Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τον δρόμο του τέλους
με ένα μικρό λυχνάρι αγκαλιά. 'Πίστη' ονομάζεται η φωτιά που το καίει,
και με τα μάτια τυφλά διαγράφονται ένα-ένα τα βήματα τους στις μαρμαρένιες
πλάκες που έχουν περπατηθεί από το 'πάντα υπάρχων'.

Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τον δρόμο του τέλους
με ένα μεγάλο φανάρι αγκαλιά. 'Λησμονιά' ονομάζεται η λάμπα που το καίει,
και με τα μάτια ανοιχτά χάνονται ένα-ένα τα βήματα τους στις λίμνες
που έχουν περπατηθεί από το 'πάντα χαμένο'.

Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τον δρόμο του τέλους
με έναν αναπτήρα αγκαλιά. 'Πείσμα' ονομάζεται η φωτιά που τον καίει
και με βήματα πισωγυρισμένα διαγράφονται οι στιγμές τους στα ρηχά νερά
που έχουν περπατηθεί από το 'παντοτινά ορφανό'.

Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τον δρόμο του τέλους
με ένα κεράκι αγκαλιά. 'Ελευθερία' ονομάζεται η φωτιά που το καίει,
και μπουσουλώντας διαγράφεται το πέταγμα τους πάνω στην αόρατη φωτιά
του αγέρα που έχει ταξιδευτεί από το 'παντοτινά αντίθετο'.

Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τον δρόμο του τέλους
με το σκοτάδι για παρέα. 'Δεν γνωρίζω' ονομάζεται ο ποταμός που τους περνάει απέναντι και με το σώμα τους βουβά γυμνό διαγράφονται οι φόβοι τους στην παλέτα του Θεού, που έχει ζωγραφιστεί από το 'παντοτινά μη γνωστό'.

Το τέλος κάπου υπάρχει αγκαλιά με την σκιά του χτες
και την απορία του καινούργιου αύριο
Και αν θέλω να κρυφτώ, στο χτες θα παραλύσω.
Και αν θέλω να φανώ, στο αύριο θα πετάξω.
Και αν θέλω 'απλά να είμαι', θα περιμένω τα κλειστά μου μάτια κατάρτι να γίνουν, και ο αφέντης της ζωής μου να με πλεύσει εκεί απλά που πρέπει να βρεθώ.
Και αν κλάψουν οι άγγελοι, τότε το καράβι μου θα σηκώσει άσπρη σημαία.
Και αν έρθουν οι σειρήνες να με βρουν,
τότε τα αυτιά μου θα αφεθούν στον έρωτα του τέλους.
Αν από την άλλη μπορούσα να περπατήσω μόνο το σήμερα, τότε το τέλος θα ήταν παντού και πάντοτε ερωτευμένο με το απεριόριστο της ύπαρξης μου.

Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν...

Εφη Τζακα ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ