62 χρόνια μετά από την ιστορική στιγμή που το ελληνικό έθνος είπε το μεγάλο όχι απέναντι στη αρκετά ισχυρότερη τότε Ιταλία του άξονα, τιμούμε σήμερα τη μνήμη των αγωνιστών. Γιορτές, παρελάσεις και δοξολογίες, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουμε άσβεστη τη μνήμη μιας εποχής, κατά την οποία η Ελλάδα, παρά τις περιορισμένες δυνάμεις της σε ποσοτικό επίπεδο (οπλισμό, αριθμό στρατιωτών, οικονομικές δυνατότητες), αντέταξε ποιότητα.
Γιατί ως τι άλλο παρά ποιότητα μπορεί θεωρηθεί το ψυχικό σθένος, το οποίο επέτρεψε στους ήρωες του 1940 να διώξουν κυνηγημένους τους στρατιώτες της φασιστικής Ιταλίας ακριβώς από εκεί που ήρθαν; Ποιότητα απέναντι σε ένα στρατό που ελάχιστα ενδιαφερόταν για την επίτευξη των στόχων των ηγετών του. Έναν λαό που ήταν απρόθυμος να ευθυγραμμιστεί στα φασιστικά κελεύσματα του Μουσολίνι, μα ταυτόχρονα ήταν αρκετά αδύναμος ώστε προς στιγμήν να τον ανέχεται.
Κι έρχεται η στιγμή που συλλογίζεται κανείς τα τότε γεγονότα κι αναρωτιέται: αν ήταν σήμερα ’40, κι ερχόταν τελεσίγραφο από μια εμφανώς ισχυρότερη χώρα για στρατιωτική είσοδο στη χώρα μας, πώς θα αντιδρούσαν ηγέτες και λαός. Θα ξανακούγαμε το Όχι; Θα αναβιώναμε ηρωικές στιγμές καθώς και σοβαρές απώλειες;
Γιατί αλήθεια δεν είπαμε Όχι σε απλούστερες σύγχρονες περιπτώσεις όπως αυτή των Ιμίων; Γιατί δεν είπαμε Όχι στη δημιουργία γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο; Γιατί κυριότερα δεν είπαμε Όχι στον εσωτερικό εκφυλισμό της κοινωνίας, της πολιτικής, αλλά και των καθημερινών συνθηκών διαβίωσής μας;
Λένε πολλοί ότι και σήμερα αν συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό, και πάλι ο λαός μας θα έβρισκε το σθένος να αντιδράσει και να υπερασπιστεί την ιστορία του και τα πάτρια εδάφη. Άλλοι τόσοι ασφαλώς διατηρούν επιφυλάξεις. Ωστόσο η ιστορία διδάσκει, πως το κυριότερο όπλο που ο λαός μας αντέταξε στους Ιταλούς, ήταν ο πατριωτισμός του και η ενότητά του στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Ήταν με άλλα λόγια η υπερηφάνεια αυτού του λαού, μπροστά στην οποία οι ποσοτικές συγκρίσεις αριθμών και μεγεθών έχασαν τη σπουδαιότητά τους.
Πού πήγε σήμερα αυτή η αξία; Πού πήγε σήμερα αυτό το μαγικό φίλτρο του πατριωτισμού; Του πατριωτισμού που από τη Χούντα κι έπειτα πυροβολείται, ενοχοποιείται και συγχέεται με τον ξενόφερτο εθνικισμό. Του πατριωτισμού που γίνεται βορά στην πείνα για εξουσία και δημοσιότητα τυχάρπαστων πολιτικάντηδων που δήθεν τον εκπροσωπούν. Του πατριωτισμού που έχει γίνει παραλόγως ο εχθρός μερικών δήθεν αγωνιστών εξω-αριστερών, στην προσπάθειά τους να επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή προοδευτικόητα. Του πατριωτισμού που αποτελεί ίσως τη μόνη αξία που μπορεί να αντιταχθεί πλέον έναντι της ιδιώτευσης και να ενώσει ένα λαό στη προσπάθεια για καλύτερο αύριο.
Ας γίνει η φετινή επέτειος απαρχή για συνένωση του ελληνικού λαού σε μια κοινή προσπάθεια για αναβάθμιση αξιών, ιδανικών, κοινωνίας και πολιτείας. Μια προσπάθεια για συγκέντρωση των βλεμμάτων των πολιτών στα ουσιώδη και τα σημαντικά, έναντι των ανούσιων και παρακμιακών στοιχείων που η fast-food τηλεοπτική ενημέρωση & διασκέδαση τροφοδοτεί. Ας προσπεράσουμε κι ας μην ξανασχοληθούμε με τους πολιτικάντηδες που αναπαράγουν κενές περιεχομένου αντιπαραθέσεις και αναλώνονται στο να σκεπάζουν τα πραγματικά προβλήματα. Ας δώσουμε ευκαιρίες στους λίγους πραγματικούς ανθρώπους που έχουν παραδόξως παραμείνει αλώβητοι σε αυτό το αντίξοο περιβάλλον. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να ξαναζωντανέψουν τα στοιχεία αυτού του λαού έτσι ώστε αυτά να ξαναπροσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στον ίδιο.
Ένας από αυτούς τους λίγους εναπομείναντες ευσυνείδητους, βρίσκεται προ τιμή μας στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας μας, στη θέση του Προέδρου αυτής. Με αφορμή την επέτειο ανέφερε εχθές εκτός άλλων τα παρακάτω, τα οποία κανονικά θα έπρεπε να τύχουν περισσότερης προβολής από ότι έτυχαν. Είπε το εξής: «Για να αναπτυχθούμε ως χώρα πρέπει ο κάθε πολίτης από το πόστο που βρίσκεται να κάνει με συνείδηση τη δουλειά του και να επιτελεί το καθήκον του».
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό είναι αυτονόητο. Κι όμως, δυστυχώς δεν είναι. Μακάρι όλοι οι πολιτικοί να είχαν αυτή τη φράση καλά στο μυαλό τους. Ας έδιναν το καλό παράδειγμα έτσι και προς τους δημοσίους υπαλλήλους, τους στρατιωτικούς αλλά και τον υπόλοιπο λαό, έτσι ώστε ο καθένας μας να προσέφερε ένα λιθαράκι σε μια συνολική προσπάθεια για πρόοδο. Αν όλοι αυτοί έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους για την εκτέλεση των καθηκόντων τους, αν υπήρχε η αίσθηση του καθήκοντος, τότε οι διεφθαρμένοι και οι τεμπέληδες θα ήταν η μύγα μες το γάλα. Θα ήταν οι δακτυλοδεικτούμενοι και όχι τα πρότυπά μας. Ας ανακαλύψουμε κι άλλους Στεφανόπουλους, ας τους δώσουμε ευκαιρίες κι ας έχουμε καλά στο μυαλό μας τα λόγια του Προέδρου. Άλλη ευκαιρία για το πολύπαθο έθνος μας δεν υπάρχει.
printer friendly version
στείλτε τη σελίδα με e-mail
