Κάθε μέρα ξεκινάς με σκοπό να σώσεις το χρόνο σου, το εικοσιτετράωρο αυτό της ζωής σου, από τον χαλασμό. Ελπίζεις και κοιτάς τον ήλιο, όταν άλλος στη θέση σου πλέον δεν θα παραδεχόταν καν το φως του πιο μικρού αστεριού. Δίνεις στον εαυτό σου μια ευκαιρία να πιστέψει πως ίσως σήμερα κάτι θα βγει γλιτώνοντας την ολίσθηση. Κι όμως... διαψεύδεσαι παταγωδώς. Μέχρι να σουρουπώσει σ’ έχουν ξανά αποστειρώσει, διαχέοντας στο κελί της απομόνωσής σου μόνο δηλητήριο μέσα από κρυμμένες οπές. Λες και δεν ήξερες τι σε περίμενε. Λες κι ήταν τάχα το πρώτο έγκλημα στο παγερά λευκό τους μητρώο. Το σιχαμερά τέλειο, το σπιλωμένο δήθεν μόνο με άλλων τα λάθη. Τα κακόμοιρα θύματα γίνονται οι πιο στυγνοί θύτες, κι εσύ παλεύεις να μη νιώσεις θύμα ούτε μια στιγμή κι αντανακλάσεις τον πόνο σου σε αθώες λείες. Αγκομαχείς να σταθείς δυνατός, άτρωτος, απόρθητος.

Και πίνεις το ίδιο καθημερινό πικρό ποτήρι απενεργοποιώντας όλες σου τις αισθήσεις για να μην αισθανθείς τίποτα. Πίνεις και ξανακερνάς τα χείλη σου και την καρδιά σου το φαρμακερό πιοτό ώσπου να στεγνώσει ο πάτος μιας ανεξάντλητης ροής. Κι ανοσία δεν έχεις αποκτήσει καημένε άνθρωπε, ακόμη κι αν δε σε χορταίνουν ουσίες δηλητηριώδεις. Ούτε όμως πεθαίνεις. Ούτε κοιμάσαι πια τις νύχτες. Ούτε και ξημερώνεις δίχως να φοβάσαι.

Μικρέ εαυτέ μου, μόνο παραμιλάς:

«Ξέρεις κάποτε σκέφτομαι πως σε θέλω χάμω, να κείτεσαι σκουλήκι της σάπιας γης. Να σε εκδικηθώ με τρόπο ακατονόμαστο μα χωρίς διόλου να πονέσεις. Να φύγεις απλά απ’ το πετσί μου όσο πιο εσπευσμένα μπορείς να διωχθείς απ’ τον ταλαίπωρο οργανισμό μου. Να σε εξαφανίσουν λέει τα αντισώματά μου σαν αρρώστια κακιά.

Ούτε καν να σε λυπηθώ δεν αντέχω. Μ’ έχεις εξωθήσει πέρα απ’ τα όρια της ανοχής. Πες μου λοιπόν τι να κάνω να σε απαλλάξω. Μην παραπονιέσαι μόνο πως σε κάνω να υποφέρεις. Μη με κατατάσσεις στα θανατηφόρα σου λάθη, δεν το δέχομαι πια. Μη με περιλαμβάνεις πουθενά στο χωροχρόνο σου. Προτιμότερο να μην υπάρχω για ‘σένα, αν τούτο σου δώσει πίσω τις θυσίες που ‘χεις για μένα κάνει. Ζήτησέ το μου απλά. Βρες αυτό που θες και πάρτο μου να χαρείς. Δεν είμαι λάφυρό σου. Δεν θέλω να ‘μαι το κέρδος ενός ανελέητου πολέμου. Είμαι εδώ ακόμη ανόητε για να σε προστατεύω. Εσένα κι όσους ακόμη με τιμωρούν. Απ’ το να φαγωθείτε σα θεριά μεταξύ σας. Είμαι εδώ γιατί σου μοιάζω, δεν εγκαταλείπω κι ας πονάω. Για να σου αφαιρώ όσα με βία μου αφαίρεσες, εκείνα τα ροζ που μου ‘χες κάποτε δωρίσει με στοργή. Εσένα που με έπλασες μ ‘αγάπη. Που τώρα στρέφεσαι εναντίον μου σκαλώνοντας στα μικρά που διογκώθηκαν τόσο μέσα στην ψυχή σου και σου δώσανε δυστυχία. Δύστυχε άνθρωπε, σε βλέπω σαν ξένο πια. Σε οικτίρω, σε χτυπώ με λύσσα κι όταν θυμάμαι πως είσαι πιο δικός μου από ξένος Σ’ αγαπώ ΑΠΕΡΑΝΤΑ! Μοναδικά και τόσο κοντά στο μίσος. Τόσο ανεπίτρεπτα ρομαντικά.

Μου τελειώνουν οι λέξεις. Ξέρω δεν έχεις καταλάβει το παραμικρό. Πόσο θα ‘θελα να μην είχα προσπαθήσει ούτε εγώ να σε καταλάβω. Να τρέξω να σου βρω δικαιολογίες για παρακαταθήκη στα σφάλματά σου. Ανήμπορος πια να πάρεις τη ζωή σου πίσω, το μόνο που κάνεις είναι επανειλημμένα να με πληγώνεις. Δεν έχω δικαίωμα να σε κρίνω. Αναγνώρισε όμως το δικαίωμά μου να πονάω για ‘σένα, μα πιο πολύ για ‘μένα. Όταν φύγεις δε θα ‘χω προλάβει να σου πω τίποτα. Δεν θα ‘χεις προλάβει κι εσύ να μου δείξεις πόσο θέλησες να αφομοιωθούν οι σκέψεις μας. Θα μείνουμε όλοι με την απογοήτευση χαραγμένη στην καρδιά, μ’ ένα μαραμένο λουλούδι στα χείλη, με ένα βλέμμα χλωμό και διαπεραστικό, από ‘κεινα που σ ‘ ανατριχιάζουν. Τι σου φταίει πιο πολύ να μάθαινα! Εγώ ή ο ίδιος σου ο εαυτός; Τουλάχιστον να πλήρωνε ο ένας απ’ τους δυο μας, να καταφέρουμε να αφήσουμε κάτι πίσω ανέπαφο απ’ τη σκουριά. Είναι κρίμα όλο αυτό το αίμα που χεις σπαταλήσει απ’ την καρδιά σου να πάει χαμένο. Βλέπεις..; Όσο θυμό κι αν έχω τον πνίγω κι ο τόνος μου γλυκαίνει πάλι. Μου περνάει. Πόσο ίδιοι είμαστε! Δεν το ‘χεις ακόμα διαπιστώσει.... Ξέρω φτωχή μου ψυχή. Ξέρω καλά πώς είναι. Είμαστε λύκοι που ουρλιάζουν τις νύχτες. Κι όποιος τους λυπηθεί και τους απλώσει το χάδι τον κατασπαράζουν. Και φοβόμαστε ο ένας τον άλλο. Και ορμάμε με ανταγωνισμό ποιος θα δαγκώσει πρώτος. Όχι γιατί υπάρχει κίνδυνος μα γιατί κανείς δεν ακούει. Γρυλίζουμε μονάχοι, ετοιμοπόλεμοι και διψασμένοι για λίγα δάκρυα. Αρκεί να ναι από μάτια γνώριμα και αγαπημένα. Συγνώμη που πια σε έχω απαρνηθεί. Σε συγχωρώ κι εγώ προκαταβολικά για το ίδιο κι ας μη μετανιώσεις ποτέ. Κι ας συνεχίσεις να με χτυπάς αλύπητα με τις σιωπηρές γροθιές σου. Θα σ ‘αντιμετωπίσω, στο λέω. Θα σου ανταποδίδω τα χτυπήματα, με άλλα πιο βαριά... Μέχρι να μου ανοίξεις την καρδιά σου και να μου πεις τα μυστικά της. Να μάθω γιατί όλα τούτα τα τραύματα. Να μάθω τι θες τελικά χωρίς ελιγμούς. Στα ίσια και παλικαρίσια. Πώς μπορώ να σ’ ανακουφίσω. Φεύγοντας από ‘σένα; Μένοντας εδώ και υπομένοντάς σε. Αν είχες βρει τη λύση θα σου έκανα την τιμή να στην προσφέρω. Έστω και στο ελάχιστό της. Έστω και καθυστερημένα. Θα τη σεβόμουν όποια και αν ήταν, όσο αδικημένη κι αν ένιωθα. Δεν με πειράζει, εγώ έχω επεξεργαστεί το μερίδιο της ενοχής μου. Άραγε θα την ανακαλύψεις ποτέ;;;»

- Artemis - just a workin girl Άλλα άρθρα του συγγραφέα