Τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα στο προαύλιο του κτιρίου Γκίνη του ΕΜΠ, έφεραν και πάλι μπροστά μας τη συλλογική ευθύνη της κοινωνίας μας για μια απαράδεκτη κατάσταση που δυστυχώς τείνει να παγιωθεί.

Με αφορμή αυτά σας παραθέτω ορισμένες ενδιαφέρουσες πηγές που μπόρεσα να βρω στο διαδίκτυο.

Διαβάζω από την ιστοσελίδα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου:

«Tο ακαδημαϊκό άσυλο θεσπίστηκε πριν από αρκετούς αιώνες, με στόχο να μην... καίγονται στην πυρά, ως "μάγοι", οι επιστήμονες που οι ιδέες τους δε συμφωνούσαν με εκείνες της Πολιτείας. Σήμερα, η Eπιτροπή Aσύλου είναι υπεύθυνη για την τήρηση ή άρση του ασύλου. Σε αυτή συμμετέχουν ο Πρύτανης, ένα μέλος ΔEΠ κι ένας φοιτητής εκλεγμένος από τους συγκλητικούς φοιτητές. H ύπαρξή της προβλέπεται από το νόμο και αποτελεί Eπιτροπή της Συγκλήτου.»

Διαβάζω παλαιότερη είδηση:

«Oι φοιτητικές εστίες δεν καλύπτονται από το πανεπιστημιακό άσυλο, καθώς σε αυτές δεν γίνεται ακαδημαϊκή διδασκαλία, αλλά ούτε επιστημονική αναζήτηση και έρευνα.

Αυτό επισημαίνεται με την υπ' αριθμ. 1/2003 γνωμοδότησή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελου Κρουσταλάκη.

Η γνωμοδότηση προκλήθηκε κατόπιν σχετικού ερωτήματος του γενικού γραμματέα του υπουργείου Δημοσίας Τάξης με αφορμή τη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών στο χώρο της Φοιτητικής Εστίας του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου που βρίσκεται εντός της περιφραγμένης έκτασης της Πολυτεχνειούπολης.»

Διαβάζω από παλαιότερη συνέντευξη του κ. Σιμόπουλου, Πρύτανη του Δ.Π.Θ.:

«... Είμαστε όλοι υπέρ του Πανεπιστημιακού ασύλου με την έννοια που θέτει ο νόμος και με την έννοια που την δέχεται κάποιος που έχει ζυμωθεί και έχει ζήσει στα ελληνικά πανεπιστήμια, η προστασία της ελεύθερης διακίνησης της ιδέας, ο δημοκρατικός διάλογος και η μη ποινικοποίησή του καθώς επίσης και ενέργειες που χαρακτηρίζουν την έκφραση και τη συλλογικότητα μεταξύ των φοιτητών. Δεν είμαι υπέρ της άποψης κάποιων φοιτητικών παρατάξεων ότι το Πανεπιστημιακό άσυλο πρέπει να το επεκτείνουμε ή να το γενικεύσουμε σε μια έννοια ώστε να αποτελεί άσυλο για όλο το λαό. Θεωρούμε ότι τέτοιες έννοιες είναι και επικίνδυνες, πέρα από το ότι είναι αντιδημοκρατικές. Αυτό θα το δεχόμουν σε περίπτωση που είχαμε μια διαταραχή στο δημοκρατικό μας καθεστώς, -και έχουμε ζήσει και προσωπικά εγώ-, τότε μόνο θα δεχόμουν την επέκταση της έννοιας του Πανεπιστημιακού ασύλου. Ζήσαμε επί χούντας και ξέραμε ότι μόνο σε μια εκκλησία, και δεν ξέρω και πόσο, και στα Πανεπιστήμια μπορούσες να έχεις μια άποψη και να μιλάς και λίγο ελεύθερα, διότι και τότε μέσα στα Πανεπιστήμια κυκλοφορούσαν οι διάφοροι πράκτορες, οι οποίοι σε άρπαζαν με το παραμικρό. Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου σήμερα που υπάρχει άνεση και ευχέρεια στο να διαδηλώσει κανείς, να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορώ να την δεχθώ ως άσυλο για όλο το λαό και όποιος θέλει μπαίνει μέσα. ...»

Για όσους δε γνωρίζουν, με βάσει την ισχύουσα νομοθεσία, η Επιτροπή Συγκλήτου είναι αρμόδια για την άρση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, με ομόφωνη απόφασή της, σε περιπτώσεις που ο ιστορικός αυτός θεσμός καταπατείται και γίνεται πρόσχημα για την υπόθαλψη εγκλημάτων (βανδαλισμοί, επιθέσεις κατά προσώπων, παρεμπόδιση ατομικών δικαιωμάτων τρίτων κλπ). Δυστυχώς, στην πράξη η νομοθεσία αυτή δεν έχει λειτουργήσει στις περισσότερες των περιπτώσεων, άλλοτε γιατί οι φοιτητές δεν μπορούν να συμφωνήσουν και να ορίσουν εκπρόσωπο, άλλοτε γιατί τα γεγονότα εκτυλίσσονται με ρυθμούς που δεν προλαβαίνει να αντιδράσει ένα τέτοιο όργανο κι άλλοτε γιατί υπάρχουν ατέρμονες συζητήσεις σε σχέση με την ερμηνεία μιας κατάστασης και κατά πόσο συνιστά παραβίαση του σκοπού του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

Είναι βέβαιο ότι κανένα Πανεπιστημιακό Άσυλο δεν μπορεί να επιτρέπει τη τέλεση αξιόποινων πράξεων εις βάρος των δικαιωμάτων των υπολοίπων, που καμιά σχέση δεν έχουν με ελεύθερη έκφραση ιδεών. Επιπλέον, πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι Πανεπιστημιακές κοινότητες έχουν συγκεκριμένα μέλη, στα οποία αφορά το Άσυλο, και δεν έχει κανένα νόημα να λειτουργούν ως ξέφραγα αμπέλια, δίχως κανέναν έλεγχο του ποιος εισέρχεται και ποιος εξέρχεται.

Το πρόσφατο συμβάν θα οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης έναν ειδικό φρουρό, που κατά τα φαινόμενα με τις ατυχείς του επιλογές πυροδότησε το περιστατικό. Ωστόσο για ακόμα μια φορά, η δικαιοσύνη δεν θα εξετάσει τις ευθύνες κανενός εκ των υπολοίπων από τους υπευθύνους. Μιλώ για τους υποτιθέμενους αναρχικούς, που σάπισαν στο ξύλο έναν άνθρωπο και κατέστρεψαν ολοκληρωτικά ένα όχημα, την αστυνομία, που δεν κατάφερε και πάλι να συλλάβει ούτε έναν από τους εμπλεκόμενους στα επεισόδια (ακριβώς όπως επί χρόνια έχει συλλάβει ελάχιστους χούλιγκανς ή εμπρηστές δασών), τη διοίκηση του ΕΜΠ που καταφανέστατα δε λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της ιστορίας και της περιουσίας του ιδρύματος όσο και της ζωής των μελών και επισκεπτών του.

Αυτοί είναι σε ασυλία, υπό το σκεπτικό ότι οι δικές τους ευθύνες είναι πολιτικές. Όμως το λογαριασμό, για μια ακόμα φορά, θα τον πληρώσει ο έλληνας πολίτης. Ήθελές τα και έπαθες τα, αφού θέλουμε να δίνουμε άλλοθι σε τέτοια φαιδρά φαινόμενα και σε τέτοιους φαιδρούς διοικούντες.

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ)