Πόσο απέχει για όλους εμάς η πραγματική ζωή από αυτό που ζούμε;

Τι είναι πραγματική ζωή είναι κάτι εντελώς σχετικό και υποκειμενικό. Είναι κατ' εμέ αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους, μας ελαφραίνει τα βάρη, τα όποια βάρη - αυτό ίσως που μας φέρνει κοντά με την προαιώνια ανθρώπινη φύση μας.

Πόσο κοντά σ' αυτό νιώθουμε λοιπόν; Πόσο μας ικανοποιεί ο λόγος που προκύπτει από το κλάσμα δημιουργικότητας και χρόνου; Αν η δημιουργικότητα είναι η ενέργεια που καταναλώνουμε σε σχέση με αυτό που μας έλκει, αυτό που θεωρούμε κίνητρο ή υποχρέωση. Κι αν ο χρόνος είναι απλά αυτό που μας φθείρει.

Πόσο διαρκεί το ταξίδι που κάνει ένας άνθρωπος πλησιάζοντας τον εαυτό του; Ποιον εαυτό, όμως...

Όχι αυτό που οι άλλοι του λένε ή πιστεύουν πως είναι ή καμιά φορά τον κάνουν να πιστεύει και ο ίδιος αλλά τον πραγματικό του εαυτό. Αυτόν που χαίρεται ή στεναχωριέται χωρίς λόγο, ξεχνάει ή θυμάται χωρίς λόγο, νιώθει, ζει κάποια πράγματα "χωρίς λόγο". Έτσι λένε οι γύρω.

Κάθε φορά που κάποιον ακούς να σου λέει "ανεξήγητο..." ο πραγματικός σου εαυτός σου κλείνει το μάτι. Εσύ ξέρεις ότι υπάρχει κάτι μέσα σου που πάντα θα σε σπρώχνει ή θα σε τραβάει από κει που λες ότι πηγαίνεις. Αυτό το κάτι είναι ο πραγματικός σου εαυτός, αυτό το εκεί είναι η πραγματική ζωή.

Κάθε φορά που ξεκινάς και θέλεις κάτι 'που σου πάει' πλησιάζεις στο ενδότερο υπαρκτό και άυλο σημείο του εαυτού σου. Την ψυχή σου.

Ό,τι σου αγγίζει την ψυχή σημαδεύει τον φθοροποιό χρόνο.

Αν το άγγιγμα αυτό είναι ευχάριστο σαν χάδι, φιλί ή αγκαλιά τότε αισθανόμαστε έλξη. Έλξη για ένα τοπίο με θάλασσα και ήλιο, μια σκέψη, έναν άνθρωπο, μια στιγμή. Την έλξη αυτή μ’ αρέσει να την λέω συναίσθηση. Για μένα λειτουργεί σαν τον σπόρο. Όταν φυτρώσει δημιουργεί αναμνήσεις. Ευχάριστες όταν το άγγιγμα είναι ευχάριστο, δυσάρεστες όταν είναι επίπονο. Όλες οι αναμνήσεις σου μαζί είναι ο αφρός των στιγμών σου, η εμπειρία. Όσο πιο μεστός ο αφρός τόσο πιο μεγάλη η πιθανότητα το μέσα σου να συναντήσει το έξω, η ψυχή σου δηλαδή - η "προαιώνια ανθρώπινη φύση" - να συναντήσει το περιβάλλον, την "φύση".

Η φύση είναι ένα τραγούδι που η ψυχή σου το ντύνει με λόγια.

Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με την γύρω φύση, νιώθω πως πλησιάζω τον πραγματικό μου εαυτό. Νιώθω ένα λυτρωτικό συναίσθημα πραγματικής ζωής. Οι άνθρωποι όλοι, πιστεύω, πως έχουν σ' ένα δάσος, μια παραλία, ένα βουνό, μία λίμνη, ένα ποτάμι, ένα λουλούδι, μια μυρωδιά κάποτε νιώσει αυτό το αίσθημα. Το αίσθημα δηλαδή του παντοτινού και φθαρτού που σαν κόκκινη κλωστή σε διαπερνά κάποιες στιγμές στην ζωή και που ενώνει σαν χάντρες τον πραγματικό σου εαυτό, την ψυχή και την φύση στον λαιμό της πραγματικής ζωής, σταματώντας τον χρόνο.

Και μόνο όταν στιγμιαία σταματά ο χρόνος αντιλαμβάνεσαι τελικά ότι είσαι φθαρτός άλλα είσαι και παντοτινός. Και τότε μόνο το ενδότερο άυλο υπαρκτό, η ψυχή σου, συναντά το απώτερο άυλο, την αιωνιότητα.

Με μια λέξη, άνθρωπος.

Thomas S.