Ήθελε τόσο να γράψει κάτι...

Καθόταν με τις ώρες πάνω από το άδειο χαρτί, χωρίς να μπορεί να ζωγραφίσει ούτε μια ιστορία πάνω του. Απορούσε κι αγανακτούσε. Μα γιατί να μην μπορούσαν έτσι αυθόρμητα... τα γραμματολούλουδα να γέμιζαν το λευκό βάζο; Όπως ή μελωδία ήξερε πώς να χωρέσει το μικρό χορό της στο δωμάτιο; θαύμαζε τη μελωδία, τα αυθόρμητα, αυταπόδεικτα πράγματα: σοκολάτα, σάλτσα κόκκινη καυτερή, κύμα, γαλάζιο, κλπ...Έτσι, χωρίς κανένα περιττό δεκανίκι, θα ‘πρεπε να στέκεται η ιστορία του...

Κι είχε τόσες εικόνες... μπαλαρίνες σε ροζ τούλια και κορδέλες στα μαλλιά, να σιγομουρμουράνε με ταραχή ρυθμούς στα σκοτεινά παρασκήνια, λίγο πριν την πρεμιέρα...

Μια από αυτές ήταν η Λιζέτ. Κόρη ευτραφούς νοικοκυράς που είχε κάποιες αρχές στη ζωή της, όπως να κάνει την κόρη της μπαλαρίνα. Prima μπαλαρίνα! Μεγαλόπρεπη και πανάλαφρη πάνω στη σκηνή να είναι η ζωντανή απόδειξη του επιτυχημένου γονιδίου της και η εκπλήρωση των ονείρων μιας μεγάλης σειράς νευρωτικών, ευτραφών νοικοκυρών, με επιτυχή, αλλά δυστυχώς αραχνιασμένα ευγενή γονίδια.

Η Λιζέτ πολύ θα ήθελε να αφήσει τα αλάνθαστα γονίδια να κουνήσουν τα πόδια της που έτρεμαν από το φόβο της αποτυχίας, αλλά ποτέ δεν είχε πάρει στα σοβαρά αυτή την ιστορία. Έτσι, έγειρε λίγο ακουμπώντας σ’ ένα ξύλινο ορθοστάτη, μέρος των σκηνικών της παράστασης, ρύθμισε την αναπνοή της «ανοίγοντας» τους πνεύμονές της όσο μπορούσε και κλείνοντας τα μάτια, άρχισε να φαντάζεται... πράσινα λιβάδια με παπαρούνες... μια καθ’ όλα σοβαρή και επιστημονική μέθοδος χαλάρωσης.

Το παράξενο είναι ότι η Λιζέτ ποτέ δεν είχε βρεθεί κατ’ ιδίαν σε πράσινο λιβάδι με παπαρούνες. Παιδί της πόλης, έβλεπε αυτό το κρυστάλλινο πράσινο του φρεσκοποτισμένου λιβαδιού στις γιγαντοαφίσες που διαφήμιζαν hamburger, και τις γραφικές αγελάδες με το μακάριο βλέμμα σε φωτογραφίες πάνω στο χαρτονένιο κουτί του φρέσκου γάλακτος στο supermarket. Έκανε, όμως, φιλότιμες προσπάθειες για να έχει η μέθοδος τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Έτσι, αυτοσυγκεντρώθηκε μέσα σ’ αυτό το εκτυφλωτικό πράσινο που έκανε τα μάτια της να αλληθωρίζουν. Η χλόη ήταν ψηλή, υπερβολικά ψηλή, αφού της έφτανε μέχρι τη μέση και παλλόταν με τις ανάσες του αέρα, και ριγούσε σαν θάλασσα, σαν πλάτη γυναίκας που την χαϊδεύει ο εραστής της.

Η Λιζέτ απέφευγε τις ρομαντικές εικόνες, σκέψεις και συγκινήσεις, ως δείγμα αδυναμίας –τα αλάνθαστα γονίδια είχαν την ευθύνη και γι’ αυτό-, έτσι αγνόησε τις ερωτικές ανατριχίλες του λιβαδιού και συγκεντρώθηκε στην προσπάθειά της να το διασχίσει –σίγουρα η μέθοδος δεν μπορεί να είχε την απαίτηση να ξαπλωθεί τ’ ανάσκελα πάνω στη λασπουριά που έβριθε από ζωύφια, με τα τούλια και τις κορδέλες της, για να αγναντέψει χαλαρή και ευτυχισμένη τη γαλάζια απεραντοσύνη του ουρανού- ε όχι! Ποτέ! Και συγχυσμένη από την ειρωνεία και την αδικία αυτής της ζωής, που καθρεφτιζόταν στα λασπωμένα της παπούτσια, (και στην ανικανότητά της να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο αυτής της παράστασης) εγκατέλειψε την άσκηση χαλάρωσης (δηλ. το λιβάδι) χωρίς να προσέξει ένα παιδί που την παρατηρούσε με την άκρη του ματιού του καθ’ όλη τη διάρκεια της μικρής της επίσκεψης.

Τα παιδιά είναι κατ’ εξοχήν κάτοικοι πράσινων λιβαδιών με παπαρούνες. Κορίτσια ή αγόρια, μελαχρινά ή ξανθά, με κοτσιδάκια ή χωρίς, συνωστίζονται για μια θεσούλα στην καταπράσινη θάλασσα των ονείρων τους, όπως κάνουν οι ενήλικες με τους διαγωνισμούς του δημοσίου.
Τα παιδιά, σε αντίθεση με τη Λιζέτ, δεν έχουν ανάγκη από χαλάρωση. Γι’ αυτά το λιβάδι είναι ο τόπος του παραμυθιού. Από κάπου θα ξεπροβάλλει ο πρίγκιπας πάνω στο άσπρο άλογό του, η κοκκινοσκουφίτσα με το πασίγνωστο ψάθινο καλαθάκι της, οι νάνοι με τα αστεία καπέλα, ακόμα ακόμα και οι ορδές των βαρβάρων, που με τις άγριες κραυγές τους, προσπαθούν να τρομάξουν το στρατό του ευγενικού βασιλιά.

Βλέπετε, είναι όλα τόσο απλά στο λιβάδι...ούτε εξετάσεις, ούτε περιορισμοί, ούτε γονείς... μόνο η απεραντοσύνη της μαγικής ελευθερίας της φαντασίας των παιδιών. Όλα είναι απλά, εκτός από την περίπτωση αυτού του παιδιού που απέμεινε να κοιτάει την επιστροφή της Λιζέτ στην επιτυχία (;). Αυτό το παιδί δεν μπορούσε να φύγει από το λιβάδι, γιατί αυτό το παιδί ήταν αγέννητο.

Πολύ σπάνια μπορούσε πια κανείς να δει αγέννητα παιδιά. Η φυλή τους είχε χαθεί μαζί με τους φτερωτούς έρωτες και τους μονόκερους. Πολύ λίγα ξέρουμε πια για τα αγέννητα παιδία. Αυτό εδώ ήταν όμορφο. Έτσι όπως στεκόταν με τα ξανθά του μαλλιά να λάμπουν κάτω από τον ήλιο, έμοιαζε με άγγελος. Το βλέμμα του ήταν σοβαρό και τα χείλη του σουφρωμένα σε ένα αιώνιο παράπονο. Το παιδί ένιωθε μοναξιά.

Κανείς δεν ερχόταν εδώ για πολύ. Κανείς δεν το πρόσεχε. Χωμένο στα γρασίδι μπορούσε να παρατηρεί τα πάντα. Μιλούσε με τα λουλούδια το χώμα και τα δέντρα. Ήξερε πολλές ιστορίες που κανένας δεν ήθελε να ακούσει. Σκεφτόταν πόσο παράξενοι φαίνονταν οι άνθρωποι που έρχονταν εκεί. Κλεισμένοι στις πανοπλίες τους, για μια ανάσα ελεύθερου αέρα, προσέχοντας πολύ να μη χάσουν το όνειρο, προσέχοντας πολύ να μην ξεμείνουν στο λιβάδι για πάντα. Όλοι έπρεπε – ήθελαν να επιστρέψουν. Στη μουντή τους ζωή, στους φίλους, στην οικογένεια, στο σπίτι τους. Εκείνο δεν είχε να πάει πουθενά. Έπρεπε να το καλέσουν, να το πάρουν μαζί τους, να το αγκαλιάσουν. Κι αυτοί... δεν το έβλεπαν καν. Γέμιζαν τα μάτια τους με φωτεινό πράσινο, γέμιζαν το μυαλό τους με τρεχαλητά και γέλια μιας άλλης εποχής, μα η καρδιά τους... η καρδιά τους έμενε πάντα πίσω, εκεί που έπρεπε πάντα να γυρίσουν. Και το παιδί δεν είχε χώρο, δεν χώραγε στο ταξίδι τους. Έμενε λοιπόν στο λιβάδι, σιωπηλός μάρτυρας του μικρού τους φευγιού, με την ελπίδα, τη λαχτάρα, του δικού του φευγιού, και το παράπονο ζωγραφισμένο στο μικρό του στόμα.

Μια μέρα που ‘ταν νύχτα (που θα ‘λεγε και το παραμύθι) ήρθε στο λιβάδι η παγκοσμίου φήμης μάγισσα Κίρκη η νεότερη. Ήρθε γιατί έχασε το δρόμο. Πήγαινε στο 1ο Συνέδριο Φανταστικής Τηλεμετακίνησης, το οποίο υποσχόταν λύσεις για το μεγάλο πρόβλημα απομόνωσης που αντιμετώπιζε ο σύγχρονος άνθρωπος. Το project που θα παρουσίαζε στους συνέδρους η Κίρκη η νεότερη βασιζόταν στην πρωτότυπη θεωρία της που αφορούσε την μετατροπή της ενέργειας των συνειρμικών σκέψεων σε κινητική ενέργεια. Αυτά τουλάχιστον έγραφε το πρόγραμμα του Συνεδρίου. Για μεγάλη τύχη του αγέννητου παιδιού, η μάγισσα αποφάσισε να του αφιερώσει πέντε λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο της και, με την ευκαιρία, να δώσει λύση στο πρόβλημά του...

Μαρία Κρίσιλια ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Αρχιτεκτονική) Άλλα άρθρα της