όλοι μας ξέρουμε καλά
πως ο Ζέφυρος είν' αγέρι
στα χρόνια όμως τα παλιά
ζούσε στης γης τα μέρη
με ένα αστέρι

νέος ήταν κ όμορφος
τ' ανέμου πρώτο το παιδί
στα μάτια του έλαμπε το φως
και στα μαλλιά του η χρυσαυγή
νιότης γιορτή

σαν πρίγκιπας του ουρανού
ταξίδευε στα σύννεφα
κι αναζητούσε με το νου
τ' αύριο και το σήμερα
το Σήμερα

ταξίδευε ο Ζέφυρος
κ όμορφα τραγουδούσε
απόδιωχνε το έρεβος
και τη ζωή υμνούσε
και της γλυκομιλούσε

ήλιος η μουσική του
τα λόγια του φεγγάρι
τον ζήλεψε ένας δαίμονας
και θέλησε να τα πάρει
δικά του να τα κάνει

πάει λοιπόν μια και δυο
στ' αστράκι του Ζεφύρου
που ζούσε ξεχασμένο το φτωχό
στη μοναξιά του απείρου
στο τέλος του ονείρου

Αψινθία το ΄λεγαν
και κάποτε γελούσε
μα τώρα έφυγε ο Ζέφυρος
κι εκείνη την ξεχνούσε
και με τη θλίψη ζούσε

ο δαίμονας της είπε πως
ο Ζέφυρος θα γυρίσει
αν με το δικό της φως
τα χείλη του φιλήσει
να τον καλωσορίσει

μα η Αψινθία απόρησε
ευθύς συλλογισμένη
γιατί όποιον την φιλά γλυκά
στο θάνατο τον στέλνει,
είναι καταραμένη

ο δαίμονας όμως είναι θεός,
άδικο πώς να 'χει;
κάλλιο η αγάπη οδηγός
παρά να ζει μονάχη
στης λύπης το αδράχτι

έτσι όταν γύρισε
ο Ζέφυρος σιμά της
φιλί φαρμάκι του ‘στάξε
και έπεσε κοντά της
νεκρός στην αγκαλιά της

μόλις αυτή κατάλαβε
αυτό που είχε κάνει
την πιάνει θρήνος άγριος
και εύχεται να πεθάνει
κοντά του ξανά να πάει

τους είδε ο Ζευς ο σπλαχνικός
και μάτωσε η καρδιά του
λουλούδι την έκανε ευθύς
άψινθος τ' όνομά του
και μέθη η δροσιά του

και εκείνον τον σήκωσε ψηλά
στα νέφη να τον στείλει
στη γη να τραγουδά ξανά
και σαν πέφτει το δείλι
Εκείνη να φιλά στα χείλη...

Δανάη Τάνη ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ (nomiki)