Πριν από λίγες μέρες τελείωσα το Diablo. Τι είναι αυτό; Είναι ένα από τα τελευταία δημιουργήματα της Blizzard. Και τι είναι αυτή; Είναι μια μεγάλη εταιρεία παραγωγής παιχνιδιών για PC (ε, καλά αυτό πια ξέρετε όλοι τι είναι).

Υπολόγισα ότι μου πήρε περίπου 45 ώρες για να τα καταφέρω. Δηλαδή από τις 65 περίπου ώρες που πέρασαν από τη στιγμή που πήρα το παιχνίδι , μέχρι τη στιγμή που το τελείωσα, τις 45 ήμουν μπροστά στον υπολογιστή (προς κάθε τυχόν ενδιαφερόμενο: δε φοράω γυαλιά). Μετά με ένα -φαντάζομαι ηλίθιο- χαμόγελο επιτυχίας, κοιμήθηκα επιτέλους κανονικά. Και τώρα αναρωτιέμαι αν υπήρξε έστω και η παραμικρή λογική στο να κάτσω τόσες -συνεχόμενες σχεδόν- ώρες και να παίζω ένα παιχνίδι.

Ένας λόγος είναι ότι χρειαζόμουν να «ξεφύγω» λίγο. Αυτό θα μπορούσε να είναι μία λογική. Αλλοι τη βρίσκουν με την TV, άλλοι με το γήπεδο και άλλοι με τα video games. Όμως δεν έχω ακούσει και κανέναν να βλέπει TV 45 ώρες ή να πηγαίνει σε 15-20 αγώνες συνεχόμενους. Βλέπω και πολλούς συμφοιτητές μου, οι οποίοι, ενώ αρχικά αγόρασαν υπολογιστή μόνο για τις ανάγκες τις σχολής, κατέληξαν να παίζουν σα μανιακοί. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα σε πιο μικρές ηλικίες: όλα τα 13άχρονα χτυπάν τουλάχιστον ένα 8άωρο τη μέρα Mario Bross στις παιχνιδομηχανές τους. Κερασάκι βέβαια οι Ιάπωνες, που έχουν κάνει τις παιχνιδομηχανές και τα mini-computers μπρελόκ για να μη χάνουν ώρα στο λεωφορείο ή στις ουρές.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι τα video games είναι πολύ εθιστικά. Για να εξηγήσω γιατί, θα πω δυο λόγια για τις κυριότερες κατηγορίες παιχνιδιών που υπάρχουν. Κατ΄ αρχήν υπάρχουν τα arcade games στα οποία συνήθως σκοτώνεις οτιδήποτε κινείται (απαιτούν κυρίως γρήγορα αντανακλαστικά), τα adventure games στα οποία πρέπει να λύσεις διάφορους γρίφους για να συνεχίσεις και τέλος τα παιχνίδια στρατηγικής στα οποία αναπτύσσεις και τοποθετείς το στρατό σου προσπαθώντας να νικήσεις τον αντίπαλο. Φυσικά υπάρχουν χιλιάδες είδη παιχνιδιών σε κάθε κατηγορία. Αλλα εξελίσσονται στο παρόν και άλλα στο παρελθόν ή στο μέλλον, ο πρωταγωνιστής (δηλαδή εσύ) μπορεί να είναι οποιουδήποτε φύλου, χαρακτήρα, εμφάνισης και βέβαια να είναι μπλεγμένος σε οποιοδήποτε απίστευτο ή αληθοφανές σενάριο.

Είναι λοιπόν αρκετά εύκολο να βρεθεί κάποιο παιχνίδι που θα σε προσελκύσει, είτε λόγω των γραφικών του και της μουσικής του είτε λόγω του σεναρίου του. Στο κάτω κάτω ποιος δε θα΄ θελε να είναι μυστικός πράκτορας μπλεγμένος σε μια τρελή ιστορία ή μεγάλος στρατηγός (και μάλιστα από το σπίτι του και εκ του ασφαλούς); Όπως και στην τηλεόραση πολλές φορές ταυτίζεσαι με τον πρωταγωνιστή, έτσι και στα παιχνίδια. Εκεί όμως που υπερτερούν τα παιχνίδια είναι ότι ενώ σε μια ταινία ο ήρωας ακολουθεί τη δική του πορεία ανεξάρτητα από το τι θέλεις εσύ, στα video games εσύ είσαι ο ήρωας και διαλέγεις τι θα κάνεις. Έτσι τα παιχνίδια σε κρατάνε και πιο εύκολα μπροστά στο monitor. Υπάρχει όμως και άλλος ένας λόγος που σε προτρέπει να τελειώσεις αυτό που άρχισες. Η -παράλογη- ικανοποίηση που παίρνεις κάθε φορά που λύνεις ένα γρίφο ή σκοτώνεις έναν εξωγήινο (με αποκορύφωμα τη χαρά που νιώθεις όταν τελειώσεις ολόκληρο το παιχνίδι).

Κι όσο περνάει ο καιρός και η τεχνολογία εξελίσσεται, τα παιχνίδια γίνονται καλύτερα, πιο αληθοφανή και τελικά πιο ελκυστικά. Κι όλοι εμείς που έχουμε το μικρόβιο, απλά περιμένουμε το νέο «διαμάντι» της xxx εταιρείας. Γιατί τελικά τα video games είναι ένα είδος αρρώστιας...

Δημήτρης Γιαννίτσαρος Πληροφορική Άλλα άρθρα του συγγραφέα