Η κρίση χρέους και ανάπτυξης στη χώρα μας – και εν πολλοίς σε σημαντικό τμήμα της Ευρώπης – συνομολογούμε οι περισσότεροι ότι απαιτεί ένα νέο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο λειτουργίας. Όλοι συμφωνούμε ότι είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν εντός κι εκτός Ελλάδος όμως δύσκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ποια ακριβώς κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν οι αλλαγές και πώς αυτές θα μπορέσουν να λειτουργήσουν . Οι ασφυκτικές συνθήκες μέσα στις οποίες εγείρονται αυτά τα θέματα κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη γόνιμη συζήτηση.

Κατά τη γνώμη μου η μόνη οικονομική πρόταση που θέτει τους βασικούς κανόνες για ξεκάθαρη και βιώσιμη ανάσχεση της οικονομικής κρίσης είναι αυτή των Ι. Βαρουφάκη και S. Holland. Παρόλα αυτά φαίνεται ξεκάθαρα πως το πολιτικό σκέλος της κρίσης αντιστέκεται κάνοντας τη διαδικασία ωρίμανσης του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου ώστε να θέσει σε εφαρμογή μια τέτοια λύση αργή, επίπονη και βασανιστική για λαούς όπως ο δικός μας. Πολλοί εδώ και μεγάλο διάστημα θεωρούσαμε ότι ο χρόνος για να φθάσουμε εκεί δε θα ήταν αρκετός, διακινδυνεύοντας την κατάρρευση. Δυστυχώς φαίνεται αυτός ο φόβος να επιβεβαιώνεται.

Όσο λοιπόν το φάσμα της κατάρρευσης από απλώς ορατό γίνεται ψηλαφίσιμο, ο καθένας μας αισθάνεται την ανάγκη να καταθέσει τις ιδέες και προτάσεις του για να αναπτερωθεί η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και η προοπτική για βιωσιμότητα. Θα περίμενε κανείς η κυρίαρχη συνεισφορά σε ιδέες και προτάσεις για την αλλαγή του κλίματος να ερχόταν από τους επαγγελματίες του χώρου, πολιτικούς, καθηγητές, οικονομικούς / κοινωνικούς / πνευματικούς ταγούς της χώρας μας. Δυστυχώς πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων όπως οι προαναφερθέντες, δε διαπιστώνεται κάτι ανάλογο. Αντίθετα διαπιστώνουμε σιωπή ή αναμάσημα 1-2 αδιέξοδων συμβατικών προσεγγίσεων, η μια στη γραμμή ΔΝΤ κλπ. και η δεύτερη στη γραμμή του «είμαστε μάγκες Ελληνάρες και απαιτούμε από τους κουτόφραγκους να πληρώσουν τη νύφη χωρίς αντάλλαγμα ή εξασφάλιση».

Διακινδυνεύοντας να σπαταλήσω άδικα το χρόνο όλων όσων διαβάσουν το παρόν, αν και κάθε άλλο παρά ειδικός σε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα είμαι, θα επιχειρήσω εδώ να σκιαγραφήσω μια άλλη πρόταση, που προσωπικά πιστεύω ότι έχει κάτι να προσφέρει. Προσυπογράφω και το άρθρο του κ. Βαρουφάκη που εξηγεί γιατί ούτε έχει νόημα πλέον η έξοδός μας από το Ευρώ ούτε η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, τουλάχιστον με τους όρους που έχουν δημοσιοποιηθεί ότι περιέχει.

Η πρόταση εστιάζει στα κυρίαρχα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και το πώς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε πορεία και η ελεύθερη πτώση μας να αρχίσει να αναστρέφεται. Θεωρώ ότι τα βασικά μας ζητήματα μας είναι η διάθεση ρευστότητας και η διοχέτευση αυτής στη στήριξη και περαιτέρω ανάπτυξη της εσωτερικής παραγωγής παράλληλα με την περαιτέρω καλλιέργεια κλάδων στους οποίους η χώρα μας διαθέτει κάποια σχετικά σπάνια πλεονεκτήματα (όλοι γνωρίζουμε αρκετά από αυτά). Παραθέτω εδώ μια πρόταση λοιπόν που αντιμετωπίζει με απλό τρόπο αυτά τα ζητήματα, εκτιμώντας ότι θα μπορέσει άμεσα να δώσει ανάσες ώστε να λύσουμε με περισσότερη ηρεμία τα πολιτικά προβλήματα που μας έφεραν εδώ και θα μας φέρουν ξανά αν συνεχίσουμε να ζούμε στωικά με αυτά.

Ρευστότητα

Γιατί σήμερα δεν υπάρχει ρευστότητα;

Το κράτος δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να δανείζεται και να επενδύει ή απλώς να καταναλώνει όπως παλαιότερα. Τα τακτικά του έσοδα ούτως ή άλλως είναι μικρά λόγω διαχρονικών αδυναμιών και βαίνουν μειούμενα λόγω της ύφεσης. Ταυτόχρονα το κράτος χρωστά τεράστια ποσά προς εγχώριους και μη επενδυτές, επιχειρήσεις, και ιδιώτες ενώ ταυτόχρονα με πρόσθετα εισπρακτικά μέτρα αφαιρεί ακόμα περισσότερη ρευστότητα από τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Οι τράπεζες δεν έχουν ρευστότητα γιατί από τη μια έχουν στα χέρια τους τίτλους κρατικού χρέους που δεν μπορούν να ρευστοποιήσουν στις αγορές χωρίς να χάσουν 80-90% από την αξία τους. Παράλληλα λόγω της ύφεσης σε συνδυασμό με την ανεμελιά του παρελθόντος έχουν πολύ περισσότερα μη εξυπηρετούμενα δάνεια από ότι ήταν συνηθισμένες να διαχειρίζονται, ενώ οι καταθέτες φοβούμενοι την κατάρρευση των τραπεζών έχουν απομακρύνει μεγάλο όγκο κεφαλαίων από αυτές, επιτείνοντας το πρόβλημα.

Οι ιδιώτες είτε έχουν «στεγνώσει» και αναγκαστικά μειώνουν συνέχεια τις δαπάνες τους, είτε – ακόμα και οι ελάχιστοι που έχουν ρευστό – περιορίζουν όσο μπορούν τις δαπάνες και επενδύσεις τους κι επιχειρούν να αναβάλουν κάθε χρήση ρευστού όσο περισσότερο μπορούν σε ένα κλίμα αβεβαιότητας και αμφιβολίας για το τι μέλλει γενέσθαι. Και η όποια αποταμίευση πάει είτε σε σεντούκια, είτε σε χρυσό κι άλλες θεωρούμενες σταθερές αξίες, είτε ακόμα χειρότερα σε τράπεζες του εξωτερικού.

Επιπλέον πολίτες και επιχειρήσεις έχουν όλοι αναμεταξύ τους χρέη που αδυνατούν να πληρώσουν. Ο ένας χρωστά στον άλλον και τελικά όλοι βρίσκονται σε δύσκολη θέση.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα οι κρατούντες πολιτικοί συνεχίζουν να λειτουργούν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε, στο πλαίσιο του πελατειακού κράτους που έχτισαν και εμείς τους επιτρέψαμε να αναπτύξουν.

Φαύλος κύκλος!

Πώς αλλιώς;

Πώς θα σας φαινόταν αν μπορούσαμε να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο και να δημιουργήσουμε ρευστότητα σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Θα ήμασταν διατεθειμένοι να αλλάξουμε αυτά που ξέρουμε για να πετύχουμε κάτι τέτοιο χωρίς ταμπού και προσκόλληση στο status quo;

Η βάση της ιδέας

Η ιδέα είναι εξής: Άυλες Μεταβιβάσιμες Προκαταβολές Ελληνικού Δημοσίου (στη συνέχεια για απλότητα αναφέρονται ως ΑΜΠΕΔ).

Αν η κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι θα προσέφερε π.χ. 10% έκπτωση από μελλοντική φορολογική υποχρέωση σε οποιονδήποτε προκατέβαλε χρήματα προς το Ελληνικό Δημόσιο τουλάχιστον 6 - 12 μήνες πριν αυτή η υποχρέωση καταστεί ληξιπρόθεσμη πόση συμμετοχή πιστεύετε θα πετύχαινε υπό το σημερινό κλίμα; Προσωπικά πιστεύω ελάχιστη, αν όχι μηδενική. Και είναι λογικό καθώς:

1) Τα φυσικά & νομικά πρόσωπα που έχουν ρευστό και μπορούν εκ των προτέρων να γνωρίζουν πόσο θα κερδίσουν από ένα τέτοιο μέτρο θα δίσταζαν όσο υπάρχει ο φόβος εξόδου από το Ευρώ και μεγάλης υποτίμησης του εθνικού νομίσματος.

2) Όσο το ελληνικό κράτος δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για την ίδια του την αυριανή υπόσταση και όσο υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας στην αγορά ποιος θα ρισκάρει «κλειδώσει» μια σημαντική αξία από τη ρευστότητά του σε προκαταβολή προς το ελληνικό δημόσιο για να επωφεληθεί έκπτωσης από μελλοντικές υποχρεώσεις;

Μοιάζει αδιέξοδο ίσως. Κι όμως δεν είναι: αρκεί να προσθέσουμε στην «συνταγή» τα στοιχεία που λείπουν: τη δυνατότητα εύκολης και μη επιρρεπούς σε διακυμάνσεις ρευστοποίησης και κίνητρα για την έντονη διακίνηση αυτής της αξίας προς όφελος της εσωτερικής αγοράς.

Η δομή της λύσης

Ας τα πιάσουμε λοιπόν από την αρχή.

Το κράτος θεσμοθετεί τις ΑΜΠΕΔ μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος ως εξής:

1) Κάθε λογαριασμός κατάθεσης σε Ευρώ τράπεζας στην Ελλάδα θα έχει υποχρεωτικά δυο τμήματα: αυτό της αξίας σε ευρώ με το πλαίσιο τόκων και φόρων τόκων που ισχύει σήμερα κι ένα δεύτερο αξίας σε ευρώ από ΑΜΠΕΔ, για το οποίο θα ισχύει φόρος κατάθεσης επί του κεφαλαίου (ή αλλιώς αρνητικό επιτόκιο υπέρ του Δημοσίου) ~10% ετησίως (δηλαδή αν το ποσό παραμένει εκεί θα το δημόσιο θα απορροφά από αυτό 10% της αξίας του κάθε χρόνο).

2) Κάθε συναλλαγή εντός τη χώρας μεταξύ οποιουδήποτε με οποιονδήποτε (ιδιωτών ή ιδιωτών και επιχειρήσεων ή επιχειρήσεων μεταξύ τους κλπ.) μέσω του τραπεζικού συστήματος (έμβασμα, κίνηση μέσω πιστωτικής/χρεωστικής κάρτας, επιταγή) θα είναι στην ευχέρεια αυτού που πληρώνει να γίνεται μέχρι 50% της αξίας από αξία ΑΜΠΕΔ, ενώ η υπολειπόμενη αξία θα πρέπει να καλύπτεται από αξία Ευρώ ως γίνεται σήμερα.

3) Οι καταβολές χρημάτων (ιδιωτών ή επιχειρήσεων) προς το δημόσιο θα μπορούν κι αυτές να πραγματοποιούνται έως 50% με ΑΜΠΕΔ.

4) Οι τράπεζες θα έχουν τη δυνατότητα χορήγησης δανείων σε ΑΜΠΕΔ ή μεικτών δανείων που θα συνδυάζουν τη συνήθη αξία και την αξία ΑΜΠΕΔ. Ειδικά για αυτές τις συναλλαγές η αποπληρωμή θα μπορεί να γίνεται είτε σύμφωνα με την αναλογία αξιών που χορηγήθηκαν είτε με χαμηλότερη αναλογία ΑΜΠΕΔ σε σχέση με τη χορηγηθείσα.
Τα δάνεια με συμμετοχή ΑΜΠΕΔ θα έχουν υποχρεωτικά αναπτυξιακό χαρακτήρα ενισχύοντας παραγωγικές επενδύσεις κυρίως εξωστρεφείς σε κλάδους της οικονομίας που υπάρχει εθνικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα ή εθνική στρατηγική στόχευση (οι τομείς θα καθοριστούν συναινετικά). Τα δάνεια αυτά οι τράπεζες θα είναι υποχρεωμένες να τα διαχειριστούν με ενεργή συμμετοχή στις δραστηριότητες των χρηματοδοτούμενων επιχειρήσεων/ιδιωτών χειριζόμενες όλες τις σχετικές χρηματο-ροές μέχρι την εξόφληση των δανείων, ώστε η ίδιες να βάζουν την τεχνογνωσία τους στην αναπτυξιακή λειτουργία και να εξασφαλίζουν ότι το ρευστό χρησιμοποιείται για το σκοπό και το επιχειρηματικό σχέδιο για το οποίο εγκρίθηκε.

Με την θεσμοθέτηση αυτού του πλαισίου το κράτος ξεκινάει την έγχυση αξίας ΑΜΠΕΔ στην αγορά σε όγκους και με ρυθμούς που θα κρίνονται επαρκείς για την οικονομική ανάπτυξη χωρίς να είναι τέτοιοι ώστε να προκαλέσουν άλλες στρεβλώσεις (π.χ. πληθωρισμό), ξεκινώντας να ανταλλάσσει τμήματα των χρεών του με ισόποσες ληφθείσες προκαταβολές (ΑΜΠΕΔ) έναντι φόρων. Αυτό στην πράξη θα γίνει με τους παρακάτω τρόπους:

1) Εξαγγέλλει δικαίωμα όλων των ενδιαφερόμενων πιστωτών (τράπεζες, επιχειρήσεις, ιδιώτες κλπ.) να εγγράφονται σε λίστα αναμονής για ανταλλαγή των απαιτήσεών τους (οφειλόμενο κεφάλαιο χωρίς τόκους) από το Ελληνικό Δημόσιο με ισόποση αξία ΑΜΠΕΔ, προκειμένου να μπορούν να διακινούν την αξία της απαίτησής τους αντί να την έχουν παγωμένη στο «συρτάρι».

2) Το ελληνικό Δημόσιο αποφασίζει περιοδικά (π.χ. κάθε μήνα) τα ποσά που θα ανταλλάξει ανά κατηγορία πιστωτών και η απόφαση αυτή εφαρμόζεται οριζόντια αναλογικά με την απαίτησή τους, προς όλους τους πιστωτές της εκάστοτε κατηγορίας που έχουν εγγραφεί.

3) Το ελληνικό Δημόσιο μπορεί να καταβάλει μισθούς, συντάξεις σε αξία ΑΜΠΕΔ μέχρι 50% της αξίας.

4) Επιπλέον το Ελληνικό δημόσιο έχει τη δυνατότητα να «επιστρέψει» προς τους δικαιούχους την αξία από άδικους οριζόντιους φόρους (π.χ. ειδικό τέλος ακινήτων) ή άδικες οριζόντιες μειώσεις συντάξεων ή / και μισθών ή επιδομάτων, αυστηρά με αντικειμενικά κοινωνικά κριτήρια, σε αξία ΑΜΠΕΔ, αντισταθμίζοντας την απώλεια σε αγοραστική δύναμη αυτών των συμπολιτών μας.

5) Ακόμα, το ελληνικό δημόσιο θα έχει τη δυνατότητα μέσω των ΑΜΠΕΔ να προχωρήσει / ολοκληρώσει παγωμένα Δημόσια Έργα υποδομής που κρίνονται ως ζωτικής σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη (π.χ. εξοικονόμησης ενέργειας, συγκοινωνιακά κλπ.) ή και έργα εφαρμοσμένης έρευνας που στοχεύουν την περαιτέρω ανάπτυξη ανταγωνιστικών πλεονεκτημέτων.

6) Τέλος θα προσφέρεται λύση μέσω των ΑΜΠΕΔ και για τα ιδιωτικά χρέη που δεν πληρώνονται. Κάθε δικαιούχος βεβαιωμένης απαίτησης πέραν πάσης αμφισβήτησης (π.χ. επιταγή, συναλλαγματική, ύπαρξη ισχύουσας διαταγής πληρωμής ή έγγραφης αποδοχής της οφειλής από τον οφειλέτη προς τον πιστούχο) από πρόσωπο που πληροί κάποιες προϋποθέσεις που θα καθοριστούν (π.χ. έχει ακίνητα με αξία που υπερβαίνουν την αξία της οφειλής ή έχει ανάλογες απαιτήσεις από το Δημόσιο ή τρίτους ή γενικά παρουσιάζει στοιχεία που να καταδεικνύουν ότι η αδυναμία πληρωμής είναι προσωρινή κι όχι διαρκής) έχει τη δυνατότητα να εγγράφεται στον πίνακα που αναφέρεται στο (1) ώστε σταδιακά να μεταβιβάσει την απαίτησή του προς το Ελληνικό Δημόσιο κι σε αντάλλαγμα αυτής να λαμβάνει ίσης αξίας ΑΜΠΕΔ, την οποία θα μπορεί να χρησιμοποιεί στις συναλλαγές του.

Μετά την εφαρμογή των παραπάνω αναμένουμε τα εξής:

1) Μεγάλη συμμετοχή ενδιαφερόμενων στη διαδικασία ανταλλαγής απαιτήσεων από το Δημόσιο με ΑΜΠΕΔ, καθώς πολλοί είναι αυτοί που θα προτιμήσουν τη ρευστότητα από το «παγωμένο» κεφάλαιο και την … υψηλού ρίσκου προοπτική κερδών από τόκους.

Επιπλέον η συμμετοχή στη διαδικασία θα επιτρέψει στο δημόσιο να απαλλαγεί από αρκετούς τόκους επί αυτών των κεφαλαίων, άρα να μειώσει σημαντικά το χρέος.

2) Αύξηση ρευστότητας στην αγορά καθώς μια σειρά από τράπεζες, επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα θα πολλαπλασιάσουν τη ρευστότητά τους μέχρι 100% επί της αξίας απαίτησής από το Δημόσιο που θα ανταλλάξουν με ΑΜΠΕΔ, τα οποία θα έχουν πλέον στα χέρια τους και θα μπορούν να διακινήσουν για τις ανάγκες τους.

3) Λόγω της αύξησης της ρευστότητας θα αναζωογονηθεί η οικονομική δραστηριότητα, θα τονωθεί η απασχόληση και θα ανακοπή η υφεσιακή πορεία.

4) Το «ξεπάγωμα» των διακεκομμένων έργων υποδομής και έρευνας θα ενισχύσει επιπλέον την οικονομία αυξάνοντας το ΑΕΠ αλλά και την παραγωγικότητά μας μέσω της χρήσης των αποτελεσμάτων τους.

5) Οι κοινωνικές ομάδες που έχουν βρεθεί κάτω από επικίνδυνα όρια μετά τα μέτρα λιτότητας των τελευταίων ετών θα λάβουν αντιστάθμισμα σε ΑΜΠΕΔ το οποίο θα μπορεί να καλύψει σταδιακά το σύνολο της απώλειας τους.

6) Η αξία ΑΜΠΕΔ δε θα έχει νόημα ούτε να αποταμιεύεται για μεγάλο διάστημα (λόγω του φόρου καταθέσεων ΑΜΠΕΔ) ούτε να φεύγει στο εξωτερικό (καθώς εκεί δε θα μπορεί να αξιοποιηθεί άμεσα με κάποιο τρόπο) οπότε θα έχει γρήγορη διακίνηση στην αγορά ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την οικονομική δραστηριότητα.

7) Το κρατικό χρέος θα αρχίσει να μειώνεται καθώς:

a. Η ανταλλαγή χρέους με ΑΜΠΕΔ στην πραγματικότητα δεν αλλάζει την αξία του οφειλόμενου κεφαλαίου, αλλά τη μορφή του και την εμπορευσιμότητά του, ενώ απαλείφει τόκους, άρα μειώνει τη μελλοντική υποχρέωση του κράτους.

b. Το αρνητικό επιτόκιο του σκέλους των καταθέσεων σε αξία ΑΜΠΕΔ εξασφαλίζει την αυτόματη απόσβεση του χρέους που έχει μετατραπεί σε ΑΜΠΕΔ. Κάθε 1 δις ευρώ ονομαστικής αξίας κρατικού χρέους που θα μετατρέπεται σε ΑΜΠΕΔ θα πετυχαίνει μείωση χρέους κατά 100 εκατομμύρια ευρώ ετησίως μόνο από αυτό!

c. Τυχόν μισθοί / επιδόματα / συμπληρώματα μισθών / συντάξεων σε ΑΜΠΕΔ όπως αναφέρθηκε παραπάνω θα προσφέρονται σε αξία τέτοια ώστε να μην υπερβαίνουν το όφελος σε μείωση του χρέους από το ετήσιο φόρο κεφαλαίων σε ΑΜΠΕΔ από ανταλλαγές και την απαλοιφή τόκων.

d. Λόγω της αύξησης της οικονομικής δραστηριότητας θα αυξηθούν τα δημόσια έσοδα από φόρους.

e. Επιπλέον, η υποχρεωτική εκτέλεση των συναλλαγών με συμμετοχή ΑΜΠΕΔ μέσω του τραπεζικού συστήματος, σημαίνει υποχρεωτικά ότι αποκλείονται μαύρες συναλλαγές, συνεπώς έχουμε υποχρεωτική έκδοση των νόμιμων φορολογητέων παραστατικών, πράγμα που μεταφράζεται σε επιπλέον φορολογικά έσοδα και δραστικό χτύπημα στη φοροδιαφυγή.

f. Όποιος επιμένει σε συναλλαγές με μετρητά δε θα μπορεί να αξιοποιήσει την αξία ΑΜΠΕΔ που θα έχει στο λογαριασμό του, η οποία σταδιακά θα εξανεμίζεται. Κακό του κεφαλιού του.

8) Θα ενισχυθεί η τοπική παραγωγή και θα μειωθεί το έλλειμμα των εξωτερικών συναλλαγών καθώς θα διευκολύνεται η αγορά τοπικών προϊόντων και υπηρεσιών από τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις με τη χρήση αξίας ΑΜΠΕΔ ως τμήμα του τιμήματός τους. Αντίθετα θα ακριβύνουν τα ξένα προϊόντα καθώς ο εισαγωγέας τους θα τα πουλάει δυνητικά εν μέρει σε αξία ΑΜΠΕΔ, αλλά θα τα αγοράζει 100% σε κλασσική χρηματική αξία στις περισσότερες των περιπτώσεων, συνεπώς θα πρέπει να μεριμνήσει η εισπραττόμενη χρηματική αξία να καλύπτει σίγουρα το κόστος αγοράς από το εξωτερικό. Κάποιοι εκ των ξένων προμηθευτών βέβαια δε θα έχουν τέτοιο θέμα εάν τηρούν λογαριασμό στην Ελλάδα ή / και έχουν απαίτηση από το ελληνικό δημόσιο και την έχουν ανταλλάξει με ΑΜΠΕΔ ή γενικά έχουν τοπική δραστηριότητα.

9) Οι συναλλαγές θα είναι απλές καθώς θα γίνονται αυτόματα μέσω του τραπεζικού συστήματος, πάντα με προτεραιότητα στα ΑΜΠΕΔ μέχρι 50% της συναλλαγής. Ο καταναλωτής δε θα χρειάζεται να διευκρινίζει κάτι στο ταμείο. Θα δίνει την κάρτα του και αυτόματα αν έχει αξία ΑΜΠΕΔ στο λογαριασμό του θα αφαιρείται από εκεί μέχρι το 50% της αξίας της συναλλαγής και τα υπόλοιπο από την αξία μετρητών του λογαριασμού του. Αν οι ΑΜΠΕΔ του δεν καλύπτουν το 50% θα συμμετέχουν με μικρότερο ποσοστό στη συναλλαγή.

10) Θα σταματήσει ο φόβος της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος που μολύνει την αγορά καθώς οι υγιείς τράπεζες που κινδυνεύουν σήμερα κυρίως λόγω της έκθεσης στο κρατικό χρέος που έχουν στα χέρια τους θα το «ξεπαγώσουν» μέσω των ανταλλαγών.

11) Θα δρομολογηθεί σταδιακά μια συνολική μείωση των χρεών στην αγορά καθώς μέσα από τη μετατροπή τους σε ΑΜΠΕΔ θα είναι πλέον σαν το ρευστό, ενώ παράλληλα ο μηχανισμός αυτός θα επιτρέψει τον συνολικό συμψηφισμό απαιτήσεων. Σήμερα μπορεί το Δημόσιο να χρωστά π.χ. 1 εκατομμύριο σε μια επιχείρηση, αυτή να χρωστά 1 εκατομμύριο σε προμηθευτές, εργαζόμενους και ταμεία ασφάλισης και όλοι αυτοί με τη σειρά τους να χρωστούν σε άλλους, μέχρι και το Ελληνικό Δημόσιο. Σήμερα είναι αδύνατο να γίνει συνολικός συμψηφισμός μεταξύ όλων αυτών. Το ΑΜΠΕΔ το κάνει απλή καθημερινότητα.

Συνήθεις ερωτήσεις

Τι λέτε λοιπόν; Φέρνει το ΑΜΠΕΔ ανάπτυξη, εξωστρέφεια, δουλειά, επενδύσεις, προοπτική;

Λέτε να ενοχληθεί η Ε.Κ.Τ. και η Ε.Ε.; Μα τι είναι το ΑΜΠΕΔ;

Είναι άλλο νόμισμα; Όχι βέβαια, αφού σε ευρώ είναι η αξία του.

Είναι παράνομο να πληρώνουμε σε ΑΜΠΕΔ στις καθημερινές μας συναλλαγές; Όχι φυσικά. Μήπως είναι παράνομο να μεταβιβάσει κανείς μια συναλλαγματική που έχει στα χέρια του σε κάποιον τρίτο τον οποίο θέλει να πληρώσει για προϊόντα ή υπηρεσίες; Το ίδιο δεν είναι κανείς να έχει μια βεβαιωμένη απαίτηση από το Δημόσιο και να τη μεταβιβάζει σε τρίτους; Γιατί να μη γίνεται αυτό ηλεκτρονικά τη σημερινή εποχή;

Είναι περίεργο να διακινείται ένα χρέος στην αγορά; Όχι φυσικά, εδώ γίνονται συναλλαγές σε μετοχές, παράγωγα και ομόλογα, γιατί κανείς να ενοχοποιήσει την διακίνηση απαιτήσεων ιδιωτών από το ελληνικό Δημόσιο μέσω του τραπεζικού συστήματος;

Στην πράξη θα υπάρχουν αμφισβητήσεις για την ουσιαστική αξία των ΑΜΠΕΔ; Δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο. Το χαρτονόμισμα είναι από μόνο του ένα χρεόγραφο. Το ΑΜΠΕΔ είναι ένας ηλεκτρονικής μετασχηματισμός αυτού του κρατικού χρέους σε ευρώ. Ούτως ή άλλως δε θα έπρεπε σήμερα οι περισσότερες συναλλαγές να γίνονται ηλεκτρονικά; Όσες επιχειρήσεις κι επαγγελματίες δεν προσφέρουν κάτι τέτοιο απλώς θα έχουν μειωμένο πελατολόγιο … Η επιλογή δική τους.

Λέτε να μας πάνε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια; Ας το κάνουν. Μέχρι να βγει άκρη ήδη θα έχουμε πάρει σημαντικές ανάσες.

Ας το σκεφτούμε λοιπόν. Ίσως υπάρχει κι άλλος δρόμος από το σημερινό. Ίσως κάποιοι πιο καταρτισμένοι στα οικονομικά και τα νομικά μπορούν να πάρουν αυτή την ιδέα και να την διαμορφώσουν ακόμα πληρέστερα.

Με τιμή,

Σεραφείιμ Αθ. Κοτρώτσος
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός
& Μηχανικός Η/Υ, Δρ. ΕΜΠ

Υ.Γ.: Καθώς θα αρχίζουμε να εφαρμόζουμε τα παραπάνω και να αλλάζουμε το κλίμα προς το καλύτερο θα πρέπει να ανοίξουμε και τη συζήτηση για το πολιτικό μας σύστημα. Το σύστημα είναι σήμερα κατά βάση ένα τρίγωνο μεταξύ Τραπεζών, πολιτικών και ΜΜΕ. Σε αυτό το τρίγωνο και οι 3 πόλοι εξουσίας είναι ουσιαστικά χρεωκοπημένοι. Οι τράπεζες με θαλασσοδάνεια κρατάνε ανοιχτά τα ΜΜΕ και τα πολιτικά κόμματα με αντάλλαγμα το σύστημα να λειτουργεί όπως τις εξυπηρετεί. Οι πολιτικοί να διατηρούν το status quo ως προς τις τράπεζες και τα ΜΜΕ κρατάνε το λαό φοβισμένο, με την πεποίθηση ότι αυτό είναι ή το χάος.

Περίπου κανένα από αυτά τα δάνεια δεν έχει εγκριθεί με αυστηρά τεχνοοικονομικά κριτήρια, εκτός αν θεωρείτε λογικό – ακόμα κι εν μέσω κρίσης – ένα πολιτικό κόμμα να δανείζεται ενεχυριάζοντας την μελλοντική κρατική επιχορήγηση για τα επόμενα 4-5 χρόνια, η οποία εξαρτάται από το ποσοστό που θα συγκεντρώσει σε μελλοντικές εκλογές που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, από το αν θα ισχύει το παρόν νομικό πλαίσιο επιχορηγήσεων, καθώς και από το αν το κράτος θα … έχει χρήματα να επιχορηγεί. Φαντάζει αστείο να δανείζει κανείς βασιζόμενος σε αυτά. Οι ίδιες όμως τράπεζες είναι χρεωκοπημένες αφενός λόγω αυτών και άλλων ανάλογων θαλασσοδανείων που δίνουν (είτε με πολιτικές παρεμβάσεις είτε και από δική τους ανεμελιά στις περιόδους της φούσκας) κι αφετέρου λόγω του κρατικού χρέους που αγόρασαν άλλες φορές μετά από πολιτική πίεση κι άλλες από δική τους κακή εκτίμηση, και τελικά έχουν κλειδωμένη μια μεγάλη αξία που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν χωρίς να αποδεχθούν ένα μεγάλο «κούρεμα» αυτής.

Είναι καιρός να δούμε κατάματα τη χρεοκοπία της «δημοκρατικής» πυραμίδας που έχουμε στήσει, βάσει της οποίας ο πολίτης εκλέγει εκπροσώπους, οι οποίοι εκλέγουν άλλους οι οποίοι εκλέγουν άλλους … για να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον των πολιτών και να εκτελούν / υπηρετούν - υποτίθεται - τους νόμους και το σύνταγμα.

Αυτό το μοντέλο αποδεικνύεται ατελέσφορο. Πρέπει να το ξαναδούμε το θέμα ώστε να φτάσουμε σε μια Δημοκρατία που τα επίπεδα θα είναι αυστηρά δυο σε όλες τις λειτουργίες. Εκλέγω κάποιον για να κάνει συγκεκριμένη δουλειά στο πλαίσιο του υφιστάμενου νομικού πλαισίου και συντάγματος. Αυτός δεν εκλέγει κανέναν άλλον ούτε μπορεί να κάνει σημαντικές ανατροπές των νόμων. Είναι εκεί για να τους εφαρμόζει και … ενίοτε να εισηγείται αλλαγές. Αν υπάρχει ανάγκη για κρίσιμη απόφαση ή εκλογή πρόσθετων αντιπροσώπων και πάλι το λόγο θα πρέπει να έχει ο λαός.

Σήμερα κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει εύκολα και οικονομικά με όχημα τα ΚΕΠ και μέσο το διαδίκτυο. Όλα τα άλλα δοκιμάστηκαν και ξεκάθαρα απέτυχαν, ανεξάρτητα του οικονομικού συστήματος.

Περισσότερα για τα πολιτικά ζητήματα θα αναπτύξω σε άλλο άρθρο γιατί ήδη σας κούρασα αρκετά.

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ)