To Μουντιάλ τελείωσε. Μαζί του παίρνει και κάτι από τις αναμνήσεις μας που όπως πάντα, συνοδεύονται γαρνιρισμένες από τα σχόλια, τα σαρδάμ και τις παρατηρήσεις των σπορτκάστερς ή ελληνιστί σχολιαστών αγώνων. Έχω εκπεφρασμένη άποψη για το γεγονός ότι ο αγαπημένος μου σαρδαμ-νάπαλος της ελληνικής TV δεν ήταν παρών σε αυτό το Μουντιάλ, τουλάχιστον τηλεοπτικά και μιλάω βέβαια για τον Μανόλιστο Μέγα Μανόλο Μαυρομμάτε. Σε πείσμα της κατάθλιψης, με τη φαρμακευτική στήριξη ιδιοσκευασμάτων PROZAC και με τη σημείωση ότι δεν χρειάστηκε και πολύ περαιτέρω προσπάθεια ΤΥΧΑΙΑ (επαναλαμβάνω: τυχαία), επέλεξα μια μετάδοση του Δον Πάουλο Χερακάρε ή όπως είναι γνωστότερος στην Ελλάδα, Παύλου Γερακάρη, του Ελληνομεξικανού σιεσταδόρου, όπου γλώσσα και μυαλό έχουν δηλώσει προ πολλού clandestinos (βλ. και σχετικό κείμενο ημέρας του Νάσου Δροσόπουλου). Ο αγώνας: Έιρε - Ισπανία.

Συνοπτικά αναφέρω το ιατρικό curicullum του εν λόγω: Πρώτον αργός, πολύ αργός έως αμίλητος. Σε κάθε αγώνα του Χερακάρε, το μάικροφον ποσέσιον είναι 40% - 60%. Έξι στις δέκα φάσεις πάνε άπατες. Δεν ασχολούμαστε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ο Γερακάρης είχε πάντα αυτό το πρόβλημα. Ίσως όμως και όχι μόνο αυτό. Οι χασμωδίες που δημιουργεί στο παιχνίδι θυμίζουν Γερμανό σπίκερ με ημικρανίες, ζαλάδες έστω, ενοχλήσεις άντε. Στα 90' από τα 120' του ματς που έτυχε να ηχογραφήσω, μία φορά ξεφυσά, μία φορά αναστενάζει και τέλος άλλες μια-δυο χασμουριέται. Είναι φανερό ότι τον ενοχλεί βαθύτατα η προκλητικά επαναλαμβανόμενη κίνηση των χειλιών (βλ. ομιλία) και των ματιών (βλ. όραση).

Πρόβλημα δεύτερο, δεν πετυχαίνει νταλίκα στα πέντε μέτρα, δηλαδή, παίκτη σε γκρο πλαν. Σε μια συνεχή λεκτική τραμπάλα και σ ένα αβυσσαλέο χασμωδικό γιό γιό, ο τύπος αυτός θυμίζει έφηβο στο περίπτερο που θέλει να αγοράσει προφυλακτικό. Τοοοο, εεεε, τουουουου, στοοοο, από τοοοον, των εεεε, ουμπ, οολ είναι οι αγαπημένες του λέξεις. Συνεχής αναζήτηση, ένα πραγματικό man hunting για το ποιος έχει την μπάλα, από που την πήρε και που θα την δώσει. Τρεις δουλειές δύσκολες, αλλά έλα που ζούμε στην εποχή του multitasking και οι απαιτήσεις είναι μεγάλες. Στρεσάρεται λοιπόν ο δικός σου και εκεί αρχίζει ένα ανηλεές κρασάρισμα με συνεχόμενα μπερδέματα, παικτών, χωρών, καταστάσεων.

Η ηρεμία ανακτάται με ένα restart. Συνήθως το διάστημα του reboot διαρκεί 15''-35''. Το σύστημα κατόπιν επανέρχεται σε μια ανεκτή λειτουργία αλλά όσο περνά η ώρα ο επεξεργαστής υπερθερμαίνεται (κάποιοι μιλούν για απαρχαιωμέναo Cyrix). Κι έτσι, σε στιγμές δύσκολες, όπως πχ μια αλλαγή, ένα πέναλτι, ένα φάουλ είμαστε low σε resources. Ένα λεπτό και κάτι χρειάστηκε να καταλάβει ποιος βγήκε σε μια αλλαγή των Ιρλανδών. Μάλιστα δείχνει να επιστρέφει (από πού άραγε;) και ν’ ανοίγει το μικρόφωνο λίγο απότομα και αλαφιασμένα μετά από το σχετικό γκαγκά. 18 δευτερόλεπτα (ακριβώς) ότι ο διαιτητής έχει δείξει πέναλτυ (μάλλον από τις πιο αργοπορημένες αντιδράσεις ever- μάλιστα, στα 16'' του clip φαίνεται να ρωτάει τί έδωσε; - όρκο δεν παίρνω, μετά όμως φαίνεται και να απαντάει... δώστε λίγο βάση). Γύρω στα 25'' αν είναι μια φάση φάουλ, άουτ ή κάτι άλλο. Γύρω στα 20'' αν ένα γκολ μετράει ή όχι (προφανώς), κοκ. Συμπέρασμα; Μέσα στις φάσεις αλλά θέλει το χρόνο του (μ.ο. 30'').

Ο Χερακάρε είναι τελικά ο εκφραστής της "καλοκαιρινής ραστώνης", είναι ο Πάνας του ελληνικού σπορτκάστινκ. Σε υποβάλλει με την μετάδοση του ότι είναι μεσημέρι, ότι ο ήλιος σε βαράει, ότι έχεις πιει πολύ, ότι έφαγες τον άμπακα, ότι τζιτζικάνε τα τζιτζίκια. Είναι άσχετος από μπάλα κάτι που θεωρείται αμελητέο για να περιγράφει την κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση, μια ευτυχής σύμπτωση, παρόλαυτά,για τους χαβαλέδες. Είναι βραδύγλωσσος, είναι αργόσυρτος θα έλεγα, σου δίνει την εντύπωση ότι αυτό που πάει να πει έρχεται από πολύ μακριά, χωρίς συνήθως να έχει και κανά νόημα. Δεν βλέπω διαφορές μεγάλες από το ρέψιμο, ας πούμε. Ο γίγαντας όμως το ξέρει. Και του κακοφαίνεται που πριν 4 χρόνια στο Sportime, σε ένα γκάλοπ είχε βγει ο πιο βαρετός και δυσλεξικός σπίκερ. Τότε έβγαλε πολύ γέλιο, καθώς, μετά την δημοσίευση του γκάλοπ, προσπάθησε να επιταχύνει με τα γνωστά γραφικά αποτελέσματα, που ξυπνάνε θύμησες. Ήταν περίπου, σαν να έπρεπε δίχρονο παπάκι να ανέβει μια ανηφόρα γεμάτη stop (4 χρόνια μετά, το παπί δεν σταματάει καν στα stop). Φέτος, έβγαλε το παράπονο του αυτό στο περιοδικό Έψιλον της Ελευθεροτυπίας, σ' ένα αφιέρωμα για τους σχολιαστές, με τον πετυχημένο τίτλο "μην πυροβολείτε τους σπορτκάστερς". Είπε: "Δεν είναι κακό να κρίνεται ο εκφωνητής, το θέμα είναι να μην φτάνουμε σε υπερβολές. Θυμάμαι στο προηγούμενο Μουντιάλ υπήρχε μια εφημερίδα που έκανε διαγωνισμό με τηλέφωνα για το ποιος είναι ο καλύτερος εκφωνητής. Δηλαδή, να βάζει ο εκφωνητής τους φίλους του και την οικογένεια του να παίρνουν τηλέφωνο. Αυτά είναι υπερβολικά πράματα.". Μάλιστα.

Πόσο υπερβολικό είναι άραγε το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος μεταδίδει μόνο Μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια, άντε και κανά Euro, άντε και αν κάτσει και κάτι άλλο, γιατί αλλιώς, όλο το υπόλοιπο διάστημα κάθεται αυτός (ως αχρείαστος μάλλον); Πόσο υπερβολικό να είναι ότι ελάχιστοι από αυτούς τους σπικεράδες της National TV θεωρήθηκαν κατάλληλοι για την έντυπη αθλητική δημοσιογραφία, συχνά δε αν διαβάσεις κείμενο τους νομίζεις ότι διαβάζεις... Έρικ Καστέλ; Πόσο υπερβολικό να είναι ότι στις μεγαλύτερες διοργανώσεις ακούμε τους χειρότερους με σπάνιες εξαιρέσεις; Πόσα και πόσα άλλα είναι τόσο υπερβολικά κι όμως, διαιωνίζονται με τον φυσικότερο τρόπο στο παραθεριστικό sports camp της ΕΡΤ; Κι απορώ. Πώς στο ίδιο κανάλι που επιλέγεις Πανούτσο-Καρπετόπουλο ανέχεσαι να σου μεταδίδουν Σεφτελήδες, Θεοφιλόπουλοι, Πουλιάσηδες, Μαμουζέλοι, Κουβαράκηδες* ; Φίλοι για πάντα εγώ κι εσύ, φίλοι για πάντα στη ζωή; Ή ταγέρ ή ξώπλατο.

Δώστε τους τρομοκράτες στο λαό (τό 'πιασες μεγάλε) . Ο Χερακάρε δικαιώνει το ίδιο άνετα με τους υπόλοιπους, τα σχολιανά που έχουν ακουστεί κατά καιρούς γι αυτό το συφερτό. Με τα κολλήματα του. Εδώ-εκεί, εκεί, εδώ, Eki Attar κι Αφιον Καραχισάρ. Μέσα στον αγώνα πρέπει να είπε πάνω από 500 φορές εδώ κι εκεί. Εγώ ήξερα ότι για να βρεθεί κάτι από εκεί εδώ και το αντίστροφο, μάλλον πρέπει κάτι άλλο να το μεταφέρει ή αυτό να πάρει τα ποδάρια του (αν έχει) και να έρθει. Πώς ο Γερακάρης το καταφέρνει αβρόχοις ποσίν, στην ίδια φάση, στο ίδιο πλάνο να το πηγαινοφέρνει πέρα δώθε, παραμένει μυστήριο. Έπειτα έχει κι αυτό το ωραίο τσιτάτο της προσμονής: "για να δούμε". Κι άντε και είδαμε οι αόμματοι, έπειτα ακολουθεί η επωδός: "βλέπετ' εδώ (εκεί)" - και τέτοια άλλα πολλά, μέχρι βέβαια που θα έρθει και το κερασάκι, το λεγόμενο και φρουί γλασέ (κλασίκ). Η γκάφα - it's goofy time folks. Θύμα; Ο Νεντιέτα. Ποιος; Ο Νεντιέτα ντε, ο Κάλχα Μεντιέτα. Μπαίνει ο έτσι αλλαγή, τον λέμε λάθος, κάνουμε στο ψιλοάνετο μια ψιλοπεριγραφή, μετά ρωτάμε ψιθυριστά "ποιος βγήκε; (!!)", μετά τον ξανάλεμε λάθος, μας χέζουν από το ακουστικό ή τρώμε το λεγόμενο φλας της αρκούδας (για 45'' δεν βγάζουμε κιχ) και μετά, άνετοι και ωραίοι, σα να μην συμβαίνει τίποτε λέμε το σωστό: "Μεντιέτα, παίκτης της Λάτσιο". Άρχοντας.

Σημ. Όποιος δεν έχει τύχει να δει το ματς, ή να απολαύσει live τον Πάουλο Χερακάρε σε μια μετάδοση του και πιθανόν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι τα ανωτέρω έχουν υποστεί την ελάχιστη ηχητική επεξεργασία ή ενέχουν την ισχνότερη υπερβολή, δεν έχει παρά να αναζητήσει μια κασέτα του αγώνα τώρα που είναι ακόμα φρέσκα τα γάλατα. Τότε ίσως διαπιστώσει ότι κάποια από τα παραπάνω όντως δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ χειρότερα.

* ο Μπάμπης έκανε το γκραν τσαφ στο Σενεγάλη-Σουηδία, όταν του πήρε μισό λεπτό να καταλάβει ότι το παιχνίδι είχε λήξει στον 'ξαφνικό θάνατο' λέγοντας αρλούμπες.
Αυτός στο Έψιλον είχε αποφθεγματίσει: "ακολουθώ μια συμβουλή του Διακογιάννη, που μου είχε πει: Είναι προτιμότερο να λες μόνο τους παίκτες και να μην περιγράφεις την φάση ή την ντρίμπλα. Να κάνεις λιτή μετάδοση". Όντως.

Ο Πάουλο Χ. έχει διατελέσει Γενικός Γραμματέας του ΠΣΑΤ και διδάσκει σε αθλητικό κολλέγιο.

Thomas S.