Αλαργινά τα βουνά που ανεβήκαμε σαν ορειβάτες
με ορεσίβιου ορμή
χτίζοντας, σαν μοναχοί, μοναστήρια και πίστη
κάτω απ' τ' αστέρια,
αυτά τα καλοκαίρια δεν τα ψάξαμε, μας βρήκανε,
σαν οτοστόπ στην εθνική νόμιζες πως μας γνέφαν
βρεγμένα χέρια που απάνω μας,κατόπιν και απόμερα, γλυστρούσαν, υδρατμοί
ζωή και καπνό για να δούν απ' τις ρόδες να βγαίνει, συνεπιβάτες
συνοδηγοί και συνδιαβάτες
και συνειρμοί, σφυγμοί νεανικοί που η διαδρομή
σε καλλίγραφα μέρη ανασταίνει και τους επαναφέρει, σαν εποχή
ασκέρια να γίνονται που ξανασμίγουν, στον αέρα νοερά
ο αχός του γλεντιού με χέρια, μάτια ανοιχτά
όλα, σα να τα φανταστήκαμε ντάλα μεσημέρι.
Είναι νωρίς, αργά; πόσοι ρωτούν το χτες τους και μετά
τόσοι περαστικοί, κανείς δεν βρέθηκε να ξέρει
μόνο ο καθένας να σου πει, κάτι που έχει ακουστά
σαν μια πισώπλατη βροντή,
κάτι που έχει αγαπήσει ή σκοτώσει στα κρυφά - όπως κι εσύ
κρυμμένα μυστικά - σαν τα δικά σου,
έχοντας πάντα κατά νου να μην πληγώσει, την ματωμένη του αρετή
που αλλού την έταξε κι αλλού
την έχει δώσει. Κι αυτό το λεν' υπομονή.
Μι' αλήθεια, σαν την πιο ολόγεμη στιγμή
χωρίς παράτες και τυμπανοκρουσίες,
μετρώντας απουσίες λείπεις κι εσύ
ο βασιλιάς είναι γυμνός, φωνάζει ένα παιδί,
ενώνοντας τις παλάμες σε
μια προσευχή χωρίς το φόβο, την ενοχή
κουρνιάζοντας στις χούφτες
μια στάλα αντοχή για τους φρουρούς, στην άδεια τους την βάρδια
- για τους λειψούς, αυτούς που ζουν χωρίς να υπάρχουν
τους αγκιστρώνει, μιά λέξη ακόμη,
εις μάτην.
...ο άνθρωπος, μεγαλώνει και προχωρά στο ταξίδι του στον χρόνο κάνοντας
όνειρα,
οραματιζόμενος το μέλλον του και βασίζοντας την προσμονή του αυτή σ'ένα από
τα
πιο βασικά κίνητρα ζωής, την ελπίδα.
Στην διαδρομή ανακαλύπτει πως το αναπάντεχο και το απρόβλεπτο είναι τελικά
αυτό
που σχεδόν πάντα και σχεδόν παντού σμιλεύει την μοίρα του, την σκέψη του,
την
πορεία του.
Κάπου εκεί, αυτόκλητοι προστάτες προσφέρουνε αφειδώς την εμπειρία τους, την
συμβουλή τους, την θεραπεία τους - συχνά όμως πολύ λίγα, πολύ λιγότερα απ'
όσα κάποιος περιμένει- και όταν όλοι αυτοί εξαντληθούν,
μέσα στην ανυπαρξία της προσφοράς τους, συνήθως καταλήγουν
να προφέρουν: "υπομονή".
Η υπομονή όμως αυτή είναι ασύντακτη, ζει πολύ κοντά- αν όχι μέσα, στο
παραμύθι με
το ωραίο τέλος.
Η υπομονή αυτή, ίσως αποκόβει τον άνθρωπο από την αλήθεια, την αλήθεια του,
την ανάγκη
του για αλήθεια.
Και είναι τόσο απλό και γίνεται τόσο δύσκολο. Γιατί;
Όσο πιο κοντά στην αλήθεια, τόσο πιο κοντά στην ζωή.
Πόση αλήθεια όμως αντέχει το συμφέρον του ανθρώπου; Κι αν όχι πολύ, πόσο
πολύ τότε
αυτός ζει;
Αλήθεια, ζει;