Hμέρες γιορτής, ημέρες χαράς πλησιάζουν και πάλι. Τα πάντα στολίζονται και ήμαστε σε ένα κλίμα ευφορίας, άλλος γιατί θα δει φίλους και συγγενείς, άλλος γιατί περιμένει κάποιο δώρο κ.ο.κ. Μ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν, θα βιώσουμε τη γέννηση του Χριστού για άλλη μια φορά σε οικογενειακές γιορτές και συγκεντρώσεις μικρές ή μεγαλύτερες. Πάλι θα φάμε, θα πιούμε, θα χορέψουμε, θα ανταλλάξουμε και δώρα ως δείγμα της αγάπης μας προς τους άλλους (ή συχνά και από υποχρέωση -στην πραγματικότητα με αυτά τα χρήματα θα θέλαμε να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό).

Τα καταστήματα εποχιακών ειδών ήδη ζουν μια από τις καλύτερες ‘εποχές’ τους, ενώ γενικότερα όλα τα μαγαζιά ελπίζουν σε κορύφωση της κίνησης στην αγορά και προετοιμάζονται πυρετωδώς για να την αντιμετωπίσουν. Πάντως πέρα από τα του καταναλωτισμού και των εκνευριστικών συχνά δωροαγορών δεν θα περάσουμε και άσχημα. Όλο και κάποια ωραία και χαρούμενη παρέα θα βρούμε σε οικογενειακό ή φιλικό σπίτι «για να υποδεχθούμε εκ νέου τον θεάνθρωπο στη ζωή και τις καρδιές μας».

Όμως... (μη μου πεις, αυτό το ‘όμως’ δεν ήταν ψιλοαναμενόμενο;) Τι γίνεται τελικά με τα Χριστούγεννα; Υπάρχει παντού γέλιο και χαρά και όπου υπάρχει, ποια η διάρκειά του; Μήπως όλα έρχονται και παρέρχονται δίχως κάποιο νόημα; Κι όμως τα Χριστούγεννα έχουν -ή θα έπρεπε να έχουν- ένα καίριο νόημα στη ζωή μας (ένα πολύ σημαντικότερο από αυτό του καταναλωτισμού). Για να το συνειδητοποιήσουμε αρκεί, πιστεύω, η ακόλουθη εικόνα, μία εικόνα σκληρή της σημερινής κοινωνίας μας.

Και επειδή το φαινόμενο δεν εντοπίζεται μόνο στη χώρα μας και για να μη λέμε ότι όλα τα στραβά μόνο στη χώρα μας συμβαίνουν, θα δώσω μια εικόνα Χριστουγεννιάτικη από μια κατεξοχήν ‘ανεπτυγμένη’ χώρα του καιρού μας, τη Γερμανία. Συγκεκριμένα στο Αμβούργο, μία κοσμοπολίτικη πόλη, γεμάτη πράσινο, ποτάμια, κανάλια, γέφυρες, σπουδαία μοντέρνα αρχιτεκτονική και προπαντός πλούσιο κόσμο. Εκεί, λοιπόν, όπου το πνεύμα των Χριστουγέννων από νωρίς (αρχές Νοεμβρίου) βρίσκει την έκφρασή του στις βιτρίνες των καταστημάτων, εκεί όπου τώρα όλοι με κάποια χρήματα στις τσέπες μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά, εκεί, δίπλα στο μαγαζί με τα πανάκριβα ρούχα, κάθεται σε μια γωνίτσα ένα νέο παιδί που σου ζητά πενταροδεκάρες για να βγάλει τη νύχτα και να μην τον βρουν παγωμένο την άλλη μέρα οι καθαριστές του δήμου. Για αυτόν είναι τόσο αδιάφορο αν είναι 5, 10, ή 25 Δεκεμβρίου. Μόνο να μην πεθάνει από το κρύο. Σαν αυτό το νέο, τον αδικημένο από την κοινωνία μας υπάρχουν δυστυχώς άπειρα παραδείγματα. Και εμείς τι κάνουμε; Σίγουρα η αδικία δεν μπορεί να εξαφανιστεί. Και φέτος, την ώρα που εμείς θα διασκεδάζουμε, άλλοι θα είναι στα όρια της επιβίωσης. Όχι, δεν τα λέω όλα αυτά για να μαυρίσουν οι ψυχές μας. Απλά, ελπίζω, μέσα από αυτόν το συλλογισμό συνδυάζοντας τη δική μας καλή κατάσταση με τη δυστυχία άλλων και με το πνεύμα του «αγαπάτε αλλήλους» να βρεθεί ένα βαθύτερο νόημα για τα Χριστούγεννα από το φευγάτο χαρακτήρα που έχουν συχνά στη ζωή μας.

Με αφορμή τη γιορτή της Χαράς και της Ελπίδας οφείλουμε να αφιερώσουμε κάποιες στιγμές στον εαυτό μας και να συλλογιστούμε λίγο βαθύτερα. Ίσως τελικά κάτι να γίνει με τα φετινά Χριστούγεννα. Ίσως μια φιλική κουβέντα σε κάποιον γνωστό μας, που τη χρειάζεται, ίσως μεγαλύτερη κατανόηση και βοήθεια μεταξύ μας. Και έτσι τα Χριστούγεννα δίνουν το έναυσμα για μια αλλαγή μέσα μας, για μια βελτίωση. Αυτήν δεν επιθυμούμε όλοι μας;

Τάνια Πανάγου