Δεν αισθάνομαι ως το πλέον κατάλληλο άτομο για να γράψω για μια θεατρική παράσταση. Ωστόσο, το «Αυτό, να το κάψεις» με κέρδισε τόσο πολύ, που θα ήθελα να «πω» δυο λόγια και να παρακινήσω όλους να το δουν. Ασφαλώς και δεν επιχειρώ να κάνω κριτική, αλλά καταθέτω την προσωπική μου άποψη και τα συναισθήματά μου για κάτι που με «άγγιξε»…
Ψάχνοντας στα στενά πίσω από το Γκάζι για το θέατρο ΡΟΕΣ, ανεβαίνοντας τα σκαλιά του παλιού κτιρίου, «μπήκα» - ασυναίσθητα – στο πνεύμα του έργου. Η ατμόσφαιρα – όχι βαριά – με μαγνήτισε περίεργα από την πρώτη στιγμή. Δεν ήξερα πολλά πράγματα γι’ αυτό που θα αποκαλυπτόταν μπροστά μου λίγη ώρα αργότερα. Και όμως από την αρχή η ατμόσφαιρα με έκανε να περιμένω κάτι μοναδικό, κάτι… ιδιαίτερο. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τις αρχικές μου σκέψεις.
Κάθισα και παρατήρησα την άδεια σκηνή. Το μινιμαλιστικό σκηνικό δεν άργησε να ζωντανέψει. Η Άννα και ο Μπέρτον, ο Λάρυ και ο Πέηλ ή Τζίμυ, έκαναν την εμφάνισή τους και ένα ταξίδι του νου ξεκίνησε.
Με αφορμή τον θάνατο του γκέι φίλου, συγκατοίκου και συνεργάτη-χορευτή της Άννας, η κεντρική ηρωίδα αποφασίζει να αποκτήσει προσωπική ζωή, αυτή που τόσα χρόνια είχε εγκαταλείψει για χάρη του χορού που λατρεύει. Ο Μπέρτον την διεκδικεί, αλλά ο Πέηλ την κερδίζει. Ο Λάρυ, ένας χαρακτήρας απαραίτητος, έξυπνος και ευαίσθητος, διακριτικός και ουσιαστικός, ο οποίος θα περίμενε κανείς να είναι ο «μη φυσιολογικός» της υπόθεσης, αποδεικνύεται ο πιο συνειδητοποιημένος, ισορροπημένος και ειλικρινής με τον εαυτό του και με τους άλλους. Η Άννα έχει πολλά να παραδεχθεί και να τολμήσει, ο Μπέρτον να ανακαλύψει, ο Πέηλ να διεκδικήσει. Η δυσκολία του ανθρώπου να αποδεχθεί και να εκδηλώσει τα συναισθήματά του – τόσο αληθινή – είναι το θέμα που πραγματεύεται το έργο.
Ένα έργο έντονα συναισθηματικό – όχι όμως μελοδραματικό -, με έξυπνους διαλόγους και χιούμορ, που αναδεικνύεται μέσα από τους τόσο διαφορετικούς και συνάμα τόσο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Χαρακτήρες πραγματικούς, που χωρίς να του «χαϊδεύει» το έργο, γίνονται οικείοι και ερωτεύσιμοι στα μάτια του θεατή. Χαρακτήρες που δεν κρύβουν αυτό που είναι, αλλά αναζητούν αυτό που αισθάνονται. Τέσσερις χαρακτήρες που αγαπάς γι’ αυτό που είναι, για τα υπέρ και τα κατά τους, και που ζεις μαζί τους το φόβο τους για τα συναισθήματά τους…
Οι ηθοποιοί έχουν διεκδικήσει και έχουν κερδίσει τους ρόλους τους, η συνεργασία τους πάνω στη σκηνή εντυπωσιάζει, ενώ η επιμέλεια της κίνησης και η σκηνοθεσία, αναδεικνύουν τους χαρακτήρες και το έργο.
Τα «συν» της παράστασης:
- Σκηνοθεσία – Επιμέλεια κίνησης
- Φωτισμός
- Χώρος – Σκηνικά
- Μουσική επιμέλεια – Τραγούδι Ευανθίας Ρεμπούτσικα με ερμηνεία Έλλης Πασπαλά
- Τιμή εισιτηρίου (5.500 κανονικό, 3.500 φοιτητικό)
- Το πρωτότυπο Notebook και η αφίσα (2.000). Στο Notebook, εκτός από τις «σημειώσεις» των συντελεστών, υπάρχουν και 2 κουπόνια με τα οποία εξασφαλίζεται για 2 εισιτήρια της παράστασης έκπτωση 1.000 δρχ. για το καθένα. Μπορείτε λοιπόν να τα δώσετε σε κάποιον που θέλει να δει την παράσταση ή… να την ξαναδείτε εσείς! (Εγώ πάντως σίγουρα θα ξαναπάω…)
Τα «πλην» της παράστασης:
Πριν να πάω να τη δω είχα διαβάσει μια κριτική, που ανέφερε ως «πλην» της παράστασης το happy end, σχολιάζοντας ότι δεν ήταν απαραίτητο. Θα διαφωνήσω με τον όρο «happy end» και θα συμπληρώσω πως, κατά τη γνώμη μου, το τέλος που επέλεξε ο συγγραφέας ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα του έργου. Δεν έχω να καταχωρήσω κάτι στα «πλην», ίσως γιατί η παράσταση με κέρδισε απόλυτα. Φυσικά πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης ή διαφορετικής αντιμετώπισης, αλλά το όλο αποτέλεσμα δεν μου άφησε καμία αρνητική εντύπωση.
Συντελεστές:
«Αυτό, να το κάψεις» («Burn this»), Lanford Wilson
Μετάφραση : Μαριλένα Παναγιωτοπούλου
Σκηνοθεσία : Θόδωρος Γράμψας
Σκηνικά : Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια : Γιώργος Ελευθεριάδης
Φωτισμοί : Παναγιώτης Μανούσης
Επιμέλεια κίνησης : Βάλια Παπαχρήστου
Μουσική επιμέλεια & σύνθεση ήχων : Δημήτρης Ιατρόπουλος
Πρωτότυπη μουσική : Ευανθία Ρεμπούτσικα σε στίχους Άρη Δαβαράκη, με την Έλλη Πασπαλά
Ηθοποιοί : Ντίνος Αυγουστίδης, Κυριάκος Κοσμίδης, Βάννα Πεφάνη, Αιμίλιος Χειλάκης
Πρόταση μου; Δείτε το!