Αγαπητοί φίλοι του Νύγματος και κυρίως φίλοι του κινηματογράφου, είμαι σίγουρος ότι θα γνωρίζετε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που γίνεται κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη εδώ και 37 χρόνια (τα τελευταία 5 είναι μάλιστα διεθνές). Το εν λόγω φεστιβάλ είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά το φθινόπωρο που μας πέρασε και αποφάσισα τώρα (!) να γράψω γι’ αυτό μιας που κάποιες ταινίες παίζονται στις αίθουσες (και πολύ σύντομα θα παιχθούν και στην τηλεόραση).

Στο Φεστιβάλ προβλήθηκαν 15 ελληνικές ταινίες, 2 ντοκιμαντέρ και αρκετές ξένες. Πραγματοποιήθηκαν επίσης προβολές παλαιότερων ταινιών όπως "Μανταλένα", "Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι" κ.α.

Η προσέλευση του κόσμου φέτος ήταν πολύ μεγάλη, ίσως και μεγαλύτερη από την αναμενόμενη. Πολλές φορές στριμωχθήκαμε στα ταμεία ή χάσαμε προβολές λόγω "Sold Out". Εν πάση περιπτώσει όμως καταφέραμε να δούμε αρκετές ταινίες για τις σημαντικότερες από τις οποίες θα σας κατατοπίσω περαιτέρω:

ΑΔΗΣ: Στον ΑΔΗ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου ο Γιώργος Μαυρογιάννης αναζητάει τα ίχνη μίας γυναίκας που συνελήφθη πριν από 25 χρόνια από τις αρχές ασφαλείας του αλβανικού κομουνιστικού καθεστώτος. Αναζήτηση που λειτουργεί αντίστροφα και καταλήγει στο θάνατο (όχι δεν σας είπα το τέλος). Αν και το σενάριο δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, η ταινία διαθέτει προσεγμένες σκηνές, ωραία φωτογραφία και καλές ατάκες, στοιχεία που την κάνουν μία από τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ.

ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ: Εδώ ο Γιώργος Νινιός μπαινοβγαίνει στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ της Αθήνας αναζητώντας τη γυναίκα που τον προκαλεί να της κάνει έρωτα σε δημόσιους χώρους (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου). Στα μείον η μονότονη και φτωχή πλοκή, στα συν ο Νινιός και οι γκόμενες που κυνηγάει.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Ήταν η ταινία με το μεγαλύτερο καστ ηθοποιών του Χάρη Παπαδόπουλου με την Μαίρη Χρονοπούλου και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Σενάριο χιλιοϊδωμένο που δεν βοηθήθηκε και από το παίξιμο της πρωταγωνίστριας. Μια ηθοποιός του παρελθόντος προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με παλιούς συνεργάτες και θαυμαστές, καθώς και να αξιολογήσει την καριέρα της.

Ο ΒΑΡΟΝΟΣ: Ο ΒΑΡΟΝΟΣ με τον Κακαβά παρουσιάζει τον Ξανθόπουλο των 90s.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ: Μία ταινία που συγκίνησε πολλούς ήταν Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, ιρακινής παραγωγής σε σκηνοθεσία Majir Majidi (?) με το εκπληκτικό φινάλε. Η μη ακριβή παραγωγή δεν αποτελεί μείον. Το σενάριο είναι πολύ καλό παρουσιάζοντας τοπικά έθιμα και παραδόσεις καταδεικνύοντας έναν ξένο πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΚΟΡΑ: Εδώ είναι έντονα τα σημάδια του ερωτισμού και της ανδρικής παλιοπαρέας. Τίποτα το ιδιαίτερο, με καλή μουσική και προσεγμένες ατάκες που έχουν ως αποτέλεσμα ένα ευχάριστο δίωρο.

ΑΠΟΝΤΕΣ: Στους ΑΠΟΝΤΕΣ του Νίκου Γραμματικού κυριάρχησαν οι έξυπνοι διάλογοι των ηρώων που αντιπροσωπεύουν μία παρέα η οποία αναπολεί τα παλιά. Τίποτα το ιδιαίτερο επίσης. Γενικά, θα έλεγα ότι το μυστικό της απήχησης των δύο παραπάνω ταινιών στους θεατές (πήραν άλλωστε και το βραβείο κοινού που θεσπίστηκε φέτος) είναι το ότι οι ήρωες μιλάνε μία γλώσσα προσιτή που το κοινό την κατανοεί και τη θεωρεί δικιά του.

Γενικά το φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μου άφησε τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις.

Στα συν: τα νέα βραβεία, η προσεγμένη διοργάνωση.

Στα μείον: Οι καρέκλες που στέλνανε κατευθείαν στον ορθοπεδικό. Οι προβολές που συνέπιπταν (στρατολογήθηκαν μόνο 5 σινεμά). Οι τιμές των εισιτηρίων που κυμαίνονταν στις 1300-1500δρχ.

Μανόλης Καπής ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ (Προπονητής)