Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται παγκοσμίως ένα φαινόμενο που σίγουρα αποτελεί σημείο των καιρών. Στην προβεβλημένη πολιτική, στις καθημερινές συζητήσεις, στον τύπο κάθε μορφής και ιδιαίτερα σ' αυτούς που ζητούν κάποιου είδους προβολή, κυριαρχεί μια τακτική η οποία πέρα από κουραστική και στείρα για τους αποδέκτες, είναι και επικίνδυνη.

Η τακτική αυτή συνοψίζεται στο εξής: κανείς εκτοξεύει πλήθος από κατηγορώ, συγκρούεται δήθεν με το κατεστημένο, αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα, αλλά ποτέ σχεδόν δεν αντιπροτείνει λύσεις, πόσο μάλλον δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του ως πολίτης να προσπαθήσει να αλλάξει την κατάσταση που περιγράφει. Αναλώνεται στη διαπίστωση του προβλήματος που συχνά-πυκνά είναι και μάλλον γνωστό, χωρίς να παραθέτει τις προτάσεις του, όποιες και αν είναι αυτές.

Κατά κανόνα, ο μέσος νεοέλληνας (και όχι μόνο) ικανοποιείται βρίζοντας τους κατά τόπους υπεύθυνους-ανεύθυνους που, προς Θεού, δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά αποφεύγει προσεκτικά να αναφέρει τις δικές του ευθύνες, να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης και ακόμα περισσότερο να αγωνιστεί ενεργά για να αλλάξει όλα όσα δεν του αρέσουν. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, με μικροαφορμές ακούγονται πικρόχολα σχόλια για διαφόρους, μόνο και μόνο προς ικανοποίηση των υπολοίπων. Τέλος, κανείς πολύ εύκολα καταφεύγει σε γενικεύσεις ισοπεδωτικές του τύπου "όλοι τα παίρνουν", "όλοι είναι ίδιοι", "η πολιτική δεν δίνει λύσεις" και άλλα εξίσου επικίνδυνα. (Η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι "αναρχία" αλλά παρακαλώ μην αφεθείτε σε συνειρμούς).

Το φαινόμενο είναι σίγουρα σε έξαρση. Πιθανώς αποτελεί το μόνο απομεινάρι της εκπληκτικής δεκαετίας της αμφισβήτησης (του εξήντα). Το θέμα είναι ότι πλέον η τακτική αυτή δεν ακολουθείται μόνο από επαγγελματίες (πολιτικούς, δημοσιογράφους, ηθοποιούς-αναλυτές και πάνω από όλα βαθιά συνειδητοποιημένους Showmen & Showwomen) που καταφεύγουν σε αυτό το αθέμιτο μέσο για να βγάλουν το ψωμί τους, το πολυτελές όχημά τους και άλλα "αγαθά".

Δυστυχώς, η τακτική αυτή έχει περάσει και σε πολλούς μικρότερου βεληνεκούς αναλυτές (όπως μερικούς συνδικαλιστές), αλλά ακόμα και σε πολλούς καθημερινούς ανθρώπους. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε βρεθεί σε συζήτηση στην οποία αρχίζοντας από μια υπαρκτή και απαράδεκτη κατάσταση να καταλήγουμε φαινομενικά απρόσκοπτα στο συμπέρασμα ότι "η χώρα αυτή είναι πανάσχημη", "για όλα φταίνε οι κερατάδες του τάδε κόμματος" ή ακόμα και "οι μόνοι άνδρες στην Ευρώπη είμαστε εμείς", "η τηλεόραση είναι απαράδεκτη" (όμως δεν χάνω εκπομπή) και άλλα τέτοια αστεία.

Θα πρέπει λοιπόν κανείς να είναι ενεργητικά αισιόδοξος, να αγωνίζεται δηλαδή για το καλύτερο αύριο και να μην περιμένει κατηγορώντας. Να κάνει καθημερινή του τακτική την απίθανη φράση του Ν.Καζαντζάκη, που ευτυχώς για μας ανέσυρε από τη μνήμη μας ο κ. Παρασκευόπουλος: "`Εχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα." Μόνο έτσι μπορούν να αντιμετωπιστούν τα τόσα αδιέξοδα της εποχής μας αλλά και τα καθημερινά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν.

Ελπίζοντας να μην έχω υποπέσει στην τακτική που παραπάνω περιγράφω (ζητώ συγγνώμη αν το έκανα), θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι το αύριο είναι ένας στόχος για τον οποίο όλοι πρέπει να αγωνιστούμε σήμερα. Και όχι απλώς σήμερα, αλλά τώρα. Γιατί η ζωή είναι μια φανταστική εμπειρία την οποία την κατακτάς, δεν σου παραχωρείται. Ας διαγράψουμε όλοι λοιπόν τη στείρα αμφισβήτηση από μέσα μας και ας απαντάμε άφοβα σε όσους δεν εννοούν να την ξεχάσουν. Διότι το λυκαυγές της νέας εποχής δεν μπορεί να περιμένει άλλο.

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ)