Θρύψαλα μες στα σύννεφα... Το περισσότερο που θα μπορούσα να γίνω.

Το μοναδικό παραπάνω απ’ ό,τι πάντοτε υπήρξα.

Κλείνω τα μάτια και η πτήση ξεκινά. Τ’ ανοίγω και βρίσκομαι ανάμεσα στους κεραυνούς. Σκαρφαλώνω στη ράχη τους μα δεν καίγομαι. Επιτίθεμαι κι εγώ μαζί τους στους ανθρώπους μα σπάνια βρίσκω το στόχο μου. Σβήνω τελικά μες στα δέντρα, ξεψυχάω μες στη μήτρα της γης. Ζω τρομακτικά σύντομα, δίχως καν να προφτάσω να καταλάβω γιατί.

ΔΕΝ γεννηθήκαμε για να αποκτήσουμε ο ένας τον άλλο. Ήρθαμε απλά για να ειδωθούμε & να μάθουμε να κατακτούμε τους εαυτούς μας εκείνους που ποτέ δεν δείχνουμε. Ήρθαμε να υμνήσουμε το θαύμα της ζωής, να την προσκυνήσουμε ταπεινοί αυλικοί της κι αυτή θρονιασμένη στην εξουσία της να μας κερνά γλυκόπικρα ποτήρια και να γελά με το χάλι μας. Να μας υπενθυμίζει πόσο μηδαμινοί είμαστε. Να μας κεντρίζει να αποζητάμε μάταιες κι ανεκπλήρωτες αγάπες. Αυτές που δεν ενσαρκώθηκαν ποτέ μα υπήρξαν γύρω μας πάντα. Αγάπες από αέρα κι αρώματα μεθυστικά. Από νερό κι αλάτι, που κυλούν παρέα με το δάκρυ μας, κι ύστερα μας χαϊδεύουν το πρόσωπο και μας φιλούν στα χείλη. Που ταξιδεύουν μες στο αίμα και μας καίνε την καρδιά. Που μας καθιστούν ευάλωτες ψυχές, άϋλες μορφές που αγκαλιάζονται και χορεύουν. Άλλοτε ξέφρενα κι άλλοτε σέρνοντας τα δεκανίκια τους. Άλλοτε με χαμογελαστή πόζα κι άλλοτε με θλιμμένο,αχανές βλέμμα.

Όταν νιώσω πως χάνω τούτον ακριβώς το στόχο να συρθώ αναπνέοντας μόνο τα όνειρά μου θα προσποιηθώ πως δήθεν το αντέχω. Πως δήθεν δεν πονάει τόσο. Κι ας παραμένει μέσα στο κορμί μου γαντζωμένη η μυρωδιά σου. Κι ας μην είχες καν προφτάσει να μ’ αγγίξεις.

Θαμμένη μου νιότη, όσο κυλά ο χρόνος τόσο μεγαλύτερη αξία αποκτάς. Σαν όλα εκείνα που τόσο μεστά κι ανεκτίμητα τα κάνει ο καιρός. Μη χάνεσαι λοιπόν. Εναποθέσου μέσα μου κι εσύ με τα ιδανικά μου. Αυτά που θαύμασα, πίστεψα. Αυτά που με συναρμολογούν και με κάνουν εμένα – το άλλο σου εγώ.

Αδειάζω ολοένα. Κι εσύ δεν είσαι κάπου τριγύρω να με ξαναγεμίσεις. Φοβάμαι μην τελικά στερέψω. Μη σφραγιστώ κυριευμένη από κενό. Γι αυτό και σε ψάχνω στα αρώματα της άνοιξης. Απελπισμένα, δίχως την αίσθηση της οσμής. Δίχως καμιά απ τις αισθήσεις.. Στο τελευταίο ερωτικό τραγούδι, στο πρώτο σκίρτημα. Στο πριν, το τώρα, το μετά. Στις γιορτές της ζωής και σε όλες τις νοσταλγικές της αναμνήσεις. Είσαι εκεί για μένα όπως και για όλους τους άλλους. Είσαι κάτι δικό μου που από μόνο του μοιράζεται στον κόσμο ολάκερο. Επιμένω να σε αφήνω να χαρίζεσαι άφθονα σαν ενδόμυχα να ευχόμουν να μην παραμείνεις δικός μου αφού δεν τολμώ να σε ζήσω στο απόλυτό σου. Αν και θα μας ενώνει πάντα αυτή η σιωπηρή συνενοχή για ό,τι αφήσαμε να γεννηθεί μα να γλιστρήσει κρυφά μες απ’ τα δάχτυλά μας τα τρύπια.

Έχω χρόνια να σε συναντήσω στη σκέψη μου. Μάλλον γιατί δεν έκλεινα τα μάτια. Τόσο απλό ήταν. Διάλεξα να ζω σε μια άγρυπνη λήθη με τα μάτια ορθάνοιχτα να αντικρίζουν έναν ομιχλώδη κόσμο και τυφλά στην όψη της αγάπης. Σε γύρεψα αχόρταγα στους γαλαξίες.. Έπεσες πάνω μου σαν φονικός μετεωρίτης. Πρόλαβα και παραμέρισα την καρδιά μην πάθει ολοκληρωτική καταστροφή και χρειαστεί να ξαναχτίσω τον κόσμο απ την αρχή. Μα είμαι ευγνώμον που τα κομμάτια σου εισέβαλλαν μέσα μου και έκαναν οροσειρές από όνειρα. Τώρα έχω να σκαρφαλώνω κι ύστερα να πηδάω στο πιο γλυκό κενό. Να βγάζω φτερά και να πετάω κι εγώ με τα πουλιά σε έναν κόκκινο ουρανό.
Καλό μας ταξίδι στη ζωή...

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

- Artemis - just a workin girl Άλλα άρθρα του συγγραφέα