[  printer friendly version
-  στείλτε τη σελίδα με e-mail ]
|
|
Ζωή, ζωή! Του κόσμου εισαι πνοή
Βαθιά, γλυκειά, του νου μου είσαι ζάλη
Φώς και σκοτάδι ειν’ η καρδιά σου
Λευκό και Μαύρο τα παιδιά σου
Γέλιο και κλάμα σμίξαν ένα
Λες κ’ η χαρά γεννιέται απ’ τον πόνο
Κ’ ο πόνος απο σένα!
Ορμή, ορμή! Του κόσμου εισαι φωνή
Γλυκειά, μαυλιστική Σειρήνα
Κατάρτια σπάζω! Σκίζω πανιά
Βουτώ στην αγκαλιά σου
Στης Λησμονιάς τον κόρφο
Στης Ηδονής τ’ Αμπέλι
(Την αύρα σου ποθούν ακόμα κι αγγέλοι!)
Κανείς, Κανείς! Μακρια του δε σε θέλει!
|
Σχολιασμός Άρθρου
(
έχουν καταχωρηθεί ήδη 1 σχόλια
)
|
oldmath:
Ενδιαφέρον ποίημα. Όμως, αν και λιτό, δείχνει κάποιοι στίχοι να μπήκαν για να μπουν ίσα για να γεμίσει. Ο τελευταίος για παράδειγμα στίχος είναι για μένα φανερό ότι είναι εγκεφαλικό (ατυχές) αποτέλεσμα πίεσης να τελειώσει κάπως το ποίημα. Η κριτική μου δεν αναιρεί τη συνολικά καλή εικόνα, αλλά ακριβώς επειδή διαπιστώνω μια ικανότητα, προσπαθώ να σε βοηθήσω. Πειραματίσου μόνος σου και, αδιαφορώντας για τη δομή, δες πόσες λέξεις ή στίχοι θα μπορούσαν να μην ειπωθούν! (25/7/2002)
|
|
[εισαγωγή σχολίου]
|
|
[ printer friendly version
- στείλτε τη σελίδα με e-mail ]
|
|
|
