμο
Και στο γλαστράκι σου φιλάς τη μέντα και το δυόσμο.

Ο θάνατος σκοτώθηκε κάπου σε κάποια χώρα
Κι εσύ ζωή ξαναγεννάς στο αύριο & στο τώρα.

Όταν ο φόβος γύρω σου βαριά αναστενάζει
Μέσα στο νου σου τα όνειρο έρχεται και φωλιάζει.

Κι αφήνεις έτσι να περνά μία ακόμη μέρα
Που δεν σε διαπέρασε παρανοϊκά μια σφαίρα.

Η ελπίδα δεν γερνά ποτέ, δύστυχε αδερφέ μου
Εκείνη είναι πάντα εδώ και σε κρατά γλυκέ μου.

Να σου χαϊδεύει τρυφερά τα σφραγισμένα χείλη
Να σου στεγνώνει δάκρυα μ’ ένα λευκό μαντήλι.

Σιγά να σε παρηγορεί μ’ ένα ζεστό τραγούδι
Και φύλακά σου να γεννά, αέρινο αγγελούδι.

Κι εκεί που χάνεις την πνοή κάπου την ξαναβρίσκεις
Και καρτεράς ένα πρωί χωρίς φτερά της λύπης.

Κάποτε ξέρεις πως θα ‘ρθει πάνω σε άσπρους ήλιους
Η μέρα εκείνη, η φωτεινή, με γέλια και με φίλους.

Θα σ’ αγκαλιάσει με στοργή θα σε γεμίσει χρώμα
Θα πλημμυρίσει με δροσιά το διψασμένο χώμα.

Είναι νωρίς, μη βιάζεσαι, όλα ξανά θα σμίξουν
και μέσα απ’ την ελπίδα τους νέα ζωή θα χτίσουν.

- Artemis - just a workin girl Άλλα άρθρα του συγγραφέα