Ξυπνάς ένα πρωί και στέκεσαι με ματαιοδοξία μπρος στον καθρέφτη σου. Βιάζεσαι, μα δεν παύεις να σπαταλάς το χρόνο σου γαντζώνοντας τα δάχτυλά σου σε κάθε πόνο που πέρασε πάνω απ’ το πρόσωπό σου. Μετράς γραμμές που δεν τελειώνουν ποτέ. Βαθιές λακκούβες ασύμβατες με τα χρόνια που κουβαλάς μα που μαρτυρούν τις τόσες φορές που ένιωσες την ψυχή σου να ζαρώνει σα γέρικο χέρι. Πνίγεσαι. Σφίγγεις τα δόντια και σμίγεις τα τόξα που κάνουν ίσκιο στα κενά σου μάτια. Εύχεσαι μόνο να μπορούσες όλα να τα ‘χες κάνει αλλιώς – ή μάλλον σωστά. Να παρηγορείσαι ξέροντας πως δεν φταις. Πως εσύ ακολούθησες τους κανόνες όλους κατά γράμμα. Τους τραχείς νόμους που θέτουν οι άνθρωποι για να μην αφήσουν ο ένας τον άλλο να ξεχνάει τα σφάλματά του. Κάτι σαν έγκλημα και τιμωρία. Κι ας υπέπεσες σε απλά πταίσματα. Σου σκάβουν τα σωθικά οι ανησυχίες για τα ανελέητα βέλη που θα καρφωθούν δηλητηριασμένα στο κορμί σου όταν έρθει η ώρα να εκτεθείς γυμνός εμπρός στο αδηφάγο κοινό σου. Και χρονοτριβείς μετρώντας δρόμους. Τώρα πια και πάνω στην καρδιά σου. Ίδιους μ’ αυτούς στο μέτωπό σου. Αμέτρητες παράλληλες ρωγμές. Πάλι τρέμεις. Πάλι σπαρταράς από τρόμο για το πώς θα δικαιολογήσεις την πρώιμη απολογία σου.

Ένα πρωινό ξυπνάς και ξέρεις πως όλα θα στραβώσουν. Κι ύστερα θα μείνουν άκαμπτα δίχως ελπίδα επαναφοράς στη σωστή ευθυτενή τους θέση. Άντε να γυρέψεις και κανένα προσωρινό χάδι να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Να τον πείσεις πως σκοντάφτει και πέφτει και χτυπάει απλά και μόνο για να μάθει να σηκώνεται.

Είναι σα να καταδικάζεσαι από πριν. Σα να παίρνεις το τιμόνι στα χέρια ξέροντας πως η πρώτη κολώνα που θα συναντήσεις είναι δική σου. Σε περιμένει να πέσεις πάνω της. Και πέφτεις με τα μούτρα, χωρίς ελιγμούς και απεγνωσμένα φρεναρίσματα. Προαποφασισμένη σύγκρουση με την ψυχή σου. Χωρίς τη χαρά του ταξιδιού. Δεν ταξιδεύεις. Πηγαίνεις μόνο κι έρχεσαι ώσπου κάποιο πρωί να μην προλάβεις να πας ή να γυρίσεις. Να έχει μεσολαβήσει κάτι που σε εμπόδισε να διανύσεις τη διαδρομή.

Και πού βάζεις λοιπόν τη φρεσκάδα σ’ ό,τι κάνεις; Πότε θυμάσαι πως μόλις έχεις ξεκινήσει κάτι καινούριο, καθόλου γνώριμο, γεμάτο απειλές και δυσάρεστες συχνά εκπλήξεις; Όχι αυτό δεν το ‘χεις υπολογίσει. Δε σ’ αφήνουν να το κάνεις. Σου λεν με τα χείλη πως δεν πειράζει, αξίζει που προσπαθείς να μάθεις. Μα το βλέμμα τους τα ομολογεί όλα. Πως δηλαδή πειράζει, πως ποτέ δε θα μάθεις, δεν είσαι αρκετός σε ψυχή και νου. Δεν μπορούν να κρύψουν την απογοήτευση γι’ αυτό το ανεπαρκές που είσαι. Στο λεν με τη μακρόσυρτη σιωπή τους. Κι εσύ συνεχίζεις να τρέμεις. Να νιώθεις μέσα σου να σπάει ένα – ένα κομμάτι αργά. Να το ακούς που ραγίζει, σκίζεται κι εκρήγνυται. Ώσπου γίνεσαι σκόνη και σταματάς να παλεύεις. Δεν θέλεις πια να παλέψεις, φοβάσαι την ήττα, τις ζημιές που θα κάνεις στην πορεία, τις θυσίες και τα πισωγυρίσματα.

Κι από αυτή τη στιγμή και μετά κάθε πρωινό είναι ίδιο. Δεν μετράς πια ρωγμές, τις έχεις αποστηθίσει. Ξεκινάς μόνο όπως τελειώνεις κάθε νύχτα. Με καυτά δάκρυα.

- Artemis - just a workin girl