Πάλι έκανα το λάθος να πιω καφέ αργά και τώρα δεν με πιάνει ύπνος. Πάρολο που δεν είμαι ιδιαίτερα νηφάλια αυτή την ώρα, θα προσπαθήσω να περιγράψω κάθε επίκαιρη εικόνα που περνάει απ’ το μυάλο μου (κι ο Θεος βοηθός).

Λίγες βδομάδες έχουν μείνει μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων. Το δέντρο θα καταλάβει και πάλι τη γνωστή γωνιά, στολισμενο με το ίδιο ‘παρδαλοκιτσέ’ γούστο της μαμάς και ελαφρύτερο κατα πέντε μπάλες (κάπου τόσες έσπασα πέρυσι). Το τραπέζι θα γεμίσει σπιτικούς κουραμπιέδες και μελομακάρονα που θα φανερώσουν για άλλη μια φορά την αδυναμία αυτοσυγκράτησης που με διακρίνει. Φέτος πάντος θα ενεργήσω με πιο ανοιχτό μυαλό, βάσει του πασίγνωστου ρητού: «Μην προσπαθείς να αντισταθείς, αφού το ξέρεις δεν μπορείς» (όσο γελοίο κι αν ακούγεται έχει πάμπολλες εφαρμογές πέρα των κουραμπιέδων).

Θα ξαναρθούν εκείνα τα εφιαλτικά πρωινά που το κουδούνι θα χτυπάει αλύπητα (κυρίως στα νεύρα) ταράζοντας τον ήσυχο ύπνο μου. Πίσω από την πόρτα θα περιμένει κάθε σατανική φατσούλα της γειτονιάς (βλ. Dennis ο τρομερός) που το μόνο που θέλει είναι να σου πάρει τα ψιλά που τόσο καιρό μάζευες για τσιγάρα.

Στο σπίτι θα μπαινοβγαίνουν συγγενείς και φίλοι, θα αράζουν στον καναπέ και θα περιμένουν να τους ψυχαγωγήσω παίζοντας στο πιάνο κάθε χριστουγεννιάτικο άσμα που νοσταλγούν από την παιδική τους ηλικία. Κι εγώ, όσο κι αν το μισώ αυτό, θα πρέπει να είμαι πάντα πρόθυμη και ευγενική για να μη διαψεύσω τους καλούς μου τρόπους (ας κάνουμε και κανένα ψυχικό).

Θα αρχίσουν τα βαρετά οικογενειακά τραπέζια, εκείνα που ακους για τη συνταγή της γεμιστής γαλοπούλας, για τη λιποαναρρόφηση της (πρώην) χοντρής του τρίτου, για το έλκος του θείου Ντίνου και άλλα τέτοια φοβερά (και τότε τι να σου κάνει μια Coca-Cola, ούτε ολόκληρο το εργοστάσιο δεν σε σώνει). Και δεν φτάνουν όλα αυτά, έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα με τη στέρηση του τσιγάρου που σίγουρα χρειάζεσαι για να χωνέψεις, όχι τόσο τη γαλοπούλα, όσο την κρύα φάτσα της θείας Νίτσας. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το μεσημέρι πριν τρία χρόνια που τόλμησα ν’ ανάψω τσιγάρο μπροστά σ’ όλο το σόι. Το βρήκα τρομερά διασκεδαστικό να βλέπω τις έκπληκτες φάτσες όλων τους και κυρίως τη μάνα μου να δαγκώνεται και να με καρφώνει με το γνωστό απειλητικό βλέμμα «θα τα πούμε μετά». Και όντως τα είπαμε ή μάλλον τα είπε όλα μόνη της και μάλιστα με ταχύτητα που δύσκολα φαντάζεται ανθρώπου νους (μαμά μη μου κρατάς κακία, δεν το εννοούσα το παρδαλοκιτσέ).

Ο Άγιος Βασίλης θα με ξεχάσει για άλλη μια φορά, όπως άλλωστε τα τελευταία δέκα (και βάλε) χρόνια. Ούτε το κοριτσάκι με τα σπίρτα να ήμουνα. Θυμάμαι σαν τώρα το κρύο πρωινό του Γενάρη (προ 15ετίας) που βρήκα κάτω απ’ το μισομαδημένο έλατο εκείνη τη κοντόχοντρη κούκλα με τα ξανθά μαλλιά. Τη χάζευα ώρες ολόκληρες να περπατάει στη μπορντώ μοκέτα του δωματίου μου, βγάζοντας εκείνους τους παράφωνους ήχους «πόσο μ’ αρέσουν οι καραμελίτσες..., πόσο μ’ αρέσουν οι καραμελίτσες...» και ξανά και ξανά... Ευτυχώς, για τα νεύρα των άλλων, τότε δεν υπήρχαν οι duracel.

Επειδή λοιπόν, Άγιε μου Βασίλη, τα τελευταία χρόνια νιώθω κάπως αδικημένη θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν έβρισκα κάτω απ’ το δέντρο ένα ζευγάρι κόκκινα FILA (Νο 38). Θα φροντίσω αυτό το τεύχος να φτάσει στα χέρια του μπαμπά (και ελπίζω να τον συγκινήσει).

Τέλος πάντων, αρκετά σας κούρασα μ’ αυτές τις σαχλαμάρες (άρχισα και να νυστάζω). Εύχομαι το ‘97 να είναι για όλους απρόβλεπτο, γεμάτο αξέχαστες εμπειρίες. Και μη το λυπηθείτε καθόλου. Αρπάξτε το απ’ τα μαλλιά και δώστε του να καταλάβει! Και κάτι πρωτότυπο: Καλά Χριστούγεννα.

Δώρα Παναγέα