Παρόλο που τα τελευταία 7 χρόνια οδηγώ σε καθημερινή βάση και άλλες τόσες φορές είμαι και συνοδηγός, μόλις τον τελευταίο καιρό άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο διαφορετικά δείχνουν τα πάντα από τη θέση του συνοδηγού (και πόσο σπαστική συνοδηγός μπορεί να γίνει μια γυναίκα-οδηγός).

Εκτός, φυσικά, από τις κλασσικές εκνευριστικές αντιδράσεις (εκνευριστικές για τον οδηγό...) του στυλ "πατάω-και-εγώ-φρένο" ή το πιο βλακώδες "απλώνω-χέρι-στην-κόρνα", υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που τράβηξαν το ενδιαφέρον μου ως συνοδηγού. Κατ' αρχάς η ίδια η διαδρομή γίνεται πιο απολαυστική, μπορείς και παρατηρείς βιτρίνες ("αχ αυτό το πεδιλάκι είναι καταπληκτικό"), ανθρώπους ("καλέ αυτός κατουρά στο θάμνο..!!!!"), ζώα ("Παναγία μου, ένα γαϊδούρι στη μέση του δρόμου...") και διάφορα άλλα βουκολικά και μη, δρώμενα. Επίσης σε στιγμές μεγάλου τράφικ τζαμ (γιέα μαν..!) ακούς διάφορα ευτράπελα και καβγάδες ("τι λες μωρή κανέλα" κλπ) και πανικούς("ααααα.... άναψε το λαμπάκι του λαδιουουού") από τα διπλανά αυτοκίνητα, ειδικά τώρα το καλοκαιράκι που οι περισσότεροι κυκλοφορούν με ανοιχτά παράθυρα.... εκεί το μεγάλο γέλιο και τα σκηνικά ζηλοτυπίας!!!!

Εξίσου καλό είναι το γεγονός ότι ως συνοδηγός στον αγαπημένο μου (αχ τι έχεις τραβήξει, δύσμοιρε!) παρατηρώ και ποιοι (ή μάλλον ποιες, πρέπει να πω) τον κοιτάνε από τα διπλανά οχήματα... χιχι... και ανακαλύπτω ποιοι κοιτούν το όχημα-ερπετό και τρώγονται για κόντρες (ειδικά τις βραδινές ώρες).Βέβαια σχόλια του στυλ "κόψε κόψε είναι απότομη η στροφή" ή "αμάν βρε παιδί μου, άλλαξε και καμιά ταχύτητα" ή "μα πώς πάς έτσι; γιατί κυνηγάς τον βλάκα; θα σκοτωθούμε...!!" φυσικά και δε λείπουν... προς δική μου απογοήτευση δεν αλλάζει τίποτε και "την ακούω" και από πάνω(ξέρω ξέρω, καλά να πάθω, τι τον διακόπτω ενώ οδηγεί).

Πάντως, προς τέρψιν των αρσενικών αναγνωστών, παραδέχομαι ότι γινόμαστε εκνευριστικές όταν δεν είμαστε πίσω από το τιμόνι, αλλά δίπλα του (ουδέν σχόλιον παρακαλώ). Γι' αυτό εγώ και οι υπόλοιπες της ιδίας καταστάσεως, λέμε να συνεχίσουμε το χαβά μας (ναι ναι δεν τα παρατάμε έτσι εύκολα!) και αν μας την πείτε πολύ, η καλύτερη αντιμετώπιση είναι "κατεβάζω-αλεξήλιο-βγάζω-κραγιον-από-τσάντα-και-βάφομαι". Έτσι είμαι κι έτσι θα ’μαι και έχω αυτούς που μ' αγαπάνε (που λέει σε παλαιό άσμα κι ο Λεμπέσης)!

Μίνα Βακάλη ΔΗΜΟΣΙΟ (ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ)