Ξεκίνησε βιαστικά. Σχεδόν απότομα. Όπως συμβαίνει σε όλα τα ταξίδια που κάνεις στη μέση της χρονιάς και δεν είναι απ’ αυτές τις μακροσχεδίαστες καλοκαιρινές –συνήθως- διακοπές. Μόλις μια μέρα πριν –τι μέρα; ώρες πίσω...- έτρεχα να προλάβω υποχρεώσεις της σχολής, του σπιτιού, της AIESEC, ενός άλλου οργανισμού που είμαι μέλος, σε μια φίλη έτυχε κάτι... Μηδενική συγκέντρωση και ψυχολογική προετοιμασία για ταξίδι σε άλλα μέρη μακρινά και άγνωστα.

Και να που το τρένο σταματά. Πρώτη στάση. Περάσαμε τα σύνορα. Γραφικός σταθμός. Ελεγκτές που σου ζητάνε διαβατήρια, εισιτήρια και... να τους πάρεις τσιγάρα στα duty free.. Αναστατωμένοι επιβάτες που δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα που θα κάτσουν, πώς θα βολευτούν, αν τους αρέσει αυτό ή το άλλο βαγόνι. Δεν έχουν εξοικειωθεί με το χώρο ακόμη.

Στάση νούμερο δύο. Οι ελεγκτές που ξαναμπαίνουν δε προκαλούν αναστάτωση πλέον. Οι παρεούλες σχηματίστηκαν. Έγινε και η «ανακάλυψη» των συρόμενων καθισμάτων που γίνονται κρεβάτι. Κάποιοι πρόλαβαν να αποκοιμηθούν κιόλας. Το ταξίδι «μπήκε στις ράγες».

Ανοίγω τα μάτια κάποιες ώρες μετά. Ο ήλιος πλέον βρίσκεται κατά μεσής του ουράνιου θόλου και κάνει τις μορφές και τα χρώματα του έξω κόσμου έντονα κι ανάγλυφα. Βαλκανικό τοπίο. Πουρνάρια και φυλλοβόλα δέντρα που δε πρασίνισαν ακόμα. Ευχάριστες εκπλήξεις οι «νυφούλες» - δέντρα ανθισμένα ολόασπρα εδώ κι εκεί κατά μήκος της διαδρομής.

Κι άλλες στάσεις. Κι άλλοι ελεγκτές και άνθρωποι με στρατιωτικά. Μερικοί ακόμα επιβάτες. Όλα θολά στη μνήμη μου μέσα από τα διαλείμματα ύπνου...

Βράδυ. Πρέπει να πέρασαν κάπου 7-8 ώρες. Στις στάσεις βλέπεις πλέον κόσμο. Οι περιοχές είναι πιο κατοικημένες εδώ. Πλησιάζουμε στο κέντρο της χώρας-προορισμού. Η ώρα άλλαξε. Ναι, ναι πρέπει να πάμε τα ρολόγια μια ώρα πίσω. Λεπτομέρεια που προκαλεί σύγχυση και άγχος στους ταξιδιώτες. Αρχίζουν οι ερωτήσεις στους ξένους συνεπιβάτες.

"Belgrade now? No? When?”

Δε μιλάνε και πολλοί την αγγλική, ωστόσο βγαίνει μια άκρη.

«Παιδιά στην επόμενη κατεβαίνουμε!»
«Κιόλας;»

Βαλίτσες. Αναστάτωση. Και να σου ένας Σέρβος φοιτητής που σπουδάζει στην Ελλάδα! Ενθουσιασμός! Κουβεντούλα... Πρέπει όμως να κατέβουμε. Οι υπάλληλοι του τρένου μας βιάζουν με χειρονομίες και βλέμματα.

Βλέμματα... Ανήσυχα βλέμματα ψάχνουν για κάποιον γνωστό. Κάποιον να μας υποδεχτεί στην ξένη χώρα. Χαρούμενες φωνές! Ναι, ναι δε μας ξέχασαν, ήρθαν. Φυσικά και ήρθαν. Περίμεναν ένα χρόνο αυτή τη συνάντηση. Χαμόγελα, αγκαλιές, αμηχανία... Συστάσεις. Και το μπουλούκι προχωράει. Ακολουθεί τους οικοδεσπότες. Παρατηρώ τους δρόμους, τα κτίρια, τα αμάξια, τις επιγραφές, τους λιγοστούς περαστικούς. Όλα είναι φαρδιά, πλατιά, άνετα, καθαρά. Ναι. Μάλλον είναι κάπως καλύτερα απ’ όσο περίμεναν κάποιοι από μας. Εγώ δεν είχα προλάβει να φανταστώ και δε συμμετέχω στη συζήτηση. Τα δέχομαι όλα όπως τα βλέπω. Αρχίζω να συνειδητοποιώ πως ταξιδεύω. Πως απόψε δε θα κοιμηθώ στο γνωστό και οικείο κρεβάτι μου. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο.

Άνθρωποι. Κόσμος παντού από παντού! Αρχίζεις να βιάζεσαι. Πρέπει να προσαρμοστείς στο πρόγραμμα. Να λειτουργήσεις ως γκρουπ.

Το Βελιγράδι είναι πανέμορφο. Είναι ευρωπαϊκά βαλκανικό. Μεγάλοι δρόμοι, φανταχτερές ταμπέλες, μοντέρνες βιτρίνες και νεοκλασικά κτίρια. Αυτή η πόλη δεν είναι όμως μόνο κτίρια. Ξαφνικά μπροστά μας ανοίγει ένας άλλος κόσμος. Μία όαση στην καρδιά της πρωτεύουσας. Δέντρα, παγκάκια, σπιτάκια, αγάλματα και «ωωω τι όμορφη θέα!». Ο ποταμός ... απλώνεται κάτω και κυλάει από τη μιαν άκρη της πόλης στην άλλη. Το νερό, οι αχτίδες του ήλιου, τα σύννεφα ... παίζουνε όλα μαζί και ζωγραφίζουν τις αναμνήσεις μας και τις φωτογραφίες στις μηχανές μας. Η κούραση και η ταλαιπωρία δεν υπάρχουν μπρος στη τόση ομορφιά. Εύχομαι να ήταν έτσι το μέρος στο οποίο ζω την καθημερινότητά μου και υπόσχομαι στον εαυτό μου να ξαναεπισκεφτώ αυτόν τον τόπο. Ο χρόνος δε φτάνει για να τον απολαύσω στο έπακρο και οι οργανωτές μας βιάζουν: «Θα βγούμε εκτός προγράμματος!»

Συνεχίζουμε τη βόλτα. Κομμάτι του πάρκου θυμίζει βασιλική αυλή με τις μεγαλόπρεπες σκάλες της που οδηγούν στον κήπο με τα φροντισμένα παρτέρια λουλουδιών και τους σε σχήματα κομμένους θάμνους. Περπατάμε, περπατάμε.. Έχει σίγουρα δυο ώρες τώρα. Μα πόσο μεγάλο μπορεί να είναι αυτό το πάρκο; Ο αρχιτέκτονας δε λυπήθηκε χώρο στη πόλη. Μπράβο! Εύχομαι να σταματούσε ο χρόνος για να ξαναπολαύσω αυτή τη βόλτα.

Οι πέντε μέρες που ακολουθούν έχουν τελείως άλλο χαρακτήρα. Είναι γεμάτες ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Αυτή είναι η μία και μοναδική λέξη που μπορεί να τις περιγράψει.

Το συνέδριο αρχίζει!

Μέσα στις πέντε αυτές μέρες ο καιρός και τα συναισθήματα αλλάζουν όλη την ώρα. Έχει λιακάδα κι όλα έξω φωτίζουν, βρέχει κι όλα γίνονται μελαγχολικά, χιονίζει κι ο τόπος αλλάζει χρώμα. Ο πρωινός ήλιος αντανακλά και διασκορπίζει το εκτυφλωτικό άσπρο παντού, σα να 'βαλε η φύση άλλη φορεσιά, χνουδωτή κι επίσημη. Έβαλε τα καλά της. Μαζί της κι εμείς, είναι το official dinner night. Οι εμπειρίες που ζήσαμε τις πέντε μέρες αυτές συμπυκνωμένες θα μπορούσαν να εκταθούν σε μερικά χρόνια υπό κανονικές συνθήκες...

Τελευταία μέρα.

Είναι ηλιόλουστη σα την πρώτη. Βγαίνουν οι τελευταίες φωτογραφίες με τη θέα του δάσους και των χιονισμένων βουνοκορφών από ψηλά να μοιάζει με καρτ-ποστάλ.
Γνωρίσαμε έτσι την εξοχή των βορείων Βαλκανίων. Οι πέντε ώρες που μας χώριζαν από το αστικό περιβάλλον περνάνε πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Είναι η συσσωρευμένη κούραση και αϋπνία που κάνει το χρόνο να εκμηδενίζεται.

Είμαι πάλι στο τρένο. Ακούω το ρυθμικό τακ-τακ, τακ-τακ, τακ-τακ. Ήχος που γαληνεύει και νανουρίζει. Επιτέλους έχεις όλο το χρόνο δικό σου για ν’ αναλογιστείς τι συνέβη. Χρόνο για να βάλλεις τις εντυπώσεις σε μια τάξη. «Μα καλά πώς πέρασαν οι μέρες τόσο γρήγορα;» είναι η μόνη ερώτηση που δε ψάχνει απάντηση από αυτές που σου ‘ρχονται στο μυαλό. Σε κάνει να νιώσεις ωραία, γιατί σημαίνει πως πέρασες όμορφα.
Τακ-τακ, τακ-τακ, τακ-τακ. Στάσεις, ελεγκτές, άνθρωποι με στρατιωτικά. "Passport please". Δε τους δίνεις πλέον καμία σημασία, μόνο προτάσσεις το χέρι με το διαβατήριο και το εισιτήριο μηχανικά. Ράγες, δέντρα, τρένα που πάνε αντίστροφα. Για κάποιους το ταξίδι αρχίζει τώρα.
Αυτά είναι, λοιπόν, τα Βαλκάνια. Διαφορετικά αλλά ίδια. Τα ταξίδια σε κάνουν να δεις τον κόσμο καλύτερα. Να προσπεράσεις φόβους και να απαντήσεις διλλήματα, να καταρρίψεις απόψεις και να σχηματίσεις καινούριες. Τώρα νιώθω πιο πλήρης, πιο γεμάτη. Λίγο πιο σοφή αν θέλετε. Ήταν ωραίο το ταξίδι αυτό, ναι, και χαίρομαι τόσο πολύ που το έκανα με τρένο. Η διαδρομή σε κάνει να «μπεις στο κλίμα». Αντιλαμβάνεσαι τη κίνηση, τη μετακίνηση. Το μυαλό και το σώμα έχουν το χρόνο να προσαρμοστούν στην αλλαγή, να την αντιληφθούν. Έχεις και το χρόνο να κάνεις τέτοιες σκέψεις και να νιώσεις ωραία.
Ταξιδέψτε! Επισκεφτείτε τα γειτονικά βαλκανικά μας κράτη. Το 'χω δοκιμάσει. Τρώγεται... και είναι θεσπέσιο!

*Αφορμή για το ταξίδι αυτό στάθηκε το συνέδριο EUROEXPRO του φοιτητικού μη κυβερνητικού οργανισμού AIESEC με συμμετέχοντες νέους από όλα τα κράτη της Ευρώπης (τα εντός και τα εκτός της Ε.Ε.) καθώς και νέους από τη Βόρεια Αμερική. Στο συνέδριο αυτό καθαυτό απέφυγα να αναφερθώ εσκεμμένα, προκειμένου να μη σας χαλάσω την έκπληξη μιας παρόμοιας εμπειρίας;.

Άννα Παλαιολόγκ ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ