Φανταστήκατε ποτέ ότι ο Wyatt Earp ήταν ομοφυλόφιλος και ότι είχε σχέσεις με τον Doc Holiday ή μήπως ότι ο Λούκυ Λούκ ήταν το ερωτικό αντικείμενο των φαντασιώσεων του Τζόε Ντάλτον, το οποίο τελικά ήταν και το αίτιο του θανάσιμου μίσους που έτρεφε εναντίον του φτωχού και μόνου καουμπόυ; Μήπως ο Τζον Ουαίην ήταν κι αυτός gay; Θα τρελαθούμε εντελώς; Ήταν γνωστό μέχρι πρόσφατα το ανέκδοτο ότι οι τεξανοί είναι το ζωντανό παράδειγμα πως οι Ινδιάνοι πηδούσαν τα βουβάλια τους, αλλά μέχρι να φτάσουμε στο σημείο ο τελευταίος των Μοϊκανών να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με τον Στρατηγό Κάστερ, υπάρχει πολύ μεγάλο χάσμα και απαιτείται δημιουργική φαντασία! Παρόλα αυτά, τις τελευταίες ημέρες προβάλλεται στους κινηματογράφους μια ταινία, η οποία μάλιστα είναι ήδη πολυβραβευμένη, η οποία έχει ως βασικό θέμα της τις ερωτικές περιπέτειες δύο κουμπόυς (ή καουμπόηδων, όπως προτιμάτε) οι οποίοι βόσκοντας τα κοπάδια τους, ανακάλυψαν τη γυναικεία πλευρά του εαυτού τους. Το επόμενο που μας μένει να απομυθοποιήσουμε, είναι ο θρυλικός έρωτας του Τάσου και της Γκόλφως, η οποία δεν έχει αποδειχτεί ακόμα εάν ήταν τραβεστί (και μάλιστα εγχειρισμένο).

Έλεος! Είδαμε τον Ελτον Τζον νυφούλα, τα καραβάνια με τα ουράνια τόξα κατευθύνονται προς τις Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο (Ηνωμένο με τι; Μήπως είναι και αυτό σεξουαλικό υπονοούμενο;) για να βγάλουν άδειες γάμων. Η απορία μου παραμένει πώς μπορεί να είναι ένα bachelor πάρτυ ενός gay γαμπρού ή ενός gay νύφης (αδόκιμος ο όρος, αλλά το λήμμα «νύφος» δεν υφίσταται ακόμα στο λεξικό του Μπαμπινιώτη). Μάλλον θα πεθάνω με την απορία... Πέσανε όλοι με τα μούτρα να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των gay να ζουν τον έρωτά τους, να έχουν δικαιώματα ο ένας στην περιουσία του άλλου, να απολαμβάνουν ασφαλιστικά και νομικά δικαιώματα, όπως και τα κοινά ζευγάρια (ας μην τα χαρακτηρίσω «φυσιολογικά», γιατί θα λάβω κανένα email με αποσπάσματα του national geographic για τους gay ιπποπόταμους). Το δεχτήκαμε όλοι μας, άλλοι ευκολότερα, άλλοι δυσκολότερα, εν πάσει περιπτώσει. Παρατηρούμε όμως συνεχώς γύρω μας μια διαρκή φιλολογία περί ομοφυλοφιλίας, η οποία τείνει να γίνει εκνευριστική. Ταινίες για ομοφυλόφιλους (Με πρωτομάστορα gay τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Μεγάλο για τι; Είχε τέτοια προσόντα και δεν το ξέραμε;), συζητήσεις για ομοφυλόφιλους, bar για ομοφυλόφιλους, club για ομοφυλόφιλους, μόδα για ομοφυλόφιλους, μουσική για ομοφυλόφιλους, παρέες με ομοφυλόφιλους, lobby από ομοφυλόφιλους που προωθούν κοινωνικά ή επαγγελματικά άλλους ομοφυλόφιλους (ιδιαίτερα στον καλλιτεχνικό χώρο, στο χώρο της μόδας και του θεάματος) και γενικώς μια έντονη προβολή της ομοφυλοφιλίας, σαν να προσπαθεί κάποιος να μας πείσει περί του αυτονόητου ή του απόλυτα φυσιολογικού (δεν άντεξα, το είπα) της συγκεκριμένης σεξουαλικής ιδιαιτερότητας ή προτίμησης. Σαφώς και δεν με αφορά, όπως και κανένα μας, το τι κάνει ο καθένας στο κρεββάτι του, στο μπάνιο του, στην κουζίνα του, στην τραπεζαρία του, στο ασανσέρ του ή όπου αλλού, απλώς δεν είναι ανάγκη να μας το διατυμπανίζει προσπαθώντας να μας κάνει να τον ακούσουμε. Είναι το ίδιο ενοχλητικό (και καταντάει εξίσου αναξιόπιστο) με εκείνον που αναφέρει διαρκώς το πόσες πολλές και επαναλαμβανόμενες ερωτικές επαφές έχει, με γυναίκες επιπέδου Αντζελίνα Τζολί και πάνω. Προφανώς ανατρέχουμε στην παροιμία με το μεγάλο καλάθι και τα κεράσια.

Νομίζω ότι κάπου αρχίζουμε να αγγίζουμε τα όριά μας και να χάνουμε κάθε διάθεση ανοχής ή αποδοχής, καθότι το πολύ το «Κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς. Γιατί έτσι που πάνε τα πράγματα, ο Λιακόπουλος, μετά τη διεθνή συνομωσία του σιωνισμού, θα αρχίσει να μιλάει και για διεθνή συνωμοσία της ομοφυλοφιλίας. Σκηνοθέτες gay, παραγωγοί gay, ηθοποιοί gay, τραγουδιστές gay, καλλιτέχνες gay, κριτικοί gay, ποιον θα βραβεύσουν; Το έργο εκείνου που σχετίζεται με την gay κοινότητα ή αναφέρεται σε αυτή. Πού καταλήγει λοιπόν αυτή η ιστορία; Τείνει να ανατρέψει τις συνθήκες περί διακρίσεων και αποδοχής. Κάτι ανάλογο με τους ακροαριστερούς ή τους αναρχικούς, που διατυμπανίζουν τις απόψεις τους περί ελευθερίας και πλουραλισμού και όπου πετύχουν χρυσαυγίτη ή ακροδεξιό δεν διστάζουν να τον πάρουν στο κυνήγι καταδικάζοντάς τον για τις φασιστικές του αντιλήψεις. Σε λίγο οι διακρίσεις θα γίνονται εναντίον των μη ομοφυλοφίλων (ή αλλιώς straight), οι οποίοι ήδη έχουν γίνει λιγότερο trendy από τους gay (τώρα εμένα δε μου το βγάζετε από το μυαλό ότι όλες αυτές τις ορολογίες κάποιος gay τις έχει βγάλει!). Και θα φτάσει να παρεξηγηθεί ή να παρερμηνευτεί ο Τζιμάκος, αφού μπορεί να ακούσουμε ως νέο gay anthem μετά το «I will survive» το «Γαμάτε γιατί χανόμαστε»! Βέβαια άλλη έννοια έδινε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, αναφερόμενος στην υπογεννητικότητα που ταλαιπωρεί τη χώρα μας, αλλά θα το πάρει κι αυτό το ποτάμι... Σε λίγο καιρό θα ψάχνουμε παιδί για υιοθεσία, γιατί άλλος τρόπος να τεκνοποιήσουμε δεν θα υπάρχει, εκτός αν αρχίσουμε τις κλωνοποιήσεις και τις εξωσωματικές.

Με τις υγείες μας και τοίχο-τοίχο παιδιά!

Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ