15 Νοεμβρίου 1994. Πάνε 19 χρόνια από τότε που ήμασταν τριτοετείς φοιτητές του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Η.Υ. του ΕΜΠ. Από τότε κύλησε πολύ νερό στΆ αυλάκι. Μεγαλώσαμε, κάποιοι παντρεύτηκαν κι έχουν παιδιά, κάποιοι είναι ελεύθεροι, κάποιοι άλλοι είναι ελεύθεροι πολιορκημένοι, κάποιοι ξενιτεύτηκαν για να αποκτήσουν μια καλύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία ή απλώς για να ξεφύγουν από τη μιζέρια και την αβεβαιότητα της Ελλάδας, κάποιοι πήραν λίγα κιλά, κάποιοι πήραν πολλά κιλά (ξέρουμε για ποιον μιλάμε…), τα μαλλιά έχουν αρχίσει να γκριζάρουν επικίνδυνα σε όσους δεν έχουν αρχίσει να αραιώνουν επικίνδυνα (μερικοί μάλιστα τα έχουν χάσει και τελείως ή είναι θέμα στυλ).

Γράφαμε: «Το ΝΥΓΜΑ, από ίδρυσής του, έχει ως πρωταρχικό στόχο να ευαισθητοποιήσει και να δραστηριοποιήσει επί παντός επιστητού με μια μικρή προτεραιότητα σε θέματα που απασχολούν τους νέους.» Καθώς φαίνεται, δεν πετύχαμε να ευαισθητοποιήσουμε και να δραστηριοποιήσουμε αρκετούς και παραμείναμε μια μειονότητα στον ωκεανό της μετριότητας, της καθημερινότητας και της λαμογιάς. Το καλό είναι ότι κουβαλάμε ακόμα την ίδια τρέλα που μας διακατείχε και τότε. Απόδειξη; Σε κάθε συνάντησή μας είτε πρόκειται για κοινωνική εκδήλωση (αναλαμβάνουμε γάμους, βαφτίσεις και λοιπές δεξιώσεις) είτε για απλή συνάντηση για καλωσόρισμα ή αποχαιρετισμό ξενιτεμένων, η παρουσία μας δεν περνά απαρατήρητη.

Γράφαμε, γράφαμε, γράφαμε. Στηλιτεύαμε τα κακώς κείμενα εντός και εκτός Πολυτεχνείου, προσπαθούσαμε να βρούμε τι θα ήταν σωστό και τι λάθος, να διακωμωδήσουμε καταστάσεις ή περιμέναμε να περάσει η ώρα για το βρώμικο στην καντίνα απέναντι, στην πλατεία Μαβίλη. Η ουσία είναι ότι όλα όσα γράφαμε τότε, δείχνουν πως από τότε είχαμε αντιληφθεί ότι πηγαίναμε κατά τον γκρεμό, κατά το παγόβουνο ή κατά διαόλου. Όπως το πάρει κανείς. Έγραφε ο Γιάννης προφητικά το 1995: «Νομίζω πάντα ότι το ζήτημα δεν είναι εάν ο πρωθυπουργός του κράτους είναι ασπρουλιάρης, γερμανόφιλος, αμερικανόφιλος, καθηγητάκος ή χοντρός, μακαρονάς, φιλελεύθερος ή χρυσαυγίτης. Αυτά ενδιαφέρουν μόνο τις γιαγιάδες και τις γκομενίτσες. Το ζήτημα είναι ακριβώς ποιο είναι το εθνικό μας συμφέρον. Και ταυτόχρονα ποιο είναι το ηθικό και πολιτιστικό μας συμφέρον. Ποια άποψη πραγματώνει τον άνθρωπο μέσα μας, τον καθημερινό Έλληνα και όχι τον πορωμένο και φανατισμένο Χ της οποιασδήποτε ιδεολογίας.». Έγραφα με τον Γιώργο στον Καζαμία του έτος το 2006: «Ιανουάριος: Πρώτος μήνας μετά τις Χριστουγεννιάτικες αγορές και κραιπάλες και η χορήγηση δανείων για την εξόφληση των γαλοπουλοδανείων και πλεϊμομπιλοδανείων του προηγούμενου μήνα συνεχίζεται αμείωτη. Βάσει των τελευταίων στοιχείων της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, σημειώνεται νέο ρεκόρ δανείων καθώς κάθε Έλληνας φαίνεται να είναι χρεωμένος με 53.985.448,01 ευρώ κατά μέσο όρο. Η κατάσταση επιδεινώνεται αν ληφθεί υπ' όψιν και το γεγονός ότι κατά μέσο όρο κάθε Έλληνας έχει 7 πιστωτικές εκ των οποίων οι 6 είναι ήδη χρεωμένες πάνω από το όριο και για την έβδομη εκκρεμούν έξι μεταφορές υπολοίπου.». Έγραφε ο Διονύσης το 2002: «Αντε γεια, άντε γεια, πρωτάθλημα ξανά στον Πειραιά! 6ο συνεχόμενο για το Θρύλο του «θείου» που δε μάσησε ούτε από κασέτες, ούτε από Τριανταφυλλόπουλους, ούτε από παράγκες. Το πήρε και αυτό από κεκτημένη ταχύτητα και μας άφησε με τη γλύκα των 8 του Champions League και την πίκρα του UEFA του χρόνου...». Στα πόσα έχουμε φτάσει; Χάσαμε το μέτρημα, μαζί με το ενδιαφέρον μας για το πρωτάθλημα: παίζουν, παίζουν και στο τέλος πάλι στο λιμάνι… Τι σχέση έχει αυτό με τα υπόλοιπα; Έχει και παραέχει για όσους δεν είναι Ολυμπιακοί και δεν έχουν πλέον κανένα ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν την Αθλητική Κυριακή! Έχει με την ΕΠΟ και με όλους τους παρατρεχάμενους (παράγοντες, διαιτητές, δημοσιογράφους), οι οποίοι διαιωνίζουν την κατάσταση.

Ωραία μας τα γράφεις, θα πείτε, αλλά το πας για μνημόσυνο ή για επικήδειο. Μάλλον όχι. Ίσως το αντίθετο. Παρακολουθώντας όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα στα social media, με τις πρωτοβουλίες των πενηντατόσων, με τις διαδικτυακές δημοσκοπήσεις, με τα κακά μας τα χάλια που διαβάζουμε ολούθε, ίσως υπάρχει λόγος επαναδραστηριοποίησής μας. Μπορεί να βγει κάτι από αυτό, μπορεί απλώς να αποτελέσει εναλλακτική διαδικασία ψυχοθεραπείας. Έγραφε ο Στέφανος στο τελευταίο έντυπο τεύχος: «Ένα πράγμα δεν άλλαξε όμως σε όλη την πορεία αυτών των τριών χρόνων: Η υποχρέωση που νοιώθουμε εμείς οι ίδιοι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να θίγουμε ταυτόχρονα όποιον δεν το κάνει.». Ίσως αυτός είναι ένας λόγος να ξαναμαζευτούν σε αυτή τη γωνιά του internet οι παλιοί γνώριμοι, αλλά και να μας γνωρίσουν κι όλοι εκείνοι που δεν μας γνώρισαν ποτέ, ελλείψει των social media και των λοιπών νέων τεχνολογικών υπηρεσιών. Εξ' άλλου, ας μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα χρόνια ίσα που είχε εμφανιστεί η κινητή τηλεφωνία και όλοι θαυμάζαμε τα SMS! Ενώ τώρα έχουμε και skype και κάνουμε conference με τον Γιώργο στο San Fransisco και τον Διονύση στο New South Wales, συνομιλώντας ταυτόχρονα τρία timezones, ο ένας απόγευμα Κυριακής κι ο άλλος ξημερώματα Δευτέρας (ή τα μπέρδεψα;)…

Ο επόμενος!

ΥΓ: Μήπως είναι καιρός το .asp να το γυρίσουμε σε php;

ΥΓ2: Γιώργο, ο server σέρνεται!

Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Άλλα άρθρα του