Προσωπικά ήμουν και είμαι υπέρ αυτού του είδους της διαδήλωσης στο Σύνταγμα. Πίστευα ότι ο κόσμος έπρεπε να βγει στους δρόμους, να εκφράσει την αντίθεσή του στην πολιτική απραξία και στο έλλειμμα ηγεσίας και πολιτικής βούλησης. Παρατηρώ όμως ότι τελικά το πράγμα πάει να ξεφύγει, καθώς αντί το αντικείμενο να είναι η εξυγίανση της πολιτικής ζωής του τόπου και η ανεύρεση ενός νέου τρόπου διακυβέρνησης, πραγματικά δημοκρατικού, μέσω του οποίου θα κοπούν οι λαμογιές των πολιτικών και η συναλλαγή με τους ψηφοφόρους (σωρηδόν διορισμοί, διάφορες «διευκολύνσεις», κλπ), θα εξορθολογιστεί η λειτουργία του κράτος με αποτέλεσμα να υπάρξει χρηστή διαχείριση των οικονομικών της χώρας, να στηριχθούν και να δοθούν κίνητρα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν παραδοσιακά τη βάση της ελληνικής οικονομίας και να προσελκυθούν νέα κεφάλαια, ο κάθε πικραμένος ζητάει ό,τι να' ναι! «Πάρτε το μνημόνιο» και «¶ντε γαμήσου ΔΝΤ» και μετά όλα τα κλισέ: δωρεάν Παιδεία, δωρεάν Υγεία, καμμία απόλυση, καμμία ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, καμμία μείωση μισθών, δωρεάν Μετρό και άλλα χαρωπά. Δηλαδή την πάρτη μας κι όλοι οι άλλοι να παΆ να γαμηθούνε (μάλλον τελικά είναι περισσότεροι αυτοί που κοιτάνε την πάρτη τους, από εκείνους που κοιτάνε το συμφέρον της χώρας). Και πάνω από όλα «Έξω οι κλέφτες» και να οι μούντζες και να η γιούχα. Τα αμερικανάκια, που όλοι τα κοροϊδεύουμε λένε «Fool me once, shame on you, fool me twice, shame on me».

Εμείς εδώ και τριάντα χρόνια κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, πλέοντας σε πελάγη ναρκισσιστικής ευμάρειας και κατανάλωσης. Από τους αβέρτα-κουβέρτα διορισμούς στο Δημόσιο και το «Τσοβόλα δώστα όλα», στους εκσυγχρονισμούς του χρηματιστηρίου με τις Cayenne, τους κομπρέσορες και τα Χ6. Πού τα βρήκαμε όλα αυτά τα λεφτά; Πολύ απλά, τα κλέψαμε από τις επόμενες γενιές. Βάλαμε ένα μεγάλο φέσι στην Ελλάδα και τώρα πρέπει να το πληρώσουμε. Και οι δανειστές μας για να μας δώσουν λεφτά, ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε, μας ζητούν να υπογράψουμε μια δανειακή σύμβαση, δηλαδή το Μνημόνιο. Το αν η διεθνής οικονομική κρίση προκάλεσε ή επιδείνωσε την κατάσταση στην Ελλάδα και το εάν το Μνημόνιο περιέχει σωστές οικονομικές μεθόδους για την έξοδό μας από την κρίση είναι μια άλλη συζήτηση. Το επιχείρημα ότι και η Ιρλανδία, ο Κέλτης Τίγρης, φαλίρισε, η Πορτογαλία επίσης και η Ισπανία δεν αισθάνεται και πολύ καλά, μπορεί να αποτελούν ένδειξη ότι το οικονομικό σύστημα που επιλέξαμε έχει προβλήματα ή ότι η ΟΝΕ μπορεί να ήταν Οικονομική και Νομισματική, αλλά Ένωση δεν ήταν. Να δεχτώ και τις συνωμοσιολογίες και την αμερικανική εξωτερική πολιτική και τα λεγόμενα του Κίσινγκερ και τους ξένους δάκτυλους και τη λέσχη Μπίλντενμπεργκ και τον διεθνή σιωνισμό και ό,τι άλλο θέλουμε. Όλα αυτά, όμως, δεν αποτελούν άλλοθι για το φαινόμενο του Νεοέλληνα. Μόνοι μας ψηφίσαμε όλα αυτά τα λαμόγια που κατέκλεψαν το κράτος, που έκαναν μπουρδέλα τα πανεπιστήμια και τα τάισαν στις κομματικές παρατάξεις, που έμαθαν στα 15χρονα ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» από τις καταλήψεις του ομαδικού χαβαλέ και της κοπάνας, που δεν έκαναν τίποτα για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και των πανεπιστημιακών δασκάλων και για την αμοιβή βάσει αποδοτικότητας, που άφησαν όλα τα νοσοκομεία χωρίς μηχανογράφηση για να λυμαίνονται τα κονδύλια της Υγείας προμηθευτές του Δημοσίου, που γνώριζαν το σύστημα 4-4-2 των εφοριακών (προσωπικά το έμαθα πρόσφατα, δια στόματος Φλωρίδη), δηλαδή 4 στον εφοριακό, 4 γλυτώνει ο παραβάτης και 2 πάνε στο κράτος, και δεν έκαναν τίποτα, που ευλόγησαν τον κομματικό συνδικαλισμό και τον κατέστησαν προθάλαμο του κοινοβουλίου. Εμείς τους στείλαμε στη Βουλή. Εμείς στείλαμε τραγουδιστές, δημοσιογράφους, ηθοποιούς, αθλητές και κοσμικούς μαϊντανούς του life style της Espresso και του Star, ευτελίζοντας το θεσμό του Κοινοβουλίου και υποσκάπτοντας τα θεμέλια της Δημοκρατίας. Εμείς είχαμε στείλει και τον ¶κη με τα υποβρύχια που γέρνουν (νούμερο δύο μετά τον Μεγάλο) και τον Κωστάκη με το playstation και τον Γιάννο με τις πολλές βίλες και τον μεγαλοσυνδικαλιστή Πρωτόπαπα και τον Βερελή με τη Siemens και την σύζυγο του Τσουκάτου με το ένα εκ. στο κόμμα και τον Γιακουμάτο με τον μεστό πολιτικό λόγο και τον Πάγκαλο που δυστύχησε επειδή δεν πήρε ο αέρας την ελληνικής σημαία από τα Ίμια και για αυτό έδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους και τον Νομάρχη που διευκόλυνε τον πρατηριούχο που νόθευε καύσιμα για ανθρωπιστικούς λόγους και την Καϊλη για τα κάλλη της και τον Ανατολάκη για τα αμυντικά του καθήκοντα και την Κούρκουλα για τη Σελήνη και τον Κουκοδήμο για τα 6 μέτρα που πήδαγε και τον Λαλιώτη που μας έφτιαξε το Κτηματολόγιο και τον Βουλγαράκη με το νόμιμο και το ηθικό (πνεύμα και ηθική) και την Παπαρήγα που (ακόμα) διαβάζει στη Βουλή λόγους του Ν. Ζαχαριάδη και αρνείται τον λογιστικό έλεγχο του ΚΚΕ και τον Τσίπρα με την έγχρωμη συνοδό στην δεξίωση του Προέδρου για μούφα εντύπωση και τους μπαχαλάκηδες στη Σταδίου και τον Ρεγκούζα με τα τσοντοκάναλα και τον Πάχτα με τις κονόμες της Τεχνικής Ολυμπιακής και τον Μαγγίνα με το αναψυκτήριο «Παλλήνη» και τους Κατσιφάρα – Κουλούρη με τα μεταπτυχιακά, την εργασιακή εμπειρία και γενικά το πλούσιο CV και τον Τσοβόλα δώστα όλα και τον Σημίτη με την Goldman Sachs και τις ευχαριστίες στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον Γιωργάκη με τα ζεϊμπέκικα και τα «Λεφτά υπάρχουν» και τον Μεγάλο με τη βίλλα, με τη Δήμητρα, με τα δωράκια, με την κοινωνική πολιτική του, με τις δύο υποτιμήσεις και το ξεχαρβάλωμα του Δημοσίου. Και η λίστα είναι μεγάλη ακόμα… Δυστυχώς δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τη ρήση του πολιτικού μαστόδοντα: «Μαζί τα φάγαμε». Εμείς φάγαμε ό,τι έπεφτε κάτω από το τραπέζι, αλλά δεν κάναμε τίποτα για να σταματήσουμε το φαγοπότι και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε φορά στα γκρο-πλαν του (ευρυγώνιου;) φακού της τηλεόρασης.

Το ζητούμενο τη δεδομένη στιγμή και η ευκαιρία που έχει δημιουργηθεί είναι επαναπροσδιορίσουμε το πολίτευμα της χώρας. Είναι προφανές ότι αυτό που ζούμε δεν αποτελεί επΆ ουδενί Δημοκρατία. Η στοιχειώδης αρχή της διάκρισης των εξουσιών έχει πάει περίπατο. Τα μέλη της Κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία), είναι και μέλη του Κοινοβουλίου (νομοθετική εξουσία), τα μέλη του Αρείου Πάγου και οι διοικήσεις των δικαστών (δικαστική εξουσία) ορίζονται από την Κυβέρνηση. Αν στη συνταγή προσθέσουμε και τον Τύπο, που αποτελεί την τέταρτη εξουσία (όχι κατά μέγεθος ισχύος και επίδρασης στην Κοινή Γνώμη, υποθέτω), ο οποίος λαμβάνει επιχορηγήσεις με μορφή κρατικών διαφημίσεων και λοιπών επιδοτήσεων, αλλά και τη λογική της οικογενειοκρατίας, τότε έχουμε την πλήρη εικόνα ενός απολυταρχικού καθεστώτος, το οποίο σε τίποτα δεν θυμίζει Δημοκρατία. Το νομοθετικό έργο των κατά καιρούς Κυβερνήσεων, έχει θεσπίσει νόμους που καθιστούν τους βουλευτές και τους υπουργούς περισσότερο ίσους από τους ίσους (νόμος περί ευθύνης υπουργών), νόμους για να λαμβάνουν μισθούς, επιδόματα και παροχές πολλαπλάσια από εκείνα των υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων (υπενθυμίζω: «…εφΆ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, προς την Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Αυτός ενόχλησε πολύ και για αυτό τον δολοφόνησαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι), νόμους που επιβάλλου την προβολή στον Τύπο περισσότερο των μεγαλύτερων κομμάτων (που το έχουν λιγότερο ανάγκη) και λιγότερο των μικρών κομμάτων (που το έχουν περισσότερο ανάγκη), νόμους που επιτρέπουν την απόκρυψη των οικονομικών και λογιστικών στοιχείων των κομμάτων, νόμους που εξυπηρετούν εισπρακτικά συμφέροντα και καταπατούν περιβαλλοντικές αξίες (νομιμοποίηση αυθαιρέτων), νόμους που επιβάλλουν αστείες ποινές σε όσους καταχρώνται δημόσιο χρήμα, σε όσους παραβαίνουν το καθεστώς υγιούς ανταγωνισμού, ή σε όσους εκμεταλλεύονται τον πολίτη (είτε στην Υγεία, είτε στην Παιδεία είτε στη Δημόσια Διοίκηση). Νόμους που ενδυναμώνουν τη ολιγαρχική και όχι τη δημοκρατική συνιστώσα του πολιτεύματός μας. Νόμους που καθιστούν την πρόσβαση στο Κοινοβούλιο δυσκολότερη ή και απαγορευτική στους μη μυημένους. Νόμους που καλλιεργούν ένα καθεστώς Μαφίας, Κάστας, Κλίκας ή Συμμορίας. Αυτό το καθεστώς πρέπει να καταλύσουμε με τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες μας και να απαιτήσουμε λύσεις και πρακτικές που θα θωρακίζουν τη Δημοκρατία. Αλλιώς είτε θα πέσει πολύ ξύλο με αφορμή κάποια προβοκάτσια και θα διαλυθεί η διαδήλωση είτε θα ζήσουμε καθεστώτα όμοια με εκείνα της Γερμανίας του Μεσοπολέμου. Για να πιάσει τόπο η διαμαρτυρία όμως, θα πρέπει την επόμενη φορά που θα πάμε όλοι εμείς στο Σύνταγμα να διαδηλώσουμε, να φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε, να μουτζώσουμε όχι προς τη Βουλή, αλλά προς τη μούρη μας. Αν το πράξουμε αυτό όλοι μαζί, θεωρώ ότι έχουμε κάνει το πρώτο βήμα: τη διάγνωση. Έπονται οι προτάσεις και οι πράξεις…

Η προσφορά σας σε αυτές είναι αναγκαία και ευπρόσδεκτη!

Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Άλλα άρθρα του