(ή τι τραβάνε και αυτοί οι μεταπτυχιακοί - οικεία βουλήσει φυσικά)

Γράφω με αφορμή το άρθρο "Μάθε παιδί μου γράμματα στο ΕΜΠ" (βλ. αναφορές) που διάβασα στο Νύγμα 30 και για την ακρίβεια την παράγραφο περί εργαστηρίων, η οποία μου προκάλεσε μια παράξενη αίσθηση deja vu... Είμαι υπεύθυνη του φετινού εργαστηρίου στα Λειτουργικά Συστήματα και πρέπει να ομολογήσω ότι η περιγραφή της διαδικασίας εγγραφής στο εργαστήριο μου θύμισε αυτό που έγινε στο εργαστήριό μας φέτος.

Βέβαια δεν ξέρω αν το άρθρο αναφερόταν ακριβώς σε αυτό ή αν απλά το έργο έχει ξαναπαιχτεί (και εγώ έχω τη μύγα ), αλλά πάντως για την όλη διαδικασία δε χάρηκα καθόλου μα καθόλου ούτε εγώ, γιατί όντως θύμιζε λιγάκι αρένα. Την ώρα που γινόταν η όλη φάση στην αίθουσα αισθανόμουν αρκετά άβολα. Υπάρχει όμως το "αλλά".

Αφού στο εν λόγω άρθρο έγινε όλη αυτή η κριτική, καλό θα ήταν να μην παραμείνει ex cathedra, αλλά να αντιπροτείνει κανείς μια σωστή διαδικασία (για να λύσω και εγώ το πρόβλημά μου για του χρόνου). Παραθέτω συνοπτικά τα δεδομένα:

• Λόγω δομής του προγράμματος σπουδών, στα Λειτουργικά Συστήματα εγγράφονται περί τα 120-140 άτομα ετησίως. Φέτος στο εργαστήριο γράφτηκαν περίπου 140 άτομα.
• Ο εργαστηριακός χώρος των φοιτητών που διαθέτουμε έχει (μεταξύ άλλων μηχανημάτων) 10 PC. Με ομάδες των 2 ή 3 ατόμων (3 εξ ανάγκης, δεν ήταν στις επιθυμίες μας) έχουμε ~25 άτομα ανά τμήμα. Επειδή δεν είναι δυνατόν να κάνουμε 6 βάρδιες εργαστηρίου, για διάφορους λόγους (μεταξύ των οποίων και ότι οι μεταπτυχιακοί πρέπει να κάνουν και άλλα πράγματα πέραν των εργαστηρίων, π.χ. διδακτορικό) μεταφέραμε και 7 PC της φωτιάς, προκαλώντας έτσι το αδιαχώρητο στο παραφορτωμένο ήδη εργαστήριό μας (και δεν τα κουβάλησαν οι φοιτητές αυτά).
• Μετά από επίπονες διαδικασίες "συνεννόησης" με τους φοιτητές, οι οποίοι δεν επέδειξαν το βέλτιστο πνεύμα συνεργασίας, ούτε και το χείριστο βέβαια (και αν ενδιαφέρει μπορώ να επεκταθώ και επ' αυτού) αποφασίστηκαν 4 τμήματα, τα οποία βόλευαν ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, γιατί εγώ δεν έχω καμία όρεξη να κάνω εργαστήριο την Τετάρτη και 10:30-12:00 και 3:00-5:00, να μου βγαίνουν τα πόδια και η μέση από την ορθοστασία και να χάνω και όλη μου τη μέρα.

Στο επόμενο μάθημα που έπρεπε να εγγραφούν οι φοιτητές στα τμήματα, είχα τις εξής επιλογές:

• Να πω στην τάξη ή το εργαστήριο "Μπείτε στην ουρά να γραφτείτε".
• Να κολλήσω τις καταστάσεις στον πίνακα ανακοινώσεων του εργαστηρίου και να γράψουν τα ονόματά τους εκεί
• Να εγγραφούν e-mailικώς

Το (3) απορρίπτεται γιατί πολλοί δεν θα ήταν σε θέση να στείλουν e-mail. Το (2) θα προκαλούσε τη σφαγή ενώπιον του πίνακα ανακοινώσεων, ο οποίος δε μου φταίει σε τίποτα. Μένει λοιπόν το (1).

Φέρνω τις καταστάσεις στην τάξη για να είναι όλοι παρόντες (ή τουλάχιστον οι πιο πολλοί). Έχω τις καταστάσεις μπροστά μου και οι φοιτητές θα έρχονταν για να γραφτούν (λίγοι λίγοι, σαν άνθρωποι, όπως θα ήθελα). Αλλά κατά σατανική σύμπτωση όλοι επιθυμούν διακαώς να γραφτούν σε ένα συγκεκριμένο τμήμα. Εκεί λοιπόν αρχίζουν καταστάσεις του τύπου "Δώσε μου εμένα την κατάσταση" ή γελαστή κοπελιά να μου λέει "Σε παρακαλώ, εμείς ήρθαμε να γραφτούμε νωρίς νωρίς, δώσε την πρώτα σε μένα" απευθυνόμενη ίσως σε κάποια γυναικο-συναδελφικά μου (απόντα) συναισθήματα ή στο σύνδρομο -που ανέφερε το άρθρο- του "αγαπημένου της δασκάλας".

Στο σημείο αυτό είχα δυο επιλογές: είτε να παραδώσω ιδιοχείρως την κατάσταση σε κάποιον προκαλώντας το (δίκαιο) παράπονο των άλλων, ή να την αφήσω στην έδρα, και να πω μέσα μου "αφού δεν μπορείτε σαν άνθρωποι να μπείτε σε μια ουρά να γραφτείτε, βγάλτε τα μάτια σας". Το δεύτερο και έπραξα· τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία.

Τελικά όλοι γράφτηκαν σε κάποιο τμήμα που τους βόλευε, έκανα ΤΙΣ αλχημείες για να τους βολέψω όλους και να έχει ο κάθε μοναχικός καβαλάρης κάποιον για ομάδα που να μη του ήταν άσχετος, και δε μου αναφέρθηκαν από την όλη διαδικασία νεκροί ή τραυματίες (εκτός από τη δική μου τη φωνή, τη μέση και τα νεύρα).

Μετά από όλα αυτά αναμένω με αγωνία τις προτάσεις σας. Ελπίζω μόνο να τις λάβω πριν από την έναρξη του επομένου ακαδημαϊκού έτους (οπότε και προσβλέπω να μου είναι και πρακτικά χρήσιμες).

Νατάσα Μανουσοπούλου Μεταπτυχιακός ΕΜΠ Άλλα άρθρα του συγγραφέα

Μάθε παιδί μου γράμματα...στο ΕΜΠ