Ήρθες κι απόψε ξαφνικά
με το σύννεφο το ίδιο...
εκείνο που κρυφά ειχες κλέψει
απ'τους αγγέλους...
δεν κατηγορήθηκες μα ζήλεψαν
Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν πως το μέσο για την μετουσίωσή τους,
ήταν πια η άμαξα του Απόλλωνα...
Βαθυγάλανη θεά που στα βράχια πάνω ξεψυχάς,
σαν την χαιδεμένη άμμο...
εκείνη που σιωπηλά καταδύεται απο τις παλάμες ενός παιδιού
και πάλι γίνεται πεμπτουσία της αυγής,
και φύσημα του ανέμου....
σαν καβαλάρης Ποσειδώνας κατακτά το δείλι...
Βλέπω όσα απλόχερα θυσίασες στον βωμό του ονείρου μου,
επιβλητικά υψώνονται πίσω απο τις διάφανες αυλαίες των ματιών μου...
Σιωπηλό ονειροπόλημα,
μια δυναστεία των ρόδων,
αρμένισμα στην αυλή των θεών μια Κυριακή
αγγελόμορφο τοπίο,εικόνα άγια πίσω απ τα βλέφαρα ενος μωρου...
Χρυσή αντάυγεια που συνοδεύει κάθε αστρο...
Παντός θρόνου αμφίεση,
κάτω απο μεγαλοπρεπή στέμματα...
Εσυ που έγινες ο αγγελιοφόρος...
φτερά αγγέλων και θεών ιμάτιο...
θεών ευδαιμονία...αγγέλων άλγος...
Ηλιογέννητο μενταγιόν σ'ευχαριστώ...
για κάθε σκοτάδι που λάμπρυνες...