Έκλεισα τα μάτια μου, έτρεμαν...
Το μελάνι ξεχύθηκε στο διψασμένο χαρτί
και ζωγράφισε το πρόσωπό σου.
Έγειρα και σε φίλησα, η ανάσα σου φυλάκισε την δική μου.
Κ’ η καρδιά μου...
Την ακούω να χτυπά δυνατά – αργά – βαριά – μαρτυρικά,
την νιώθω στα μάτια μου και η μορφή σου
σε κάθε χτύπο ζωντανεύει και πιότερο.
Στο απόλυτο σκοτάδι, στην παγωμένη στιγμή,
ταξιδεύω πάνω στο πρόσωπο σου
και τα μάτια σου υγρά και κόκκινα με βυθίζουν
και χάνομαι μέσα στο απόλυτο φως, στην αέναη ροή.
Σβήνω...

Γιώργος Ανδρέου ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ (ΕΚ.ΠΑ.ΠΕ.) Άλλα άρθρα του