Δεσποινίς, δεν μπορώ να καταλάβω πότε θα καταφέρετε επιτέλους να μου φέρετε μια αξιοπρεπή εργασία για να περάσετε το μάθημά μου». Τα λόγια αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου όπως ο θόρυβος του τρένου με το οποίο γυρνούσα από το Πανεπιστήμιο. Το πτυχίο φρούδα ελπίδα και η θεία επιφοίτηση ακόμα να μου έρθει στο κεφάλι. Μα τότε τι είναι αυτό που προσγειώθηκε σε αυτό; Χριστέ μου! Η περούκα του γεράκου με το απότομο φρενάρισμα του τρένου μετανάστευσε. Ψάχνω, προσπαθώ να τον βρω μέσα στο πλήθος, τρέχω από βαγόνι σε βαγόνι, ψάχνω, ρωτάω και ξαφνικά βρίσκομαι έξω από το τρένο. ΟΜΟΝΟΙΑ. Ομόνοια; Εγώ στο Μαρούσι υποτίθεται ότι θα κατέβαινα.

-Γιατί δεν ακολούθησες τις εντολές μου;

-Πώς είπατε;

Λάθος, δεν απευθυνόταν σε μένα. Δύο μηχανοδηγοί έχουν στήσει τρικούβερτο καυγά, λες και δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν Χριστουγεννιάτικα. Έτσι, αμέσως έχουμε: μία απειλή, έναν αντίλογο, μία μπουνιά, μία σπασμένη μύτη και έναν κόκκινο λεκέ στο σακάκι μου, μισό λεπτό, σε όλο το σακάκι μου, νομίζω εξαπλώθηκε και στο παντελόνι μου! Δεν είναι δυνατόν!

Έχετε σεργιανίσει τη Σταδίου με κατακόκκινη περιβολή και μία περούκα στο κεφάλι; Σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο. Ένα delete στην τελευταία φράση. Νομίζω ότι το πόδι μου σφηνώθηκε στο ανασηκωμένο κράσπεδο των δημοσίων έργων του Δήμου Αθηναίων. Ωραία! Μου έφυγε και το παπούτσι. Για ξαναπάμε απ’ την αρχή. Έχετε σεργιανίσει τη Σταδίου με κατακόκκινη περιβολή, μία περούκα στο κεφάλι και μία κάλτσα στο χέρι; Τα μαγαζιά στολισμένα με φώτα και γιρλάντες μοιάζουν Χριστουγεννιάτικα. Εγώ στολισμένη μοιάζω σαν... σαν...

-Κοίτα μαμά, ο Άη Βασίλης! αναφώνησε το παιδάκι που περνούσε δίπλα μου. Μα αυτό δείχνει εμένα! Η μητέρα εμβρόντητη με την ανακάλυψη του γιου της μου ‘χαρίζει’ μία περίεργη γκριμάτσα σαν να μου λέει «Δεν έχω δει πιο τιποτένιο Άη Βασίλη». Για μισό λεπτό. ΕΓΩ θα γίνω το χριστουγεννιάτικο πρότυπο αυτού του παιδιού;

Ο Άη Βασίλης. Βέβαια, αυτός που ερχόταν από τα ξένα και σε καμία περίπτωση δεν έκοβε δρόμο από το Μοναστηράκι και πολύ περισσότερο δεν έκανε κάτι χρονάκια να περάσει ένα μάθημα. Μου φαίνεται ότι έχασα τα αυγά και τα πασχάλια (αν και αυτά ανήκουν σε άλλη γιορτή). Καμιά λύση; Κάποιο θαύμα; Μα, αυτό είναι το ζητούμενο, το θαύμα, αυτό που θα γυρέψεις από τον Άη Βασίλη, ένα ζευγάρι μάτια που μπορούν και βλέπουν χωρίς να ταμπελοποιούν ανθρώπους και Άη Βασίληδες, να τυποποιούν συμπεριφορές, χωρίς να φοβούνται να νιώσουν και να εκφράσουν ό,τι αισθάνονται, που περιμένουν με ανυπομονησία μια απάντηση στα γιατί τους και γεμίζουν όλες τις ώρες του χρόνου με Άη Βασίληδες. Όσο για μένα, καλό είναι να σταματήσω να κρύβομαι πίσω από το μπουκάλι της Smirnoff!

Κατερίνα Ερμηλίου Άλλα άρθρα του συγγραφέα