Ελλήνων προμαχώντες Αθηναίοι Μαραθώνι
χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν

Για όσους δε γνωρίζουν ή δεν θυμούνται η επιγραφή αυτή είναι γραμμένη στον Τύμβο του Μαραθώνα, εκεί όπου το 490 π.Χ., σχεδόν δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, 192 Αθηναίοι έχασαν τη ζωή τους για να εμποδίσουν τους Πέρσες να πατήσουν τα όσια και τα ιερά τους.

Σήμερα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια αργότερα, και πάλι στον ίδιο χώρο κάποιοι προσπαθούν να εισβάλλουν ως κατακτητές και να αλλοιώσουν αρχές, αξίες και ιδανικά. Λέξεις παρεξηγημένες, σπάνιες που συχνά αποτελούν αντικείμενο χλευασμού. Αυτή τη φορά οι χρυσοφόροι Μήδες δεν προέρχονται από την Ανατολή, αλλά από τη Δύση. Επίσης αυτή τη φορά στην ιστορία του Μαραθώνα παρεμβάλλονται στοιχεία από τη μάχη των Θερμοπυλών. Αυτή τη φορά στο Μαραθώνα υπάρχει κι ένας άλλος Εφιάλτης, όμοιος με εκείνον που έδειξε το δρόμο στους Πέρσες στις Θερμοπύλες. Υπάρχει κάποιος που εκ των ένδων προσπαθεί να διευκολύνει τους χρυσοφόρους Μήδους να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.

Στο βωμό της Ολυμπιάδας του 2004, του εκσυγχρονισμού (για ακόμη μια φορά), της οικιστικής ανάπλασης (βλέπε οικοπεδοποίηση) και της οικονομικής ανάπτυξης (βλέπε ταβέρνες, μπαρ, εστιατόρια, multiplex και λοιπές δυτικόφερτες αηδίες) επιθυμούν να θυσιάσουν ακόμα και αυτόν τον ίδιο ιερό χώρο του Μαραθώνα. Δεν θα συμμεριστούμε τη γνώμη κάποιων ότι αυτή ήταν η πρώτη αντίσταση του Ελληνισμού έναντι των βαρβάρων, ούτε λοιπές πατριδοκαπηλικές και υπερεθνικιστικές εξάρσεις. Ασφαλώς από το χώρο αυτό στον οποίο ζούμε πέρασαν πολλές φυλές και πολλοί λαοί και δεν μπορούμε να διεκδικούμε την καθαρότητας της Φυλής, ούτε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε άμεσοι απόγονοι του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Σωκράτη ή του Πλάτωνα. Καθώς όμως ζούμε στον ίδιο χώρο, κάτω από τον ίδιο ουρανό, βιώνοντας παραδόσεις, ήθη και έθιμα που έχουν ζυμωθεί κάτω από το πέρασμα του Χρόνου, έχουμε την υποχρέωση να σεβαστούμε όσους έζησαν και όσα συνέβησαν σε αυτόν τον χώρο. Να ενδιαφερθούμε για τις ιδέες τους, για τους αγώνες τους, για τον πολιτισμό τους, γιατί σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό αποτελούν κομμάτι της δικής μας ζωής και του δικού μας πολιτισμού. Όσο κι αν αγνοούμε ιστορικά γεγονότα, πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο ζωής τους, με τις συνήθειές τους και με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, δεν παύουμε να βλέπουμε πολλά από τα έργα τους και να μοιραζόμαστε αρκετές από τις ιδέες και τις φιλοσοφικές απόψεις τους. Όλοι έχουμε δει κάποιο αρχαίο ναό, κάποιο βωμό, κάποιο άγαλμα, κάποια επιτύμβια στήλη. Όλοι έχουμε ακούσει για τους Ολυμπιακούς αγώνες, για τη Δημοκρατία, για την αξία της συμμετοχής στα κοινά και την αξία της προσπάθειας και της υπέρβασης των δυνάμεων του καθενός. Όλοι μας έχουμε δει κάποια αρχαία τραγωδία. Όλοι έχουμε βιώσει αρχές του Δυτικού πολιτισμού που στηρίχτηκαν κατά πολύ στις αρχές που διατυπώθηκαν στη φιλοσοφία από τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη και που ξανανακαλύφτηκαν κατά την Αναγέννηση από τη Δύση. Είναι πολλά ακόμα τα στοιχεία που επηρεάζουν τη ζωή μας και που οφείλονται σε εκείνους τους ανθρώπους που έδρασαν στον ίδιο χώρο όπου εμείς ζούμε σήμερα.

Ποιά είναι λοιπόν η δική μας ένδειξη ευγνωμοσύνης προς εκείνους, προς τις αξίες τους και προς τη συμβολή τους στον Πολιτισμό; Ποιά είνα η δική μας συνεισφορά στο δικό τους πολιτισμό; Ποιά η δική μας συνέχιση στην ιστορία αυτού του τόπου; Το μόνο που κάνουμε είναι να μαντρώνουμε τους ιερούς τους χώρους, τους χώρους λατρείας τους ή τα έργα τους, να βάζουμε κι ένα-δυο “φύλακες”, να κόβουμε εισιτήρια, να πουλάμε μέσω του ΕΟΤ το τρίπτυχο tzatziki-souvlaki-mousaka μαζί με το άλλο τρίπτυχο Akropolis-Delphi-Epidauros, να αναζητούμε τρόπους τουριστικής εκμετάλλευσης των χώρων και οικονομικής εκμετάλλευσης της ευρύτερης περιοχής τους και όλα αυτά μαζί να τα τοποθετούμε στο άρμα της οικονομικής ανάπτυξης, της ευημερίας της χώρας, της εικόνας μας προς το εξωτερικό και του εκσυγχρονισμού, ασφαλώς.

Τι θα σκεφτόσασταν λοιπόν στο υποθετικό σενάριο, κατά το οποίο στο Μαραθώνα θα είχαμε ένα Village, ένα Mc Donald’s, δυο-τρια trendy cafe, μια χλιδάτη πλαζ με waterpark (νεροτσουλήθρες) που θα έχει αντικαταστήσει τις κουκουναριές που φτάνουν ως τη θάλασσα, με ένα κωπηλατοδρόμιο για τους γόνους του Βορείων Προαστίων (και μη μου πείτε ότι τα παιδιά από τις συνοικίες τις δυτικής Αττικής θα σπεύσουν να αχοληθούν με την κωπηλασία!), στην περιοχή επίσης να παίζει και ένα εμπορικό κέντρο με ρούχα γνωστών οίκων μόδας και οι κάτοικοι να έχουν όλοι αποκτήσει από δύο αυτοκίνητα, home theatre, DVD, κινητά για όλη την οικογένεια, πισίνες στην πίσω αυλή και να έχουν υιοθετήσει όλες τις γνωστές συνήθειες των (νεο)ελλήνων νεόπλουτων; Α, και μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι θα υπάρχαν και πολλές όμορφες επιγραφές, αντίστοιχες αυτής που γράφει “El. Venizelos”, η οποία όμως θα έλεγε: “Marathonas Rowing Center”.

Όλες αυτές τις αηδίες είναι πολύ πιθανό να τις δούμε, γιατί όπως αναφέρθηκε στην αρχή εκτός από τους χρυσοφόρους Μήδες από τη Δύση (που θέλουν να πουλήσουν τις χάντρες και τα μπιχλιμπίδια τους στους ευρωλιγούρηδες αυτόχθονες Μήτσους) έχουμε και τον Εφιάλτη, που δυστυχώς σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνο ένας. Πρώτα από όλους είναι η καλόγουστη, σπουδασμένη και καλλιεργημένη πρόεδρος του Αθήνα 2004 κυρία Αγγελοπούλου, η οποία έχει εντρυφήσει στην ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού, στην φιλοσοφία των πλατωνικών των αριστοτελικών και των επικούρειων, έχει ασχοληθεί με την ιστορία της Τέχνης και γνωρίζει επίσης άριστα το έργο των ανθρωπιστών που αναπτύχθηκε κατά την περίοδο της Αναγέννησης. Στη συνέχεια έχουμε τον κύριο Λαλιώτη, ο οποίος αφού τελείωσε τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική, την Πολεοδομία και έκανε και μεταπτυχιακές σπουδές στην Περιβαλλοντολογία, απετέλεσε ενεργό μέλος οικολογικών οργανώσεων και ορίστηκε αριστείνδην υπουργός Περιβάλλοντος Χωροταξίας Οικισμού και Δημοσίων Έργων. Επίσης, αποτελεί και γνήσιο εκφραστή του εκσυγχρονιστικού πνεύματος που διέπει τη χώρα μας την τελευταία εικοσαετία. Τέλος έχουμε και τους κατοίκους του Μαραθώνα, οι οποίοι ανακάλυψαν εσχάτως το real estate και μυρίστηκαν το χρυσάφι που έχουν κάτω από τα σπίτια τους και μέσα στις αυλές τους, που είδαν τα ανεκμετάλλευτα χωράφια τους να γίνονται εν μια νυκτί SLK και Grand Cherokee, που άρχισαν κι αυτοί να πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν το “αμερικάνικο όνειρο”, όπως το έχουν δει τόσες και τόσες φορές στον κινηματογράφο και στις life style εκπομπές της τηλεόρασης.

Η ειρωνία της όλης υπόθεσης είναι πως αφορμή για την ενδεχόμενη καταστροφή του ιερού χώρου του Μαραθώνα, ενός χώρου που συμβολίζει την αντίσταση σε κάθε κατακτητή, τη γενναιότητα, την αυταπάρνηση, τη συμμετοχή, την ενότητα, την θυσία του ατόμου για το κοινό καλό και την υποταγή του ατομισμού σε κάποιες συλλογικές αξίες, είναι ένας άλλος αρχαίος θεσμός, ο οποίος όμως στην εποχή μας έχει ξεφτυλιστεί εντελώς: η Ολυμπιάδα της Αθήνας του 2004. Μια διοργάνωση που θεωρήθηκε εθνική υπόθεση, ενώ δεν είναι, μια διοργάνωση που αποτέλεσε λεία για κάθε είδους αρπακτικό του δημόσιου, ιδιωτικού ή του κομματικού τομέα, μια διοργάνωση που αποδείχτηκε Δούρειος Ίππος για την κυβέρνηση. Ας αποτελέσει ο Μαραθώνας αυτή τη φορά πηγή έμπνευσης για την αντίσταση προς τους χρυσοφόρους Μήδους της Δύσης και προς τους Εφιάλτες ευρωλιγούρηδες της ημεδαπής, ότι οι μπαρούφες που προσπαθούν να μας παρουσιάσουν ως στοιχείο εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της χώρας μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποκυήματα της υποκουλτούρας τους, της αγραμματοσύνης και της ιδιοτέλειας τους. Ας αρκεστούν στο κακό που έχουν κάνει μέχρι τώρα σε αυτόν τον τόπο σε πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο, ας βρουν άλλους τρόπους για να αυξήσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και να υλοποιήσουν τα καταναλωτικα, αναπτυξιακά, εκσυγχρονιστικά, νεοπλουτίστικα και κακόγουστα οράματά τους κι ας αφήσουν απείραχτο και αμόλυντο το τελευταίο πράγμα που έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο που επιτρέπει σε τούτο το λαό να νιώθει ακόμα υπερήφανος: την πολιτιστική του κληρονομιά.

Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Άλλα άρθρα του