Υποκριτής είναι αυτός που εφαρμόζει στους άλλους τα πρότυπα, που αρνείται ο ίδιος να εφαρμόσει στον εαυτό του (Νόαμ Τσόμσκυ)

Καταιγιστικός είναι ο ρυθμός με τον οποίο καταπατώνται κάθε μέρα, σε κάθε μέρος, δικαιώματα θεσμικά, πάει να πει δικαιώματα κατοχυρωμένα, για τα οποία δημεγέρτες άνθρωποι του χτες και του σήμερα πάλεψαν, άφησαν εστίες, θυσίασαν ζωή και αισθήματα, εγκατέλειψαν το εύκολο, κυνήγησαν το ονειρικό, το άπιαστο, το ιδεώδες, για να τα κατακτήσουν και να τα παραδώσουν στις επόμενες γενιές - ο Βολτέρος, o Ρουσσώ, ο Σοπενάουερ, ο Νίτσε, ο Ζαπάτα, ο Όργουελ, ο Αϊνστάιν, ο Γκάντι, ο Τσε, ο Μάο, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μπομπ Μάρλεϋ, ο Σατρ, ο Πίντερ, ο Λένον, ο Μαντέλα, ο Τσόμσκι, λίγοι από τις δεκάδες των ολίγων που, μπροστάρηδες, κινητοποίησαν και κινητοποιούν τους πολλούς με το έργο, την δράση και την παρακαταθήκη τους ενάντια στο άδικο, προς την ανατροπή, την καινοτομία, την αλλαγή.

Οι αξίες του δυτικού πολιτισμού, του (μικρο)κόσμου της προόδου που πρώτος από τους υπόλοιπους γήινους, αντιλήφθηκε την ζωτική ανάγκη συνύπαρξης σε περιβάλλον ευδαιμονίας και ευταξίας, δεν στέριωσαν και δεν αντέχουν. Ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη και σεβασμός στην ανθρώπινη αξία δοκιμάστηκαν και ως ένα βαθμό πλησίασαν το αυτονόητο, να θεωρούνται δηλαδή κεκτημένες, μόλις τον τελευταίο αιώνα, όπου και κατά κύριο λόγο αναδύθηκαν (και) οι προαναφερθείσες προσωπικότητες. Δεν πρόκαναν, όμως.

Η Pax Americana, η κυρίαρχη με αμφιταλαντεύσεις δύναμη του δευτέρου μισού του αιώνα που πέρασε και δώθε, αυτοαναδείχθηκε σε παγκόσμιο προστάτη αυτών των αξιών, σε εμπνευστή τους και, σε ακραία μορφή πολιτικού και κοινωνικού ναρκισιμού, σε πρότυπο λειτουργίας και εφαρμογής τους. Το αμερικάνικο όνειρο, ήδη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καλλιεργήθηκε και όπως αποδείχτηκε, προτάχθηκε έναντι όποιου άλλου μοντέλου, ως το νέο ιδεώδες. Ως εδώ τα πράγματα ήταν απλώς ενοχλητικά. Όταν όμως η Αμερική άρχισε τύποις και ουσία να εισβάλλει σε ό,τι η ίδια θεωρούσε ως αντίπαλον δέος, τα πράγματα άρχιζαν να γίνονται επικίνδυνα.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε ή πώς ακριβώς άρχισε. Με ακρίβεια όμως εκδηλώθηκε, αναπτύχθηκε και τώρα, βαδίζουσα προς τα οδυνηρά γηρατεία, μεσήλιξ γραία άνω των 60, η Αμερικάνικη Αυτοκρατορία εξελίσσεται σε ότι από μικρή φαινόταν πως θα γίνει όταν μεγαλώσει: ανεξέλεγκτη, βίαιη, απολυταρχική, ολοκληρωτική – με μια λέξη φασίζουσα. Στην διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια wikipedia σημειώνεται ότι «...ο φασισμός χαρακτηρίζεται από απολυταρχικές προσπάθειες εγκαθίδρυσης καθεστωτικού ελέγχου σε όλους τους τομείς της ζωής: πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, οικονομικό» και ακόμη ότι «...ο φασισμός προσέλκυε (ενν. κατά την εμφάνιση του) διαφορετικές ομάδες πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων επιχειρήσεων, αγροτών, γαιοκτημόνων, εθνικιστών, ακραίων συντηρητικών (...) και λίγων φτωχών στους οποίους υπόσχονταν δουλειά και ψωμί» (http://en.wikipedia.org/wiki/Fascism). Είναι σαφές ότι ο φασισμός υποκινείται ως εκ τούτου, από μια άρρωστη ιδεολογία, το οικονομικό συμφέρον, την διάθεση επιβολής με κάθε μέσο και σε όλα τα επίπεδα της ζωής και πάντοτε με επεκτατικές βλέψεις. Επεκτείνεται χωρικά και ποσοτικά, εις βάρος της (κοινής) λογικής, της (ελεύθερης) σκέψης, της (δημιουργικής) αντιπαράθεσης, εις βάρος συλλήβδην κάθε ποιοτικού στοιχείου που μπορεί να στοιχειοθετήσει επιχειρήματα τα οποία ενδεχομένως να σταθούν εμπόδια στην εξάπλωση του.

Πολύ μικρή είναι η αμφιβολία διεθνώς, ότι η Αμερική, καταρχήν «έλυσε» τα εσωτερικά της προβλήματα (στο όνομα της οικονομικής ευημερίας που συνδέει τους αλλοεθνείς και με φτωχή κοινή ιστορία υπηκόους της), δολοφονώντας δια πράξεων και παραλείψεων του FBI ό,τι αντιστεκόταν στον εκκολαπτόμενο παραλογισμό της (Κένεντι, Λούθερ Κινγ, Λένον), υποκινώντας ακραίες ομάδες τύπου Κου-Κλουξ-Κλαν και αφαιρώντας με νόμους – εκτρώματα δικαιώματα και ελευθερίες από τον μιαρό και ανυπάκουο μαύρο πληθυσμό, χρηματοδοτώντας ευθέως απίθανα προπαγανδιστικά think tanks, ινστιτούτα, οργανώσεις και ιδρύματα τα οποία συστήνονται αυθαίρετα και υποβολιμαία από το παρακράτος, το οποίο, κράτος εν κράτει, κατέστη εν τέλει και επίσημο κράτος, κατέπνιξε την ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, δημιούργησε άρτο και θέαμα για τον λαό μέσω των ελεγχόμενων από μεγιστάνες media (εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, κινηματογραφικά studios), ενώ οι ίδιοι βαθύπλουτοι παράγοντες, ευθέως και μετά βδελυγμίας αναδεικνύονταν ταυτόχρονα σε μεγάλους χορηγούς και χρηματοδότες των εκάστοτε κυβερνώντων, με αφανείς προεκλογικές δωρεές προς μετεκλογική εξαργύρωση. Την ίδια ώρα απέστρεψε τα βλέμματα της κοινής γνώμης από κυρίαρχα εσωτερικά προβλήματα, όπως τα ναρκωτικά, την ωμή βία και την εγκληματικότητα που έφτασε μέχρι τα δημοτικά σχολεία, εξέθρεψε ένα... απολιτικό πολιτικό σύστημα στο οποίο οι αντίπαλοι πόλοι διαφοροποιούνται μόνον στην εφαρμοστέα φορολογική πολιτική και σε δευτερεύοντα θέματα, τύπου νομιμοποίησης ή μη των αμβλώσεων, εξόρκισε τον κομμουνισμό ως τον Σατανά που φέρει όλα τα δεινά και με αφορμή την αντικομμουνιστική προπαγάνδα φίμωσε κάθε αντίθετη επικίνδυνη φωνή, καλλιέργησε μία σφόδρα θρησκόληπτη και θεοφοβούμενη κοινωνία. Με μια λέξη η κοινωνία στις ΗΠΑ κατέστη εκ του ασφαλούς χειραγωγούμενη.

Με στεγανοποιημένη κάθε μορφή αντίστασης, οι ΗΠΑ, με αρωγό το «Ηνωμένο Βασίλειο», την Κοινοπολιτεία και ασφαλώς το Ισραήλ και άλλους σε δεύτερο ρόλο, ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου απόπειρα εκπολιτισμού των βαρβάρων, παν μη αγγλοσαξονικού και πειθήνιου. Ξεκινώντας από την γειτονιά της με αρωγό την CIA, υποδαύλισε σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις στηρίζοντας (βλ. χρηματοδοτώντας) “αντιπολιτευόμενες” ομάδες συμφερόντων της, οι οποίες ανέλαβαν βαθμιαία την εξουσία εκτοπίζοντας τους ανυπάκουους από την διακυβέρνηση, την πολιτική ζωή και σε κάποιες περιπτώσεις, από αυτόν τον ίδιο τον μάταιο τούτο κόσμο. Με προφανή πάντα αφορμή, εξέθρεψε εχθρούς και αντιθέσεις, οι οποίες βαφτίστηκαν Κομμουνισμός – Ψυχρός πόλεμος, Τρομοκρατία, Αντιδημοκρατικά/Ανελεύθερα Καθεστώτα, καταπιεσμένα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία τάχαμου ναρκοθετούν την ειρήνη, την σταθερότητα και τις «Αμερικάνικες Αξίες».

Είναι γνωστό πλέον ότι η ασφαλέστερη οδός καταστρατήγησης των δικαιωμάτων και των αξιών είναι η επίκληση τους.

Πίσω από την κουρτίνα όμως, υπήρχε πάντα το οικονομικό συμφέρον των αμερικάνικων πολυεθνικών με τις οποίες τόσο χαριτωμένα διαπλέκεται η ίδια τους η εξουσία, εν γένει το συμφέρον της ανώτερης και ανώτατης τάξης – εν τέλει το συμφέρον και ο λόγος ύπαρξης της ίδιας της Αμερικάνικης οικονομίας.

Λαμπροί ηγήτορες τύπου Ρούζβελτ, Μάρσαλ, Νίξον, Κίσινγκερ, Ρέηγκαν, Μπους, Κλίντον και το κερασάκι που ονομάζεται Μπους τζούνιορ, άνθρωποι – εκφραστές της συνολικά ερεβώδους τάσης που κυβερνά (money talks ή όπως λέει ο Bob Dylan, money swears) ανέλαβαν τον... εξωραϊσμό των απολίτιστων, των αδύναμων, των απείθαρχων και των άμυαλων.

Κατά το δυνατόν ευσύνοπτα, θα προσπαθήσω να καταδείξω με στοιχεία, ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι ένα αντιαμερικανικό παραλήρημα, είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα. Ζητώ την υπομονή σας.

Οι Αφοσιωμένοι

Ήδη από τα χρόνια του μεσοπολέμου (1941) ΗΠΑ και Μ. Βρετανία δημιούργησαν το Ατλαντικό Σύμφωνο (με την συμμετοχή μετέπειτα ΕΣΣΔ, Κίνας και άλλων 22 κρατών), με στόχο την δημιουργία ενός συστήματος κανόνων σε αντιπαραβολή με το διαρκές χάος και τις οδυνηρές συγκρούσεις που κορυφώθηκαν με δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Όχι πολύ μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνέχεια αυτών των προσπαθειών δημιουργήθηκαν τα Ηνωμένα Έθνη (ο γνωστός ΟΗΕ) με βασικές αρχές την ανάπτυξη διεθνούς δικαίου, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αποφυγή πολεμικών διενέξεων και την προώθηση οικονομικοκοινωνικής προόδου με παράλληλη, μέσω της φιλελεύθερης οικονομίας, υιοθέτηση διεθνών εμπορικών κανόνων στο πλαίσιο των επενδύσεων και της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1948, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η υπογραφή Διεθνών Συνθηκών για την Εξάλειψη όλων των Μορφών Διάκρισης σε βάρος των Γυναικών, κατά της Γενοκτονίας, κατά των Βασανιστηρίων, για την Προστασία Όλων των Μεταναστών Εργαζομένων και των Μελών των Οικογενειών τους, σωρεία Εμπορικών Συνθηκών, διεθνών (όπως η GATT, η NAFTA) και σε διμερές επίπεδο και φυσικά οι – πιο – γνωστές Συμβάσεις, αυτές της Γενεύης (τέσσερις συνολικά), η τρίτη εκ των οποίων προστατεύει τους αιχμαλώτους πολέμου και για την οποία θα γίνει λόγος αργότερα.

Ο εμφανής λόγος δημιουργίας των ανωτέρω υπήρξε η προσπάθεια απεμπλοκής του κόσμου από την λογική και την πρακτική των αποτρόπαιων εγκλημάτων και της βαρβαρότητας των Ναζί, στο πλαίσιο μιας γενικότερης προστασίας του ατόμου, σαν οντότητα, με μια φράση «ο άνθρωπος σε πρώτο πλάνο». Σε δεύτερο επίπεδο, υπήρξε η προσπάθεια των αγγλοσαξόνων να εμπεδώσουν σε παγκόσμια κλίμακα «τις αγγλοσαξονικές αξίες» σε αντιπαραβολή με τον Ψυχρό Πόλεμο που δεν άργησε και την καθ’ημάς διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού μπλοκ, το γνωστό «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Σε όλα τα προαναφερόμενα οι ΗΠΑ υπήρξαν πρωτεργάτες πλην τριών μέχρι σήμερα σοβαρών εξαιρέσεων:

α. Δεν προσχωρήσαν στην Διεθνή Συνθήκη για την προστασία των Παιδικών Δικαιωμάτων – γιατί; διότι απαγορεύει την θανατική ποινή για εγκλήματα τελούμενα από παιδιά. Στις ΗΠΑ η σχετική νομοθεσία δεν απαλλάσσει την παιδική εγκληματικότητα από το ενδεχόμενο θανατικής καταδίκης. Σύμφωνα εξάλλου με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ετήσια Έκθεση 2005) «τουλάχιστον 2.225 παιδιά έχουν καταδικαστεί να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στη φυλακή στις Ηνωμένες Πολιτείες, 59 τοις εκατό των οποίων έλαβαν καταδίκη για την πρώτη εγκληματική πράξη τους. Οι ΗΠΑ είναι μια από δεκατέσσερις χώρες στον κόσμο που επιτρέπει τέτοιες καταδίκες ενώ όχι περισσότεροι από δώδεκα παραβάτες (παιδιά) έξω από τις ΗΠΑ έχουν αντίστοιχα καταδικαστεί σε ισόβια χωρίς την δυνατότητα της απελευθέρωσης» http://hrw.org/english/docs/2006/01/18/usdom12292.htm. Οι ΗΠΑ είναι μία από τις δύο χώρες παγκοσμίως που δεν έχει προσχωρήσει στην συνθήκη. Η άλλη είναι η Σομαλία.

β. Η κυβέρνηση Μπους αρνείται να προβεί σε κύρωση μέσω του Κογκρέσου, του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου του Κιότο για την μείωση των εκπομπών των αερίων που δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, καίτοι η κύρια Συνθήκη (η συνθήκη του Μόντρεαλ) της οποίας προσάρτημα αποτελεί το εν λόγω πρωτόκολλο έχει υπογραφεί και κυρωθεί από τις ΗΠΑ και άλλες 188 χώρες – γιατί; Σύμφωνα με τον Μπους δεν υπάρχει επιστημονικό consensus γύρω από τις βλαβερές συνέπειες του θερμοκηπίου και κοινή αποδοχή του πρωτοκόλλου από όλα τα κράτη, καθώς αυτή δεν βασίζεται στην «οικουμενική συμμετοχή». Θα καταστεί κατάδηλο παρακάτω, το πόσο φτηνή υπήρξε αυτή η πρόφαση καθώς και πόσο πραγματικά υπολογίζεται στις ΗΠΑ η «οικουμενική συμμετοχή» στην λήψη αποφάσεων και η διεθνής συναίνεση (consensus).

γ. Η πιο σκανδαλώδης άρνηση απ’ όλες - η Συνθήκη της Ρώμης (1998) για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (International Criminal Court), προβλέπει την σύσταση του Δικαστηρίου αυτού για τα τρία πιο απειλητικά διεθνή εγκλήματα: γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου. Η Συνθήκη υπεγράφη από τον Κλίντον, ομοίως όμως δεν κυρώθηκε ή υιοθετήθηκε από το Κογκρέσο μεταγενέστερα, επομένως δεν δεσμεύει τις ΗΠΑ, η δε κυβέρνηση Μπους αποτελεί τον μεγαλύτερο πολέμιο της – γιατί; Οι Δημοκρατικές ΗΠΑ αφού υπέγραψαν, ακύρωσαν την υπογραφή τους σε μία διεθνή Συνθήκη η οποία βρίσκεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και η οποία στόχο έχει να προσαγάγει ενώπιον ανεξάρτητων δικαστών, ανθρώπους (φυσικά πρόσωπα) των οποίων οι εγκληματικές πράξεις και οι παραλείψεις έχουν οδηγήσει άλλους ανθρώπους σε μαζική θανάτωση ή παραβίαση (μην πω βιασμό των) βασικών δικαιωμάτων τους. Ουσιαστικά το ΙCC αποτελεί μετά από 53 χρόνια επίπονων και άγονων διαπραγματεύσεων το πρώτο πραγματικό καταφύγιο κατατρεγμένων λαών ανά την υφήλιο, των οποίων η μοίρα καθορίστηκε δια της βίας από την «πολιτική» βούληση των ισχυρών ή των ίδιων των ηγετών τους, με στόχο είτε τον παραδειγματισμό τους, είτε την εξόντωση τους, μέχρι αυτοί να υποκύψουν στις βουλές τους.

Εάν η συνθήκη αυτή ετύγχανε εφαρμογής νωρίτερα (από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά), θα μπορούσαν να διωχθούν ενώπιον του δικαστηρίου αυτού ανώτατοι στρατιωτικοί και διοικητικοί υπάλληλοι αλλά ακόμα και ηγέτες οι οποίοι έλαβαν αποφάσεις που εμπίπτουν στην εφαρμογή της Συνθήκης. Οι γενοκτονίες Αρμενίων και Κούρδων, τα εγκλήματα στη Νικαράγουα, η δικτατορία Πινοσέτ και η επιχείρηση Κόνδορας στην Λατινική Αμερική, οι φυλακές του Γκουαντάναμο και του Αμπού Γκράϊμπ, οι εισβολές σε Κόσοβο, Ιράκ, η μεταχείριση των Παλαιστινίων και ο βομβαρδισμός της Τυνησίας (1985) από τους Ισραηλινούς, είναι μερικά παλαιότερα ή νεότερα πρόχειρα παραδείγματα, του πεδίου εφαρμογής της. Ποιος Αμερικανός από τους τώρα εμπλεκόμενους στο καθεστώς Μπους θα ενέδιδε στην δημιουργία ενός αμερόληπτου διεθνούς δικαστηρίου άνευ οιασδήποτε δυνατότητας επιρροής από συγκεκριμένα ισχυρά κράτη, συγκροτημένο από ανεξάρτητους δικαστές οι οποίοι θα νομολογούν επί θεμάτων που άπτονται άμεσα θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που θα θέτουν φραγμούς στην ασύδοτη χρήση βίας εις διαταγήν των αναφερομένων παραπάνω προσώπων;

Ας γίνει εξαρχής σαφές ότι η Συνθήκη, από μόνη της, θέτει κάποιες σοβαρές προϋποθέσεις:

Το ICC ενεργοποιείται μόνον εφόσον έχει αποτύχει η ποινική διαδικασία στο εσωτερικό ενός κράτους-μέλους. Ο κατήγορος του ICC δύναται να ασκήσει δίωξη κατά κάποιου προσώπου μόνον κατόπιν σύμφωνης γνώμης τριών δικαστών – μελών μιας προδικαστικής επιτροπής του Δικαστηρίου.

Εάν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ζητήσει να παύσει η δίωξη τότε το ICC δεν δύναται να συνεχίσει οποιαδήποτε διαδικασία για δώδεκα μήνες. Οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει να προχωράει η διαδικασία στο ICC μόνον κατόπιν σύμφωνης γνώμης του Συμβουλίου Ασφαλείας του οποίου είναι μόνιμα μέλη και μέσω του οποίου θα μπορούσαν κάθε φορά να μπλοκάρουν την διαδικασία, ασκώντας veto.

Και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις αποτελούν ασφαλέστατα εχέγγυα δίκαιης λειτουργίας και παροχής έννομης προστασίας. Παρόλαυτά οι ΗΠΑ δεν δέχονται το διεθνές δικαστήριο για τους λόγους που αναφέρονται στην ακόλουθη δήλωση του Υπουργού Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ: (http://usinfo.state.gov/dhr/Archive_Index/tribunal_threat.html)

"Οι ΗΠΑ έχουν διάφορες σοβαρές αντιρρήσεις για το διεθνές ποινικό δικαστήριο. Μεταξύ αυτών είναι η έλλειψη επαρκών ελέγχων και ισορροπιών στις αρμοδιότητες του κατήγορου και των δικαστών του ICC και η έλλειψη οποιουδήποτε αποτελεσματικού μηχανισμού για να αποτρέψει την πολιτικοποιημένη δίωξη των Αμερικάνων πολιτών. Παρά τις αντιρρήσεις αυτές, το ICC έχει δημιουργηθεί τώρα, με πολλούς από τους πιο στενούς συμμάχους της Αμερικής ως ισχυρούς υποστηρικτές. Οι ΗΠΑ δεν τους έχουν ζητήσει να αρνηθούν το ICC. Αλλά οι αμερικανοί πολίτες, μέσω των εκλεγμένων ηγετών τους, έχουν αποφασίσει να μην συναινέσουν. Ολόκληρες οι ΗΠΑ ζητούν να είναι αυτή η απόφασή τους - και η εθνική κυριαρχία των ΗΠΑ να γίνει σεβαστή. Το ICC έχει αποτύχει να το κάνει αυτό. Αντίθετα, η συνθήκη δίνει στο ICC το δικαίωμα να θέσει υπό κράτηση και να δικάσει τους Αμερικανούς πολίτες ακόμα κι αν οι ΗΠΑ δεν συμμετέχουν στη συνθήκη ή έχουν χορηγήσει στο ICC αυτήν την αρμοδιότητα. Ο ισχυρισμός του ICC είναι πρωτοφανής βάσει του διεθνούς δικαίου - και παράνομος και επικίνδυνος. Κατά συνέπεια, Αμερικάνοι οι οποίοι έχουν απαλλαχθεί από τις κατηγορίες ενώπιον των Αμερικανικών δικαστηρίων διατρέχουν τον κίνδυνο κατηγορίας για τις ίδιες πράξεις προ του ICC. Αμερικανοί που έχουν θέσει σε κίνδυνο τις ζωές τους για να υπερασπιστούν τον κίνδυνο κατά της ελευθερίας, κινδυνεύουν με δίωξη εάν το ICC μετασχηματίσει την πολιτική κριτική του παγκόσμιου ρόλου της Αμερικής σε μια εγκληματική μήνυση. Οι ΗΠΑ έχουν μάθει από την πικρή εμπειρία ότι οι ανεξέλεγκτοι κατήγοροι αποτελούν έναν κίνδυνο στα δικαιώματα και την ευημερία των πολιτών τους. Επειδή το ICC τώρα υφίσταται, απαιτώντας την εξουσία να διώκει ποινικώς Αμερικανούς, οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία επιλογή από το να προστατεύσουν το προσωπικό τους από το ICC. Οι ΗΠΑ επιδίωξαν και κέρδισαν την προστασία του Συμβουλίου Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών από την αρμοδιότητα του ICC για εκείνους που περιλαμβάνονται σε διαδικασίες διατήρησης της ειρήνης των Η.Ε. Για ένα έτος, το ICC μπορεί να μην τους ανακρίνει ή να τους διώξει ποινικώς. Στο ερχόμενο έτος, οι ΗΠΑ σκοπεύουν να διαπραγματευτούν διμερείς συμφωνίες για να προστατεύσουν το Αμερικάνικο προσωπικό μόνιμα από την αρμοδιότητα του ICC χωρίς Αμερικάνικη συγκατάθεση. Αυτά τα βήματα είναι πλήρως σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης. Ο Πρόεδρος Bush είναι αποφασισμένος να προστατεύσει τους Αμερικανούς πολίτες από το ICC. Μια προσπάθεια από το ICC να τεθεί υπό κράτηση ένας Αμερικανός θα είχε σοβαρές συνέπειες. Κανένας δεν πρέπει να υποτιμήσει την αφοσίωση του Μπους σε αυτό το ζήτημα."

Εξάλλου σύμφωνα με την Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας (2002) (http://www.whitehouse.gov/nsc/nss.html, σελ.31) οι ΗΠΑ δεσμεύονται ότι «...Θα λάβουμε μέτρα απαραίτητα ώστε να εξασφαλίσουμε ότι οι προσπάθειές μας ταυτίζονται με τις παγκόσμιες υποχρεώσεις μας ασφάλειας και να προστατεύσουμε τους Αμερικανούς από τη δυνατότητα για ανακρίσεις, την έρευνα, ή τη δίωξη από το διεθνές ποινικό δικαστήριο (ICC), του οποίου η αρμοδιότητα δεν επεκτείνεται σε Αμερικανούς και το οποίο δεν αποδεχόμαστε. Θα εργαστούμε μαζί με άλλα έθνη για να αποφύγουμε τις περιπλοκές στις στρατιωτικές μας επιχειρήσεις και την συνεργασία μας, μέσω τέτοιων μηχανισμών όπως πολύπλευρες και διμερείς συμφωνίες που θα προστατεύσουν τους Αμερικάνους υπηκόους από το ICC. Θα εφαρμόσουμε πλήρως τον αμερικανικό νόμο προστασίας Service Μembers Protection Act, του οποίου οι προβλέψεις προορίζονται να εξασφαλίσουν και να ενισχύσουν την προστασία του προσωπικού και των ανώτερων υπάλληλων των ΗΠΑ».

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν την ύπαρξη Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου διότι γνωρίζουν ότι η πολιτική τους είναι προϊόν του πιο εγκληματικού αυταρχισμού και επίσης ότι τόσο οι αποφάσεις των ηγετών τους (πολιτικές, στρατιωτικές κ.α.) όσο και οι πράξεις και παραλείψεις (στρατιωτικές αλλά και στα πλαίσια της κατασκοπίας και των πανταχού πρακτόρων τους / επιχειρησιακές) είναι πολύ πιθανόν να θεωρηθούν, με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τις αποφάσεις ανεξάρτητων δικαστών που τους εφαρμόζουν, ότι ευθέως προκαλούν την τέλεση των αξιόποινων πράξεων που προβλέπονται ως κολάσιμες από την Συνθήκη: γενοκτονίες, εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας. Κάτι τέτοιο θα ήταν προφανώς οδυνηρό, διότι για κάθε τέτοια βαρύτατη εγκληματική πράξη, ασφαλώς και οι Αμερικάνοι υπήκοοι (όπως όλοι) θα ήταν υπόλογοι ενώπιον του δικαίου και του Διεθνούς οργάνου.

Σημειωτέον ότι το ICC αναγνωρίζεται ήδη από σχεδόν τα μισά έθνη παγκοσμίως, μεταξύ αυτών, από τις 24 από τις 25 χώρες της Ε.Ε. (η Τσεχία αναμένεται να προσχωρήσει σύντομα). Για τον λόγο αυτό ο «η κυβέρνηση Μπους κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση για πρόθεση υπονόμευσης των Αμερικανικών προσπαθειών να προστατεύσει Αμερικανούς από τη δίωξη ενώπιον του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου και ο Μπους προειδοποίησε ότι «ο αντίκτυπος στις υπερατλαντικές σχέσεις θα είναι "πολύ καταστρεπτικός" εάν η ΕΕ δεν σταματήσει» (http://www.derechos.org/nizkor/icc/usimpu1.html). Παράλληλα οι ΗΠΑ μποϋκοτάρουν την Συνθήκη και το Δικαστήριο με μια πρωτοφανή ενέργεια: Αναγκάζουν τις χώρες που έχουν προσχωρήσει να υπογράφουν διμερείς Συμβάσεις μαζί τους, στις οποίες να δεσμεύονται ότι σε περίπτωση κατά την οποία Αμερικανός υπήκοος βρεθεί κατηγορούμενος ενώπιον του ICC για άδικες πράξεις που έχουν τελεστεί σε κράτος-μέλος, το κράτος-μέλος θα απόσχει από οποιαδήποτε ενέργεια προκειμένου να υποστηρίξει την κατηγορία, χορηγώντας παράλληλα (προληπτικά) ασυλία στους εμπλεκόμενους Αμερικανούς υπηκόους, για οποιαδήποτε δραστηριότητα αναπτύξουν εντός της επικράτειας του κράτους-μέλους. Το τελευταίο κατέστη «αναγκαίο» διότι η διαδικασία ενώπιον του ICC μπορεί να προχωρήσει εάν πολίτες όπως οι Αμερικανοί (που η χώρα τους δεν αναγνωρίζει το Δικαστήριο), διαπράξουν τα τιμωρούμενα από την Συνθήκη εγκλήματα, στην εδαφική περιφέρεια κράτους – μέλους της Συνθήκης. Αν και οι (διμερείς αυτές) συμφωνίες είναι αμφίβολης νομικής ισχύος, δίνουν τον τόνο – ενώ επετεύχθησαν με τον πιο ωμό και εκβιαστικό τρόπο.

Όπως βεβαιώνεται και από την Διεθνή Αμνηστία (ετήσια έκθεση 2005) «...η αμερικανική κυβέρνηση ενέτεινε τις προσπάθειές της να περιορίσει τη δύναμη του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου (ICC). Το Δεκέμβριο του 2005, το Κογκρέσο ενέκρινε έναν όρο στον λογαριασμό κυβερνητικών εξόδων, που παρέχει την δυνατότητα παρακράτησης οικονομικής βοήθειας στις κυβερνήσεις που αρνούνται να χορηγήσουν την ασυλία για τους αμερικανικούς υπηκόους ενώπιον του ICC.» (http://web.amnesty.org/report2005/usa-summary-eng) - δηλαδή: με την προαναφερόμενη δυνατότητα παρακράτησης κάθε οικονομικής (στρατιωτικής καταρχήν) προβλεπόμενης βοήθειας προς τον απείθαρχο. Ουσιαστικά τούτα σημαίνουν ότι, είτε ακυρώνεις (έναντι μας) την υπογραφή σου στην Συνθήκη και την συμμετοχή σε ένα Διεθνές Δικαστήριο το οποίο βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και δικάζει για τα πιο αποτρόπαια μαζικά εγκλήματα κατά του ανθρώπου, προκειμένου να αλωνίζουμε παγκόσμια και να διαπράττουμε όποια βαρβαρότητα κυριολεκτικά γουστάρουμε «στο όνομα της Δημοκρατίας» («...για να αποφύγουμε τις περιπλοκές στις στρατιωτικές μας επιχειρήσεις») είτε σου κόβουμε δια νόμου κάθε οικονομική βοήθεια. Κατά τ’ άλλα, η υπαγορευόμενη από την Συνθήκη και το Δίκαιο αρμοδιότητα του ICC, είναι για τις ΗΠΑ «πρωτοφανής βάσει του διεθνούς δικαίου - και (ο σχετικός ισχυρισμός) παράνομος και επικίνδυνος». Επίσης, προφανώς αποτελεί ψέμα άνευ προηγουμένου ότι «οι ΗΠΑ δεν έχουν ζητήσει από τους Συμμάχους να αρνηθούν το ICC». Δεδομένου δε, ότι οικονομικής βοήθειας χρήζουν αδύναμα οικονομικά κράτη, που – τι σύμπτωση – είναι η μέγιστη πλειονότητα σε αυτόν τον πλανήτη, αντιλαμβάνεται κανείς το νόημα. Πρακτικά, όσοι ενεπλάκησαν πχ. στο Αφγανιστάν (το οποίο είναι μέλος από το 2003) θα μπορούσαν να προσαχθούν ενώπιον του ICC. Ακόμα και ο Μπους, ο Ράμσφελντ, ο Τσέϊνι; Σύμφωνα με Συνθήκη, ναι – ο καθένας.

Εξάλλου, σε ενίσχυση της ανομίας, ήδη από το 2002 στις ΗΠΑ ψηφίστηκε (τι παράδοξο...) ο προαναφερόμενος νόμος Service Μembers Protection Act, ο οποίος χορηγεί ειδικά το δικαίωμα στον Πρόεδρο να χρησιμοποιήσει «όλα τα αναγκαία και απαραίτητα μέσα» προκειμένου να απαλλάξει ή να απελευθερώσει οποιονδήποτε Αμερικανό, ο οποίος κατηγορείται ή κρατείται ενώπιον του ICC. Εντελώς αόριστα και με την βούλα του νόμου, ο Πρόεδρος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στα κακά παιδάκια (bad guys) κατά την προσφιλή του έκφραση, ακόμα λοιπόν και να τους στερεί κάθε (εμπορική, ανθρωπιστική ή άλλη) βοήθεια ή διευκόλυνση, να επιβάλλει κυρώσεις κλπ, και όλα αυτά βεβαίως – βεβαίως για να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας του. Από το νόμο αυτό εξαιρέθηκαν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ (αυτούς τους ελέγχουμε ούτως ή άλλως) και το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία (γιατί άραγε;).
Τέλος, στον παραλογισμό αυτό να αναφερθεί ότι οι ΗΠΑ έχουν πρωτοστατήσει τα προηγούμενα χρόνια στην σύσταση Ειδικών Διεθνών Ποινικών Δικαστηρίων (ad hoc) για το Κόσοβο, την Βοσνία, την Ρουάντα, την Σιέρα Λεόνε και φυσικά για την πρώην Γιουγκοσλαβία ενώπιον του γνωστού ICTY. Απείλησαν δε τους Σέρβους (μέσω του Κογκρέσου) ότι θα διακόψουν οικονομική βοήθεια $100.000.000, εάν δεν παραδώσουν τον – μακαρίτη πλέον – Μιλόσεβιτς ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού. (http://www.janes.com/security/international_security/news/jir/jir010402_1_n.shtml) Πολύ απλά: οι Αμερικανοί πολίτες είναι παιδιά ενός Ανώτερου Θεού – μη τους αγγίζετε, θα καείτε, οι άλλοι όλοι είστε απλά κοινοί θνητοί – μην αντιστέκεστε, θα σας κάψουμε.

Η Αμερική, προφανώς, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να υπογράφει (λέει) και να μετανιώνει (ξελέει), επί όλων των θεμάτων, των δικαιωμάτων, των κανόνων, ακόμα και των πιο απόλυτα προστατευομένων, των θεμέλιων λίθων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπόστασης. Έτσι λοιπόν ή κάπως έτσι γεννήθηκε το Γκουαντάναμο. Τι συμβαίνει εκεί; Σύμφωνα με το Humans Right Watch «περίπου 505 άτομα παραμένουν σε μακροπρόθεσμη αόριστη κράτηση στον κόλπο του Γκουαντάναμο, στην Κούβα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να διατηρούν την εξουσία να κρατούν τους "εχθρικούς πολεμιστές" χωρίς κατηγορίες και αδιαφορώντας για τους νόμους σχετικά με την ένοπλη σύγκρουση καθ' όσον συνεχίζεται ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία». (http://hrw.org/english/docs/2006/01/18/usdom12292.htm). Η Αμερική έχει ήδη από το 1949 υπογράψει (και κυρώσει) τις Συμβάσεις της Γενεύης, οι οποίες όπως προελέχθη συνετάγησαν και έτυχαν οικουμενικής αποδοχής, στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των ειδεχθών εγκλημάτων των Ναζί. Η Τρίτη Σύμβαση αντιμετωπίζει θέματα σχετικά με τους κρατούμενους πολέμου (Prisoners Of War). Ήδη δε από το 1948 έχει υπογραφεί και η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εν συντομία, σε αυτά τα δύο κείμενα αντιμετωπίζονται και προστατεύοντα απόλυτα,

στο μεν πρώτο (Κρατούμενοι πολέμου) όσοι κατά την κράτηση τους άμαχοι, ή εμπλεκόμενοι σε εχθροπραξίες οι οποίοι, είτε παραδόθηκαν αυτοβούλως είτε τραυματίστηκαν ή συνελήφθησαν στην μάχη.

Απαγορεύονται ρητά τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας, ο σεβασμός της προσωπικότητας τους, το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη ενώπιον αναγνωρισμένου δικαστηρίου, σε παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και σε κράτηση διάρκειας όχι μεγαλύτερης από την απόλυτα αναγκαία. Ρητά και πανηγυρικά προβλέπεται η ανθρώπινη μεταχείριση τους (άρθρα 3,4,5,13),

στο δε δεύτερο (Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) κατοχυρώνονται χωρίς καμία διάκριση, ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξία, η ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, το δικαίωμα στην ελευθερία, η απαγόρευση αυθαίρετης κράτησης, σύλληψης (ή εξορίας), το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, ενώπιον αναγνωρισμένου δικαστηρίου, το δικαίωμα της υπεράσπισης, κλπ.

Χωρίς να είναι κάποιος νομικός έχοντας φτάσει ως εδώ και έχοντας μια γενική ιδέα για το Γκουαντάναμο, υποψιάζομαι πως ήδη αντιλαμβάνεται το νόημα – (και) στο Γκουαντάναμο έχουν καθολικά παραβιασθεί άπαντα τα προβλεπόμενα και απαγορευόμενα από τις Συνθήκες αυτές δικαιώματα. Πέραν όμως του προφανούς, υπάρχουν – όπως πάντα – και κάποια λιγότερο εμφανή, μισόκρυφα, θα έλεγα. Καταρχήν, οι ΗΠΑ, αυθαίρετα αρνούνται να αναγνωρίσουν στους κρατούμενους του Γκουαντάναμο την ιδιότητα τους ως P.O.W. – προφανής σκοπός η εφαρμογή μεθόδων που απαγορεύονται ρητά (βλ. βασανιστήρια) και η αποφυγή ελέγχου των πράξεων τους από οποιαδήποτε δικαιοδοτική ή μη αρχή. Με απλά λόγια αρνούνται την εφαρμογή της νομιμότητας στην συγκεκριμένη περίπτωση και ακόμη πιο απλά, όπου δεν δεσμεύονται «νομοθετούν» όπως θέλουν και με τον πιο αντιδικαιικό τρόπο, όπου δεσμεύονται γνωμοδοτούν πως εν προκειμένω... δεν δεσμεύονται. Σε κάθε περίπτωση λειτουργούν ενάντια σε κάθε αρχή, όσο αυτονόητη κι αν είναι, με βάση το ίδιο συμφέρον και μόνο, ενολίγοις προσηλωμένες στο «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Και όλα τούτα εις βάρος ποιου; Όλου σχεδόν του υπόλοιπου κόσμου. Ο παραλογισμός είναι τέτοιος που εξομοιώνεται με το εξής παράδειγμα: Ψηφίζω έναν νόμο (όπου νόμος είναι και μια διεθνής συνθήκη και μάλιστα με «υπερνομοθετική ισχύ», κατισχύει δηλαδή κάθε άλλης εσωτερικής διάταξης νόμου ενός κράτους), αλλά δεν δέχομαι την ύπαρξη ενός δικαστηρίου που να τον εφαρμόζει.

Γιατί Γκουαντάναμο; Γιατί είναι κοντά στις ΗΠΑ, γιατί κανείς δεν μας ελέγχει (http://www.brookings.edu/views/interviews/ohanlon/20011228.htm). Γιατί σύμφωνα με τις ΗΠΑ βρίσκεται σε ξένο έδαφος μισθωμένο από την Κουβανική Κυβέρνηση, όπου δεν έχουν εφαρμογή κατά των ΗΠΑ οι Συμβάσεις της Γενεύης, διότι βρίσκεται εκτός της επικράτειας των ΗΠΑ, όπου αυτές ασκούν την εθνική τους κυριαρχία. Πρόκειται για πρωτοφανές νομικό επιχείρημα, το οποίο κατέρρευσε (υπόθεση Abassi http://lcil.law.cam.ac.uk/abbasi_judgement.doc). Μετά από πολλή σκέψη και αρκετό σκοτάδι γύρω από το τι γίνεται στη Bάση Δέλτα, η επίσημη κυβέρνηση ενημέρωσε ότι οι κρατούμενοι δεν μπορούν να θεωρούνται Κρατούμενοι Πολέμου, παρόλαυτά θα υφίστανται ανθρωπιστικής αντιμετώπισης (http://www.whitehouse.gov/news/releases/2003/05/20030507-18.html). «Θα συνεχίσουν να λαμβάνουν τρία κατάλληλα γεύματα ημερησίως, μια άριστη ιατρική φροντίδα, ιματισμό, ένα καταφύγιο, ντους, και ευκαιρίες λατρείας. Ο Ερυθρός Σταυρός μπορεί να επισκεφτεί κάθε κρατούμενο ιδιαιτέρως. (...) τα μέλη της Αλ-Κάϊντα είναι μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν P.O.W. Οι Ταλιμπάν, ναι μεν αναγνωρίζονται καταρχήν ως P.O.W. αλλά τελικά... δεν αναγνωρίζονται «διότι σύμφωνα με τα πολεμικά έθιμα και την Συνθήκη, θα έπρεπε να είναι μέρος μιας στρατιωτικής ιεραρχίας, θα έπρεπε να φέρουν στολές ή άλλα διακριτικά σημάδια ορατές σε μια απόσταση, θα έπρεπε φέρουν όπλα εμφανή και θα έπρεπε να έχουν διευθύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους σύμφωνα με τους νόμους και τα έθιμα του πολέμου. Οι Ταλιμπάν δεν διακρίνονταν αποτελεσματικά από τον πολιτικό πληθυσμό του Αφγανιστάν» - άρα δεν μπορούν ούτε αυτοί να υπαχθούν στην Συνθήκη. Και θριαμβευτικά αναφέρεται ότι «ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους είναι μια αντανάκλαση των αξιών της Αμερικής». Αφού δηλαδή ξερά καταστρατηγείται σε λίγες λέξεις, το νομικό σύστημα ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού από το 1789 (Γαλλική Επανάσταση) και μετά, αφού επιχειρηματολογούμε με αδιανόητα επιχειρήματα, γιατί οι κρατούμενοι μας – για τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω ξέρουμε ότι είναι κακοί, τρομοκράτες, αδίστακτοι χωρίς να τους έχουμε δικάσει – ΔΕΝ πρέπει να απολαμβάνουν ανθρωπιστικής μεταχείρισης και αφού έχουμε συνωμοτήσει με το σύμπαν όλο για να κατασκευάσουμε την μία μετά την άλλη αστείες και παράλογες νομικές θεωρίες και μια συνολικά επικίνδυνη, βάρβαρη, ανελεύθερη, ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ λογική, σας υπενθυμίζουμε ότι είμαστε παρόλαυτά τόσο γενναιόδωροι, που η μεγάλη Αμερική μας θα ενδώσει για μια ακόμη φορά στις ηθικές τις αξίες και ναι – θα σας κάνει την χάρη, θα σας ταΐζει, θα σας φοράει πορτοκαλί φορμίτσες και αλυσιδούλες στα ποδαράκια, μαντήλια και φίμωτρα, διακριτικά τέλος πάντων τα οποία δεν φοράγατε στον πόλεμο και γι’ αυτό, δύσμοιροι μου, έχετε την μικρή ατυχία να σας κάνουμε ό,τι θέλουμε.

Ο θρίαμβος των αξιών αυτών λαμπύρισε στον ουρανό, όταν αφέθηκαν ελεύθεροι οι πρώτοι κρατούμενοι, τρεις Βρετανοί υπήκοοι για τους οποίους, η αγαθή Σύμμαχος Μεγάλη Φίλη Βρετανία πίεσε λόγω φυσικά της ανάλογης πίεσης της κοινής της γνώμης. Όπως αναφέρουν, σε έρευνα του Observer (http://observer.guardian.co.uk/international/story/0,,1217973,00.html), σοκαρισμένοι κάποιοι από αυτούς «Οι επιθέσεις τους (ενν. των φρουρών) προτρέπονταν από δευτερεύουσες πειθαρχικές παραβάσεις, όπως η άρνηση να συναινέσουν (ενν. οι κρατούμενοι) στην τρίτη έρευνα του κελιού τους σε μια ημέρα - που περιγράφεται ως πράξη σκόπιμης πρόκλησης. "Ψέκαζαν με πιπέρι το πρόσωπο μου μέχρι που άρχισα να κάνω εμετό. Με ακινητοποίησαν και μου επιτέθηκαν, καρφώνοντας τα δάχτυλά τους στα μάτια μου, μου έβαλαν το κεφάλι μου στην λεκάνη της τουαλέτας και τράβηξαν το καζανάκι. Με αντιμετώπισαν όπως ένα κτήνος και έπειτα με γονάτισαν, με κλωτσούσαν και με γρονθοκοπούσαν. Τελικά με έσυραν από το κελί αλυσιδωμένο, στην αυλή, και ξύρισαν τη γενειάδα μου, τα μαλλιά μου, τα φρύδια μου." (σας θυμίζει κάτι; http://shamash.org/holocaust/photos/images/Pol-jew2.jpg). Επρόκειτο για μία από τις επιθέσεις της περίφημης πενταμελούς Επιτελικής Ομάδας Αντίδρασης (Executive Reaction Force – ERF). Ένα έκτο μέλος κατέγραφε τα βασανιστήρια. Ο Leon Sumpter, ο εκπρόσωπος της Κοινής ομάδας εργασίας (...) του Γκουαντανάμο, το επιβεβαίωσε, λέγοντας ότι όλες οι ενέργειες της ERF καταγράφονταν για να μπορούν να επιθεωρούνται από ανώτερους αξιωματικούς. Όλες οι ταινίες κρατούνται σε ένα αρχείο εκεί. Αρνήθηκε να πει πόσες φορές οι ομάδες ERF έλαβαν δράση και να συζητήσει για την εκπαίδευση τους και τους κανόνες εμπλοκής της : "Δεν συζητάμε τις λειτουργικές πτυχές της αποστολής της “Κοινής Ομάδας Εργασίας”».

Οι Αμερικάνικες αξίες, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Ειδικές Ομάδες Βασανιστηρίων, ειδικά εκπαιδευμένες γι’ αυτό τις επέβαλαν. Δεν μας είπαν αν κρατούμενοι σαν τον συγκεκριμένο, είχαν λάβει και τα τρία τακτικά τους γεύματα – γι’ αυτό και ξέρναγαν με λίγο πιπέρι και ξύλο. Αντίστοιχες περιγραφές βρίθουν στο Διαδίκτυο. Εξάλλου, δεν είναι άσχετες και με τα όσα γίνονταν στις φυλακές του Ιράκ στο Αμπού Γκράϊμπ. Για όλα αυτά απλοί στρατιώτες κατηγορήθηκαν, ποτέ φυσικά κάποιος ανώτερος, για «υπερβάλλοντα ζήλο». Οι φυλακές που ένα κράτος που αυτοαποκαλείται το πιο ελεύθερο έθνος στον κόσμο, δημιούργησε παραθέτοντας τα πιο έωλα νομικά (και άλλα) επιχειρήματα, προκειμένου να μπορέσει ανεξέλεγκτα να τις καταστήσει ακριβώς αυτό, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης, με Ναζιστικές πρακτικές, καταπατώντας ανθρώπινα δικαιώματα και κανόνες που έρχονται από την Γαλλική Επανάσταση και τον Αγώνα ενάντια στον σκοταδισμό, οι φυλακές αυτές – μπουντρούμια βασανιστηρίων και κολαστήρια της ανθρώπινης ψυχής, ήταν, αδαείς μου, δημιούργημα μερικών παραστρατήσαντων στρατιωτών. Παρεμπιπτόντως, οι κρατούμενοι αυτοί αφέθηκαν ελεύθεροι αφού διεπιστώθη ότι λανθασμένα θεωρούνταν να έχουν φωτογραφηθεί σε συναντήσεις τους με τον Μπιν Λάντεν και τον Μοχάμεντ Άττα (αρχηγό της ομάδας των τρομοκρατών της 11/9) και αφού η Βρετανική ΕΥΠ, η ΜΙ5 (η οποία συμμετείχε στις «ανακρίσεις»), πιστοποίησε ότι την ίδια στιγμή βρίσκονταν στην Μεγάλη Βρετανία. Πολύ απλά, κρατούνταν – όπως και άλλοι 150 που έχουν αφεθεί ως σήμερα ελεύθεροι - ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ. Μεταξύ αυτών δύο Αφγανοί, ένας 90 ετών και ένας 105... (Lawyers Committee for Human Rights - http://www.humanrightsfirst.org/index.asp). Προηγούμενες αποκαλύψεις για τους 3 Βρετανούς είχαν όμως έρθει νωρίτερα στο φως (http://www.guardian.co.uk/guantanamo/story/0,13743,1169147,00.html): Μετά από περισσότερες από 200 ανακρίσεις ο καθένας, από την CIA, το FBI, την DIA, την MI5 και MI6, η Αμερική αναγκάστηκε να τους αφήσει ελεύθερους, Φυσικά όμως Μπους (http://www.guardian.co.uk/alqaida/story/0,,1001088,00.html) και Τσένεϊ (http://www.foxnews.com/story/0,2933,44084,00.html) είχαν γνωμοδοτήσει από νωρίς σαν τον πιο αυταρχικό δερβέναγα: είναι οι χειρότεροι των πιο κακών, η αφρόκρεμα των τρομοκρατών, bad people. Οι άνθρωποι αυτοί περιέγραψαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την σύλληψη τους καθώς «επέζησαν μιας σφαγής που διαπράχτηκε από τα (υποκινούμενα από τις ΗΠΑ) στρατεύματα της Βόρειας Συμμαχίας του Αφγανιστάν που συγκέντρωσαν εκατοντάδες των κρατουμένων σε εμπορευματοκιβώτια φορτηγών (περίπου 300 σε καθένα!) και τους κλείδωσαν μέσα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να ασφυκτιούν. Ο ένας εκ των Βρετανών κρατουμένων είπε πως περίπου 20 από τους 300 των φυλακισμένων σε κάθε εμπορευματοκιβώτιο (container) επέζησαν, μόνο και μόνο επειδή κάποιος (φιλάνθρωπος μάλλον), έκανε τρύπες στην πλευρά του container με ένα πολυβόλο - μια ενέργεια που σκότωσε ακόμα περισσότερους φυλακισμένους που βρίσκονταν μέσα στο container. Αποκάλυψαν την ύπαρξη ενός νέου στρατοπέδου πολύ υψηλής ασφαλείας στο Γκουαντάναμο, της Βάσης Έκο (Echo), όπου κρατούμενοι κρατούνται σε πάρα πολύ μικρά κελιά, σε 24ωρη απομόνωση και υπό συνεχή φρούρηση. Η περιγραφή του Σαφίκ Ρασούλ (ενός από αυτούς) στο άρθρο του Observer είναι πέρα από κάθε φαντασία, διαβάστε την αν δεν την έχετε υπόψη σας.

Οι άλλες χώρες αντέδρασαν; Η Αμερική ζήτησε συγνώμη, παρείχε κάποιου είδους ηθική ή υλική αποζημίωση; Τα μέσα ενημέρωσης προέβαλαν την φρίκη; Ελπίζω να μην έχετε παρεμφερή δύσκολα ερωτήματα.

Σε τι δικαστήρια «δικάζονται» οι υπόλοιποι «ένοχοι»; Σε στρατοδικεία, χωρίς υπεράσπιση, με κλειστές τις πόρτες, δύο χρόνια μετά την σύλληψη (οι πρώτες δίκες) και την παράνομη αόριστη κράτηση τους. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει θύματα, έχει νεκρά δικαιώματα, δεν έχει αξίες και έχει και κρατούμενους, οι οποίοι όμως δεν θεωρούνται κρατούμενοι πολέμου στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». God bless America.

Η παράθεση γεγονότων θα μπορούσε να είναι ατελείωτη. Μόνο η απόρρητη έκθεση Taguba (http://www.globalsecurity.org/intell/library/reports/2004/800-mp-bde.htm) για τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια στις φυλακές Αμπού Γκράϊμπ του Ιράκ αποτελείται από 53 σελίδες. Η έκθεση εκτιμά ότι «το 60% των φυλακισμένων δεν ήταν "μια απειλή για την κοινωνία" και ότι η διαδικασία διαλογής ήταν τόσο ανεπαρκής που αθώοι πολίτες τίθεντο υπό κράτηση συχνά κατά τρόπο αόριστο». Αυτά τα λέει ένας αξιωματικός του Αμερικάνικου Στρατού. Μερικές από τις εφαρμοζόμενες πανανθρώπινες αξίες που βεβαιώνει η έκθεση:

«Γρονθοκοπούσαν, χαστούκιζαν και κλωτσούσαν τους κρατούμενους πηδώντας στα γυμνά τους πόδια.
Κινηματογράφηση και φωτογράφηση των γυμνών αρσενικών και θηλυκών κρατουμένων.
Βίαιη τοποθέτηση κρατουμένων σε διάφορες σεξουαλικά ανάρμοστες στάσεις για φωτογράφηση.
Ανάγκαζαν τους κρατούμενους να αφαιρέσουν τον ιματισμό τους και τους κρατούσαν γυμνούς για αρκετές ημέρες κάθε φορά.
Ανάγκαζαν τους άνδρες κρατούμενους να φορέσουν τα εσώρουχα των γυναικών κρατουμένων
Ανάγκαζαν ομάδες αρσενικών κρατουμένων να αυνανιστούν και τους βιντεοσκοπούσαν
«Τακτοποιούσαν» τους γυμνούς άνδρες κρατούμενους σε έναν σωρό και έπειτα πηδούσαν πάνω τους.
Τοποθετούσαν έναν γυμνό κρατούμενο πάνω σε ένα κιβώτιο, με μία χαρτοσακούλα στο κεφάλι του, μια ένωση καλωδίων μεταξύ των δαχτύλων των χεριών, των ποδιών και στο πέος του, για να αναπαραστήσουν «ηλεκτρικά βασανιστήρια».
Έγραφαν "είμαι βιαστής" στο πόδι ενός κρατουμένου που κατηγορούσαν ότι έχει βιάσει έναν 15χρονο συγκρατούμενο του και κατόπιν τον φωτογράφιζαν γυμνό.
Τοποθετούσαν μια αλυσίδα ή ένα λουρί σκύλου γύρω από το λαιμό ενός γυμνού κρατουμένου τον οποίο κρατούσε μία γυναίκα στρατιώτης (σ.σ. Η γνωστή στρατιώτης Janice Karpinski, η οποία εμφανίζεται σε πληθώρα φωτογραφιών και η οποία έχει δηλώσει στο CBS, ότι «...λειτουργούμε σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα...πρόκειται για την μεγαλύτερη δυνατή φροντίδα σε κατάστημα φυλακής» http://www.antiwar.com/news/?articleid=8560)
Επίσης διαπιστώθηκαν:
Ένας φρουρός να βιάζει μία γυναίκα κρατούμενο.
Λήψη φωτογραφιών των νεκρών ιρακινών κρατουμένων και των φρουρών να κοιτούν με εύθυμα βλέμματα.
Σπάσιμο των χημικών φώτων και έκχυση του φωσφορικού υγρού στους κρατουμένους.
Απειλές κατά των κρατουμένων με ένα γεμάτο 9mm πιστόλι.
Έκχυση κρύου νερού σε γυμνούς κρατουμένους.
Χτυπούσαν τους κρατούμενους με μια σκούπα και μια καρέκλα.
Απειλούσαν τους άνδρες κρατούμενους με βιασμό.
Έραβαν χωρίς αναισθησία την πληγή ενός κρατουμένου που τραυματίστηκε μετά από απανωτά χτυπήματα στον τοίχο του κελιού του.
Σοδομισμός κρατουμένου με ένα χημικό φως και ίσως ένα σκουπόξυλο.
Χρησιμοποίηση στρατιωτικών σκύλων (χωρίς φίμωτρο) για εκφοβισμό και απειλές επίθεσης - σε μια περίπτωση ένας από αυτούς δαγκώνει πραγματικά και σοβαρά έναν κρατούμενο.»

Οι φωτογραφίες ισοδυναμούν με εκατομμύρια λέξεις (http://www.antiwar.com/news/?articleid=2444, http://www.thememoryhole.org/war/iraqis_tortured/index2.htm). ΟΧΙ, ΦΟΥΡΝΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ.

Τι διαφορά έχουν οι εικόνες αυτές από το Νταχάου ή το Άουσβιτς για παράδειγμα; (εικόνα 1, εικόνα 2) ή άλλων αποτρόπαιων Ναζιστικών πράξεων; (εικόνα 3).

Όλα τα παραπάνω αποτελούν ευθεία παράβαση των προβλέψεων και των όρων των προαναφερθεισών Συνθηκών αλλά και της Διεθνούς Συνθήκης κατά των Βασανιστηρίων (Δ.Σ.Β.), η οποία έχει κυρωθεί από τις ΗΠΑ, όπως επίσης έχει κυρωθεί αντίστοιχη Συνθήκη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που αφορά ειδικά τις χώρες της Αμερικάνικης Ηπείρου. Στην Δ.Σ.Β. ρητά αναφέρεται (άρθρο 2) πως «Οποιεσδήποτε εξαιρετικές περιστάσεις ή οτιδήποτε σχετικό, είτε σε κατάσταση πολέμου ή υπό την απειλή πολέμου, σε εσωτερική πολιτική αστάθεια ή οποιαδήποτε δημόσια έκτακτη ανάγκη, δεν μπορούν να αποτελέσουν επίκληση (αφορμή) νομιμοποίησης βασανιστηρίων».Τα βασανιστήρια απαγορεύονται. Τελεία και παύλα.

Παρομοίως, η Συνθήκη της Ρώμης για την δημιουργία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICC) χαρακτηρίζει τα βασανιστήρια και άλλες απάνθρωπες πράξεις ως εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η (νομική) συλλογιστική είναι πλέον κρυστάλλινη και αυτονόητη: Βασανίζεις ή χειρίζεσαι απάνθρωπα άλλους ανθρώπους, σημαίνει ότι εγκληματείς με βάση το διεθνές δίκαιο, άρα νομιμοποιείς το ICC να επιληφθεί (μέσου του εισαγγελέα του) να σε διώξει και να σε δικάσει. Η Συνθήκη έχει επικουρική εφαρμογή όπως προανεφέρθη, ενεργοποιείται μόνο αν η εσωτερική ποινική διαδικασία σε ένα κράτος προκύψει ατελέσφορη (ή ανύπαρκτη...).

Τώρα καταλαβαίνει και ο πιο αδαής, γιατί δεν θέλουν οι ΗΠΑ το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο το οποίο είναι τόσο επικίνδυνο που μπορεί να προβεί σε «πολιτικοποιημένη δίωξη των Αμερικάνων πολιτών (...) εάν το ICC μετασχηματίσει την πολιτική κριτική του παγκόσμιου ρόλου της Αμερικής σε μια εγκληματική μήνυση». Και δεδομένου ότι «Οι ΗΠΑ έχουν μάθει από την πικρή εμπειρία ότι οι ανεξέλεγκτοι κατήγοροι αποτελούν έναν κίνδυνο στα δικαιώματα και την ευημερία των πολιτών τους», φρονώ ότι ορθά το αποστρέφονται με τέτοια λύσσα. Σύμφωνα με τελευταία έκθεση, ενώπιον της αμερόληπτης Αμερικάνικης δικαιοσύνης, έχουν προσαχθεί μέχρι σήμερα 600 μέλη του στρατιωτικού προσωπικού εμπλεκόμενα σε τερατουργήματα σαν κι αυτά, σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Γκουαντάναμο, σε 460 υποθέσεις κρατουμένων (http://www.hrw.org/english/docs/2006/04/26/usint13268.htm). Παρόλαυτά, μόλις 79 έχουν καταδικαστεί. με μέσο όρο φυλάκισης τους 4 μήνες! (http://hrw.org/reports/2006/ct0406/3.htm#_Toc133381854). Ούτε ένας ανώτερος στρατιωτικός υπάλληλος σε Ιράκ, Αφγανιστάν, ή Γκουαντάναμο έχει διωχθεί ποινικά έως την στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο κάτω από το δόγμα της «ευθύνης λόγω διαταγής» για τις κακοποιήσεις κρατουμένων που διαπράττονταν από τους υφισταμένους τους.

Θα αφήναμε λοιπόν, μετά από τέτοιο θρίαμβο της Δικαιοσύνης μας, τους ανεξέλεγκτους κατήγορους – δικαστές να διώξουν και να δικάσουν τα παιδιά μας, ανώτερους στρατιωτικούς αν όχι και πολιτικούς υπαλλήλους μας, κατ’ εντολή και υπό τις διαταγές των οποίων, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ευθέως προκλήθηκαν αυτές (και ποιος ξέρει άλλες πόσες) ωμότητες; Είναι δυνατόν η παγκόσμια κριτική κατά του ρόλου της Αμερικής (ρόλος = βομβαρδίζω, βασανίζω, φυλακίζω, τραυματίζω, σκοτώνω, εκτοπίζω) να μετασχηματιστεί σε μια εγκληματική μήνυση; Έγκλημα είναι η μήνυση, όχι τα εγκλήματα! Έγκλημα το δικαίωμα, όχι η καταπάτηση του! Βαστάτε Τούρκοι τ’ Άρματα: «Ο Πρόεδρος Bush είναι αποφασισμένος να προστατεύσει τους Αμερικανούς πολίτες από το ICC. Μια προσπάθεια από το ICC να τεθεί υπό κράτηση ένας Αμερικανός θα είχε σοβαρές συνέπειες. Κανένας δεν πρέπει να υποτιμήσει την αφοσίωση του Μπους σε αυτό το ζήτημα”.
Ζήτω ο νέος παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής, ζήτω οι νέες αξίες της, ζήτω το νέο μέλλον, ζήτω η νέα ευημερία που μας προσφέρουν, ζήτω ο Αφοσιωμένος.
Θέλω κι άλλες ελευθερίες, πατήστε κι άλλο την τρομοκρατία φιλελεύθερα πουλιά της δικαιοσύνης, αιμοσταγή και παραδόπιστα γεράκια. Δώστε μου πολέμους παντού, στο Ιράν, στην Λιβύη, στην Κορέα, φέρτε μου τις βόμβες τους (σας) σπίτι μου, αφοπλίστε τους επιτέλους, ακρωτηριάστε κι άλλο τη ζωή τους, βασανίστε τους, βασανίστε τους, κάντε το αίμα τους πετρέλαιο και το πετρέλαιο – αίμα να γίνει!

Έχετε πυρηνικά ή μήπως σκοπεύετε να αποκτήσετε; Σοκ και Δέος! Τιμωρείται μέχρι και η σκέψη. Αλήθεια, γνωρίζετε ότι το «Σοκ και Δέος» που χρησιμοποιήθηκε στο Ιράκ, είναι όρος δανεισμένος από σχετική εργασία δύο στρατιωτικών αναλυτών (εν έτει 1996), όπου αναφέρονται ως παραδείγματα «Σοκ και Δέους» η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και η τακτική Αστραπιαίου Πολέμου των Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (http://www.iwar.org.uk/military/resources/shock-and-awe/shockch2.htm); Το Σοκ και το Δέος επιτυγχάνεται «...μέσω της εξαπόλυσης ακαριαίου, σχεδόν ακατανόητου επιπέδου ογκώδους καταστροφής, κατευθυνόμενο στον επηρεασμό του αισθήματος δικαίου της κοινωνίας, εννοώντας την ηγεσία και τον λαό, παρά στοχεύοντας άμεσα ενάντια σε στρατιωτικούς ή στρατηγικούς στόχους (...)μαζικά καταστρεπτικά χτυπήματα κατευθείαν στην λαϊκή βούληση του αντιπάλου να αντισταθεί τα οποία, ιδεωδώς ή θεωρητικά, θα αχρήστευαν την λαϊκή βούληση για αντίσταση πέρα από διάστημα μερικών ωρών ή ημερών». Κι εμείς έχουμε πυρηνικά, αλλά εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι (good people). Σύμφωνα με τον καταπληκτικό λόγο του κορυφαίου εν ζωή Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ, κατά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005, με το οποίο τιμήθηκε «Οι Ηνωμένες Πολιτείες καταλαμβάνουν σήμερα 702 στρατιωτικές εγκαταστάσεις (βάσεις) σε όλο τον κόσμο και σε 132 χώρες, (...) κατέχουν 8.000 ενεργές και λειτουργικές πυρηνικές κεφαλές. Δύο χιλιάδες είναι έτοιμες να προωθηθούν με δεκαπεντάλεπτη προειδοποίηση». (http://nobelprize.org/literature/laureates/2005/pinter-lecture.html). Αλλά φευ! αυτά τα όπλα δεν είναι να μας φοβίζουν, δεν αποτελούν Όπλα Μαζικής Καταστροφής, διότι η America είναι δύναμη ειρήνης, η America είναι έθνος δημοκρατικό, οι βουλές της America είναι βουλές δικαιοσύνης – και πάνω απ’ όλα; Με α-ξ-ί-ε-ς. (αν δεν έπρεπε όλα τούτα να είναι ευανάγνωστα, θα τα έγραφα με τα μικρότερα γράμματα).

Τρίζουν τα κοκάλα της Ελέανορ Ρούζβελτ («πρώτης κυρίας» των ΗΠΑ 1933-1945), υπό την πρωτοκαθεδρία της οποίας συνετάχθη η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η οποία, ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ, δήλωσε εκείνη την ημέρα: «Αυτή η Διακήρυξη μπορεί να αποτελέσει την διεθνή Magna Carta όλων των ανθρώπων, παντού. Ελπίζουμε ότι η επικύρωση της από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, θα είναι ένα γεγονός εφάμιλλο με την επικύρωση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τον Γαλλικό λαό το 1789, την υιοθέτηση της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και την υιοθέτηση παρόμοιων διακηρύξεων σε διαφορετικές περιόδους σε άλλες χώρες». Ελέανορ, η Magna Carta όλων των ανθρώπων, έγινε carte blanche (λευκή κάρτα) στα χέρια των νεο-συντηρητικών της κυβέρνησης Μπους και των προκατόχων του, στα χέρια των δυνατών όλου του κόσμου, για να πράττουν αυτοβούλως και αδέσμευτα ενάντια σε ό,τι συνιστά τα πανανθρώπινα ιδεώδη, στο όνομα ΕΝΟΣ: του ΧΡΗΜΑΤΟΣ. Έγινε πολιτική a-la-carte, όπου η χώρα σου μας κομίζει ως τη νέα Βίβλο του Διεθνούς Δικαίου, μια πολιτική αυτοδύναμης και ανεξέλεγκτης επιβολής του «ατομικού» συμφέροντος (των ΗΠΑ και των φίλων) έναντι του συλλογικού (της «υπόλοιπης» αμελητέας Διεθνούς Κοινότητας), πέρα από ενοχλητικές δεσμεύσεις και κανόνες που προκαλούν τα 2.500 χρόνια δικαιοπαραγωγικής πορείας του δυτικού πολιτισμού. Στον μπουφέ του διεθνούς δικαίου διαλέγουμε να φάμε ό,τι δεν μας βαρυστομαχιάζει.

Ο κ. John Yoo, Αναπληρωτής Βοηθός του Γενικού Εισαγγελέα των ΗΠΑ και Σύμβουλος επί Συνταγματικών θεμάτων (παρακαλώ) μας το έχει πει ξεκάθαρα ο άνθρωπος, από το 2002, με αφορμή το Γκουαντάναμο: «Αυτό που η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει είναι να δημιουργήσει ένα νέο νομικό καθεστώς (...) Έχει νόημα (ενν. να ισχύσει η Σύμβαση της Γενεύης) σε μια τέτοια σύγκρουση, όπου οι κρατούμενοι είναι μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων; (...) έχει νόημα να τους απελευθερώσουμε εάν σκεφτείτε ότι πρόκειται να συνεχίσουν να είναι επικίνδυνοι ακόμα κι αν δεν μπορείτε να τους καταδικάσετε για την τέλεση ενός εγκλήματος;». Εμ, έχει νόημα να αφήσουμε ελεύθερο έναν ένοχο που με βάση τα στοιχεία «ενοχής» που έχουμε θα αθωωνόταν σε ένα ποινικό Δικαστήριο, αν ξέρουμε ότι την ίδια στιγμή αυτός ο αθώος ένοχος (αυτή είναι η νέα ορολογία) θα διαπράξει νέα εγκλήματα, παρότι δεν αποδεικνύεται ότι έχει διαπράξει και άλλα παλιότερα; Οι καθηγητές μου του Ποινικού και Συνταγματικού Δικαίου θα έσκιζαν τα ρούχα τους, αν το άκουγαν (τα πτυχία τους μάλλον θα τα έχουν από καιρό σκίσει).

Επειδή όμως, και αυτή ακόμη η κριτική μας ενοχλεί (ξέρετε, αυτήν «η πολιτική κριτική του παγκόσμιου ρόλου της Αμερικής» που το διαβολικό ICC «μπορεί να μετασχηματίσει σε μια εγκληματική μήνυση»), οι Ηνωμένες Πολιτείες εφάρμοσαν παράλληλα μια πιο προηγμένη μορφή κράτησης, την μυστική κράτηση κρατουμένων σε άγνωστα μέρη ανά την υφήλιο – υπό άγνωστες συνθήκες κράτησης. Κατ’ εκτίμηση, οι ΗΠΑ κρατούν σε απομόνωση τουλάχιστον είκοσι πέντε —και ενδεχομένως τουλάχιστον εκατό — "κρατουμένους - φαντάσματα" σε μυστικές εγκαταστάσεις κράτησης σε όλο τον κόσμο («μαύρους τόπους»), χωρίς οποιαδήποτε δικαιώματα και χωρίς πρόσβαση στη νομική αρωγή ή την διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (http://hrw.org/english/docs/2006/01/18/usdom12292.htm).

Σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας (http://web.amnesty.org/library/index/ENGAMR510512006), (η οποία ανεβάζει τους κρατούμενους σε εκατοντάδες) από την δράση αυτή έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 1600 πτήσεις αεροσκαφών που επιδίδονταν σε παράνομες μεταγωγές, πραγματοποιούμενες από εταιρείες – βιτρίνα, οι οποίες εξ ολοκλήρου ελέγχονται και χρηματοδοτούνται, έμμεσα ή άμεσα από την CIA. Εδώ συνένοχοι και άμεσοι συνεργοί είναι οι κυβερνήσεις κρατών που ανέχονταν (αν όχι ενθάρρυναν) αυτήν την πρακτική, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Η Γενική Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας Αϊρίν Χαν έχει δηλώσει (προσέξτε) πως «η Κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει προσπαθήσει με πολλούς τρόπους να παρακάμψει την απαγόρευση των βασανιστηρίων και άλλων μορφών κακομεταχείρισης. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν πώς η Κυβέρνηση χορηγεί εμπορικού τύπου διευθετήσεις προκειμένου να είναι σε θέση να μεταφέρει ανθρώπους κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Καταδεικνύουν πόσο μακριά είναι διατεθειμένες να φτάσουν οι ΗΠΑ για να συγκαλύψουν αυτές τις απαγωγές (...) Τα περισσότερα θύματα έκνομων μεταγωγών συνελήφθησαν και κρατήθηκαν παράνομα ευθύς εξ αρχής. Πολλοί απήχθησαν, στερήθηκαν την πρόσβαση σε οποιαδήποτε νομική διαδικασία και στη συνέχεια ‘εξαφανίστηκαν’. Όλοι εκείνοι, από τους οποίους πήρε συνεντεύξεις η Διεθνής Αμνηστία, περιέγραψαν πώς υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια ή άλλες μορφές κακομεταχείρισης. “H ανάλγητη και υπολογισμένη πολλαπλότητα των καταπατήσεων συγκλονίζει. Οι κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε σειρά καταπατήσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων από πολλές κυβερνήσεις που ενήργησαν σε συμπαιγνία, και όλα αυτά καλύφθηκαν με πέπλο μυστικότητας και εξαπάτησης”, υπογράμμισε η κ. Χαν. “Η έκθεση δείχνει όχι μόνο πώς ακριβώς αγνοήθηκαν οι διαδικασίες σύλληψης και έκδοσης, πώς περιφρονήθηκε η απαγόρευση των βασανιστηρίων και άλλων μορφών κακομεταχείρισης, αλλά επίσης πώς υπονομεύθηκαν οι πρακτικές αεροπλοΐας: στην ουσία, το κράτος δικαίου παραμερίστηκε”». (Παρεμπιπτόντως, οι πρακτικές αεροπλοΐας που υπονομεύθηκαν, είναι οι ίδιες που επιβάλλουν στον οποιοδήποτε νομοταγή πολίτη που θέλει να ταξιδέψει στις ΗΠΑ, να δηλώσει έως και το χρώμα των εσωρούχων που θα φορά στο ταξίδι – οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να κινήσει υποψίες). Τι είναι άραγε αυτές οι “εμπορικού τύπου διευθετήσεις”; Τα στραβά μάτια σε οικονομικά σκάνδαλα και ρεμούλες, φορολογικές παραβάσεις, ασυλία σε οικονομικά εγκλήματα, αθέμιτη υποστήριξη εταιρειών έναντι των ανταγωνιστών τους; Προς τι αυτές οι διευθετήσεις; Προς διευκόλυνση των πιο παράνομων καταπατήσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είδε η ανθρωπότητα από το επίσημο κράτος μιας υπερδύναμης, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά; Το ένα δεινό φέρνει το άλλο. Έλεος. Δεν υπάρχει μία αρχή δικαίου, στην ιεραρχία των κανόνων, όπως αυτή διδάσκεται σε όλες τις Νομικές Σχολές παγκοσμίως (του νομικού μας πολιτισμού εν γένει) που αυτό το καθεστώς δεν έχει παραβιάσει. Μία. Με συνεργούς χώρες ολόκληρες που, κάποια ανθρωπάκια, κάποιοι υπάνθρωποι, οδηγούν σαν μεθυσμένες στην μία μετά την άλλη απάνθρωπη συμπεριφορά και με την λογική του homo homini lupus, στον Μεσαίωνα. Ούτε αρχές ούτε ελεγκτικά όργανα, ούτε επίσημες αντιδράσεις. Νωχελικά, υπόδουλα, αδύναμα έθνη, ξεφτιλίζονται, άβουλοι, ανιστόρητοι, ηγέτες φορεμένοι σαν αδειανά πουκάμισα τα «ποδηγετούν». Και τόσος κόσμος, αδιάφορος θαρρείς, μέσα στην άγνοια του, το συμφέρον του ή τον φανατισμό του, κλείνει τα μάτια.

Ο Αμερικανός Στρατηγός των ΗΠΑ Τόμι Φρανκς έχει δηλώσει με μεγάλη αυτοπεποίθηση που του την επιβάλει προφανώς η στρατιωτική του παιδεία, ότι «δεν μετράμε πτώματα». Σύμφωνα με τα όσα γίνονται γνωστά από το Ιράκ, οι (αναφερόμενοι) θάνατοι αμάχων ανέρχονται έως την 19.4.2006 από 34.711 (ελάχιστη εκτίμηση) έως 38.861 (μέγιστη εκτίμηση) (http://www.iraqbodycount.org/database/). Επιπλέον από 1.1.2005 έως 1.5.2006, 3.285 μέλη του ιρακινού στρατού και της ιρακινής αστυνομίας έχουν σκοτωθεί. Όσον αφορά τις Αμερικάνικες απώλειες από το 2003 μέχρι την 1.5.2005 2.401 Αμερικανοί έχουν σκοτωθεί και 17.469 έχουν τραυματιστεί. 110 άνθρωποι, από την πλευρά των «Συμμάχων», έχουν σκοτωθεί την ίδια περίοδο. Πάνω από 40 δημοσιογράφοι (http://icasualties.org/oif/default.aspx. Κι όλα αυτά για ένα τόσο παράνομο πόλεμο που ακόμη και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ (ο οποίος φύσει αλλά κυρίως θέσει δεν κοινολογεί την άποψη του) Κόφι Ανάν δήλωσε σαφώς ότι «οι Αμερικανοβρετανικοί διπλωματικοί χειρισμοί επ’αυτού στερούνται νομιμότητας». Έναν πόλεμο που έγινε χωρίς κάλυψη από το Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α.) του ΟΗΕ, έναν πόλεμο που όταν ετέθη από την αγγλοσαξονική διπλωματία το ζήτημα να νομιμοποιηθεί με ένα ψήφισμα του Σ.Α. Κίνα, Ρωσσία και Γαλλία αντιτάχθηκαν, η δε Γαλλία απείλησε με veto, ο Πιόνι – συγνώμη, Τόνι Μπλερ, υπονόησε πως θα μπορούσε να διεξάγει τον πόλεμο και χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ. Όπου φυσικά, ο λόγος διεξαγωγής του πολέμου αυτού κατέρρευσε σαν το πιο άηθες ψέμα: κάνουμε πόλεμο γιατί ο Σαντάμ έχει όπλα μαζικής καταστροφής ΑΡΑ μας απειλεί ΑΡΑ σας απειλεί ΑΡΑ απειλεί και την ανθρωπότητα Ο Μπους ένα χρόνο μετά δήλωσε (με την άνεση που έχει πάντα κάποιος όταν διαβάζει κάτι που δεν το καταλαβαίνει, αλλά του αρέσει το άτιμο) «Δεν είχε σημασία αν είχε όπλα μαζικής καταστροφής, αρκεί που θα μπορούσε να τα αποκτήσει» (είπαμε, η σκέψη τιμωρείται). Τι είναι ο Χάρος μπροστά στο πετρέλαιο, μια σταγόνα στο διυλιστήριο. Αλήθεια, έχετε δει πουθενά καμία κηδεία κάποιου από τους 2.401 Αμερικανούς στρατιώτες που έχουν σκοτωθεί ; Κάποια συνέντευξη μελών της οικογένειας του; Πριν ή μετά τα Oscar, δεν με πειράζει.

Τελειώνω την άπατη αυτή επισκόπηση με μια τελευταία επισήμανση: Από που έρχεται ο Μπους, ο Τσέϊνι, ο Πάουελ, ο Ράμσφελντ, ο Γούλφοβιτς, τα καλόπαιδα της Αμερικάνικης εξουσίας; Η απάντηση λέγεται Project of the new American century. Ένα από τα ατέλειωτα lobby, think tanks, οργανώσεις, ινστιτούτα, ιδρύματα που δρουν στις ΗΠΑ και τα οποία φέρνουν «εις σάρκα μία», πολιτικούς (συνήθως πρώην ή φερέλπιδες που πιστεύουν ότι μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον) και – έκπληξη, έκπληξη – μεγαλοπαράγοντες της οικονομικής ζωής, βλέπε πλούσιους έως βαθύπλουτους Αμερικάνους.

Έτσι λοιπόν, το 1997, κάποιοι άγνωστοι τότε, γνωστοί σήμερα κύριοι, ονόματι (μεταξύ άλλων) Τζεμπ Μπους (αδελφός του Αφοσιωμένου και κυβερνήτης της Φλόριδα), Ντικ Τσένεϊ (Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Μπους), Πωλ Γούλφοβιτς (ο κατά πολλούς μεγαλύτερος ενεργός υποκινητής της πολιτικής Μπους σήμερα), Ντόναλντ Ράμσφελντ (υπουργός Άμυνας), Ρίτσαρντ Περλ (άλλος ένας τύπου Γούλφοβιτς, πρώην σύμβουλος του Ρέηγκαν, ο αποκαλούμενος «σκοτεινός πρίγκηπας») και ο Στηβ Φορμπς (πολυ-πολυεκατομμυριούχος, εκδότης του ομώνυμου περιοδικού, http://www.forbes.com) ιδρύουν τον Οργανισμό για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα (στο εξής Ο.Ν.Α.Α). Το 1998 ο ΟΝΑΑ δραστηριοποιείται έντονα (το λεγόμενο lobbying) στο να περάσει από το Κογκρέσο ο Νόμος Απελευθέρωσης του Ιράκ, ο οποίος κατέστησε επίσημη πολιτική των ΗΠΑ την αλλαγή καθεστώτος και ενέκρινε «βοήθεια» ύψους $97.000.000 προς τα αντιπολιτευόμενα τον Σαντάμ «κόμματα» (παλιά μας τέχνη). Εισηγητής στο Κογκρέσο, ο κύριος Γούλφοβιτς. Τότε (επί Κλίντον) έλεγε ότι η οικονομική αρωγή, θα έφτανε για να διώξει τον Σαντάμ. Πολύ ενδιαφέρον όμως, είναι τι άλλο έλεγαν οι κύριοι αυτοί, καθότι οι ίδιοι διακυβεύουν σήμερα τις τύχες του κόσμου.

Το Μανιφέστο (συντεταγμένο το 2000) του Νέου Αμερικάνικου Αιώνα τιτλοφορείται «Ξαναχτίζοντας τους αμυντικούς μηχανισμούς της Αμερικής – Στρατηγική, Δυνάμεις και Πόροι για έναν Νέο Αμερικάνικο Αιώνα». Στις 90 σελίδες του αναφέρεται με κυνισμό που σπάει κόκαλα ότι «...επί του παρόντος η Αμερική δεν έχει παγκόσμιο αντίπαλο. Η μεγάλη στρατηγική της Αμερικής θα πρέπει να στοχεύει στο να προστατεύει και να επεκτείνει την θέση υπεροχής που κατέχει, όσο το δυνατόν μακρύτερα στο μέλλον» (σελ.ii), «...η Αμερική πρέπει να διατηρήσει την στρατηγική πυρηνική υπεροχή της βασίζοντας το Αμερικάνικο πυρηνικό φόβητρο σε ένα παγκόσμιο (...), μετακινώντας τις μόνιμες δυνάμεις της στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Νοτιοανατολική Ασία (...) σε αντανάκλαση των αναπτυσσόμενων στρατηγικών συμφερόντων στην Ανατολική Ασία» (σελ. iv), «...αντίπαλοι σαν το Ιράν, το Ιράκ και τη βόρεια Κορέα σπεύδουν να αναπτύξουν βαλλιστικούς πυραύλους και πυρηνικά όπλα ως αποτρεπτικό παράγοντα στην Αμερικάνικη επέμβαση στις περιοχές που επιδιώκει (σ.σ. η Αμερική) να εξουσιάσει» (σελ. 4), «Επιπροσθέτως, μπορεί να παραστεί ανάγκη να αναπτύξουμε μια οικογένεια νέων πυρηνικών όπλων με σκοπό να ικανοποιήσουν ένα νέο πλέγμα στρατιωτικών απαιτήσεων, όπως στην περίπτωση που θα ήταν αναγκαία η στοχοθέτηση βαθιά στο υπέδαφος, όπου έχουν κτιστεί αποθήκες από πολλούς από τους πιθανούς αντιπάλους μας (σελ.8) (...) το Πεντάγωνο πρέπει επίσης να αντιληφθεί την ρεαλιστική απαίτηση για «Αστυνομικού τύπου (constabulary») αποστολές (...) Κατά συνέπεια, αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα (για μεγάλης κλίμακας πολέμους – major theater wars), οι πολλαπλές «αστυνομικού τύπου» αποστολές θα απαιτήσουν έναν μόνιμο καταμερισμό των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων (σελ.10)», «Περαιτέρω, αυτές οι «αστυνομικού τύπου» αποστολές είναι πολύ περισσότερο σύνθετες και πιθανόν να παραγάγουν βία σε σχέση με τις παραδοσιακές αποστολές «για την διατήρηση της ειρήνης». Αφενός, απαιτούν (να βρίσκονται υπό) την αμερικανική πολιτική ηγεσία παρά αυτήν των Ηνωμένων Εθνών, όπως η αποτυχία της αποστολής των Η.Ε στα Βαλκάνια (σ.σ. Κόσοβο) και η σχετική επιτυχία των ενεργειών του ΝΑΤΟ βεβαιώνει. Ούτε μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να λάβουν μια παρεμφερή με τα Η.Ε. θέση ουδετερότητας. Η υπεροχή της αμερικανικής δύναμης είναι τόσο μεγάλη και τα παγκόσμια συμφέροντα της τόσο εκτεταμένα που δεν μπορεί να προσποιηθεί την αδιάφορη στις πολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια, τον Περσικό Κόλπο ή ακόμα και όταν αναπτύσσει τις δυνάμεις της στην Αφρική (σελ.11)», «Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν να διατηρήσουν τα τεχνολογικά και τακτικά πλεονεκτήματα που απολαμβάνουν τώρα (...) θα πρέπει να λάβουν χώρα ιδιαίτερη, ξεχωριστή κατανομή δυνάμεων και (αυξημένοι) δημοσιονομικοί πόροι πέραν των επόμενων δύο δεκαετιών» (σελ.12), «Παραμέληση ή απόσυρση από τις αποστολές «αστυνομικού τύπου» θα αυξήσουν την πιθανότητα να ξεσπάσουν μεγαλύτεροι πόλεμοι και να ενθαρρυνθούν ασήμαντοι τύραννοι να αψηφήσουν τα Αμερικάνικα συμφέροντα και ιδανικά. Και η αποτυχία να προετοιμαστούμε για τις προκλήσεις του αύριο θα επιβεβαιώσει ότι η σημερινή Pax Americana θα τερματιστεί πρόωρα» (σελ.13), «Η παρουσία των Αμερικανικών δυνάμεων σε κρίσιμες περιοχές σε όλο τον κόσμο είναι η ορατή έκφραση της επέκτασης της θέσης της Αμερικής ως υπερδύναμης και ως εγγυητή της ελευθερίας, της ειρήνης και της σταθερότητας (...) ο διεθνής παγκόσμιος ιστός των συμμαχιών μας παρέχει αποτελεσματικότερα και αποδοτικά μέσα για την άσκηση της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεσίας - τα οφέλη μακράν ξεπερνούν τα βάρη (σελ.14) στη δημιουργία μιας «Αμερικανικής περιμέτρου ασφαλείας». Στην συνέχεια αναλύεται η ανάγκη της Αμερικάνικης παρουσίας μέσω στρατιωτικών βάσεων σε όλον τον κόσμο, «Από την Αμερικανική οπτική, η αξία τέτοιων βάσεων θα διατηρούνταν ακόμη και εάν Σαντάμ έφευγε από την μέση. Μακροπρόθεσμα, το Ιράν μπορεί εύκολα να αποδειχτεί ως μια μεγάλη απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον κόλπο, όπως έχει αποδειχτεί το Ιράκ. Και ακόμα και εάν βελτιώνονταν οι Αμερικανο-Ιρανικές σχέσεις, η διατήρηση προωθημένων δυνάμεων στην περιοχή θα αποτελούσε ένα απαραίτητο στοιχείο για την στρατηγική ασφάλειας των ΗΠΑ, δεδομένων τον από μακρού υφιστάμενων Αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή» (σελ.17). Όπως υποστηρίζει «σύμφωνα με την CIA, διάφορα καθεστώτα βαθιά εχθρικά προς την Αμερική, η Βόρεια Κορέα, το Ιράκ, το Ιράν, η Λιβύη και η Συρία – "έχουν ήδη αναπτύξει βαλλιστικούς πυραύλους και αυτό θα μπορούσε να απειλήσει συμμάχους και δυνάμεις των ΗΠΑ στο εξωτερικό» (σελ.52). Επίσης, «τμήματα του Αμερικάνικου στρατού στην Ευρώπη πρέπει να ανακατανεμηθούν στη νοτιοανατολική Ευρώπη, ενώ μια μόνιμη μονάδα πρέπει να είναι εγκατεστημένη στην περιοχή του Περσικού Κόλπου» (σελ.22), «Η παρουσία της Πολεμικής Αεροπορίας στην περιοχή του Περσικού Κόλπου είναι ζωτικής σημασίας για την στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ, και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να θεωρούν μια de facto παρουσία εκεί μόνιμη (...) ακόμη και αν χρειαστεί να βρει μεθόδους να αμβλύνει τις ανησυχίες του Κουβεϊτ και της Σαουδικής Αραβίας και άλλες τοπικές σχετικά με την παρουσία των ΗΠΑ εκεί. Αλλά είναι στην ανατολική Ασία που η Πολεμική Αεροπορία πρέπει να επιδιώξει να αυξήσει τις δυνατότητες της και να προσεγγίσει (...) Η Πολεμική Αεροπορία είναι συγκεντρωμένη στη βορειοανατολική Ασία και στερείται μόνιμης παρουσίας στο νοτιοανατολικό σημείο της Ασίας, περιορίζοντας κατά συνέπεια το περιφερειακό της πεδίο. (σελ.47) (...) Απεικονίζοντας την βαθμιαία μετατόπιση, εστιάζοντας τις «αμερικανικές στρατηγικές ανησυχίες» προς την ανατολική Ασία, η πλειοψηφία του Αμερικανικού στόλου, συμπεριλαμβανομένων των δύο τρίτων των μεταφορέων ομάδων μάχης, πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στον Ειρηνικό. Μια νέα, μόνιμη προωθημένη βάση πρέπει να είναι εγκατεστημένη στη Νοτιοανατολική Ασία» (σελ.39), «Όπως, επί το πλείστον, ο έλεγχος των μεγάλων θαλασσών –και η προστασία του διεθνούς εμπορίου – καθόρισε τις παγκόσμιες δυνάμεις κατά το παρελθόν, έτσι ο έλεγχος των λαών παγκόσμια, θα είναι ένα κλειδί για την παγκόσμια δύναμη στο μέλλον. Μια Αμερική ανίκανη να προστατεύσει τα συμφέροντα της ή αυτά των συμμάχων της στο Διάστημα ή το Διαδίκτυο (σ.σ. "infosphere" – προφανώς αυτό εννοεί) θα βρει δύσκολο το να επιβάλλει μια παγκόσμια πολιτική ηγεσία» (σελ.51).

Τι λέει το Μανιφέστο, 6 χρόνια πριν; Πρέπει να χτυπήσουμε παντού (Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Βόρεια Κορέα και βλέπουμε) ούτως ώστε να έχουμε βάσεις εκεί που τώρα δεν έχουμε, για να μπορούμε να ελέγχουμε το πετρέλαιο στην πηγή. Μάλιστα, τα κράτη αυτά είναι τόσο επικίνδυνα που αναπτύσσουν βαλλιστικούς πυραύλους και πυρηνικά για να αποτρέψουν την παρουσία μας στα εδάφη τους. Πρέπει να προλάβουμε. Τα πυρηνικά μας είναι «πυρηνικό φόβητρο», τα πυρηνικά τους είναι «όπλα μαζικής καταστροφής». Η Αμερική επίσημα είναι ο Μπάτσος του Πλανήτη. Είναι δυνατόν να είμαστε ουδέτεροι και ήρεμοι σαν τον άχρηστο ΟΗΕ; Το πετρέλαιο βράζει στο αίμα μας. Πρέπει να αναπτύξουμε νέα πυρηνικά που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Η προσπάθεια επιβολής μπορεί να κρατήσει δύο δεκαετίες και άνω (ο Μπους το έχει πει, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας θέλει υπομονή). Για τα επόμενα είκοσι τουλάχιστον χρόνια θα φτάσουμε τον κόσμο στα όρια της καταστροφής για να μην φτάσει σε πρόωρο τέλος η Pax Americana. Τα οφέλη ξεπερνούν τα βάρη, θάνατοι, βασανιστήρια και ό,τι άλλο χρειαστεί θα είναι αμελητέα μπροστά στο χρήμα, στην οικονομική μας κυριαρχία. Εκεί να πάει ο στόλος, εκεί η αεροπορία, όλα προμελετημένα – αφορμές θα βρούμε. Και βρήκαν: σε γράμμα δε προς τον Αφοσιωμένο εννέα ημέρες μετά την 11/9/2001 (τέτοια ετοιμότητα) σημειώνουν (http://www.newamericancentury.org/Bushletter.htm ) «Πιστεύουμε ότι η Κυβέρνηση πρέπει να απαιτήσει να πάψουν αμέσως το Ιράν και η Συρία κάθε στρατιωτική, οικονομική, και πολιτική υποστήριξη στην Hezbollah (...) εάν αρνηθούν να συμμορφωθούν το Ιράν και η Συρία, η Κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει τα κατάλληλα μέτρα «ανταπόδοσης» ενάντια σε αυτούς τους γνωστούς κρατικούς χορηγούς της τρομοκρατίας». Μάλλον ο Μπους λαμβάνει την αλληλογραφία του. Σε ομιλία του, δύο μήνες μετά, την 29.1.2002 ο Μπους είπε για το Ιράν, το Ιράκ και την Βόρεια Κορέα ότι «κράτη σαν κι αυτά και οι τρομοκράτες σύμμαχοί τους, αποτελούν έναν «Άξονα του Κακού», οπλισμένοι για να απειλήσουν την ειρήνη του κόσμου» (http://www.whitehouse.gov/news/releases/2002/01/20020129-11.html). Πόσο εμφανές πλέον, είναι ότι έψαχναν για αφορμή και τους έπεσε (ή μήπως όχι) από τον ουρανό;

Σε όλο το «Μανιφέστο» γίνεται ειδική και σαφής αναφορά για αύξηση των πόρων των εξοπλιστικών προγραμμάτων, με σαφήνεια που εντυπωσιάζει. Να φταίει άραγε ότι το μέλος του ΟΝΑΑ Bruce Jackson, υπήρξε πρώην αντιπρόεδρος της Lockheed Martin, ίσως της μεγαλύτερης εταιρείας κατασκευής πολεμικών αεροσκαφών και άλλων πολεμικών μέσων παγκόσμια; Η εταιρεία έχει σαν μοτό της: «Ποτέ δεν ξεχνάμε για ποιόν δουλεύουμε». Πράγματι. Όπως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, η κυρία Κοντολίζα Ράϊς υπήρξε επί μακρόν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της πετρελαϊκής εταιρείας Chevron (και ότι μάλιστα ένα τάνκερ έφερε το όνομα της), ότι o κύριος Ντικ Τσένεϊ υπήρξε ιδιοκτήτης της εταιρείας Halliburton, με δουλειές (πετρελαϊκά έργα και εγκαταστάσεις) πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων (μεταξύ άλλων) στην Σαουδική Αραβία, ότι ο πατέρας του Αφοσιωμένου Μπους (ο πρεσβύτερος) συνεργάστηκε έως τον Οκτώβριο του 2003, ως επίτιμος σύμβουλος στον Όμιλο Carlyle (http://en.wikipedia.org/wiki/Carlyle_Group), ο οποίος έχει οικονομικές σχέσεις και συμφέροντα με εταιρείες που δραστηριοποιούνται παντού, (και) στον Αμυντικό τομέα και η οποία Carlyle, εκπαιδεύει και προμηθεύει μεταξύ άλλων τον στρατό της Σαουδικής Αραβίας; Εξάλλου σε θυγατρική αυτής της εταιρείας, ήταν μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου και ο Αφοσιωμένος (την Caterair, η οποία πουλήθηκε ζημιογόνα – τι έκπληξη). Εκεί εργάστηκε και η κορούλα της συμπαθέστατης πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μαντλίν Ολπράϊτ. Εκεί εργάζεται ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τζον Μέητζορ. Ο πρώην πρωθυπουργός της Νότιας Κορέας Τάε Γιούν (προσοχή: όχι της Βόρειας Κορέας, της επικίνδυνης). Α, ναι – μια μικρή συμμετοχή είχε και η οικογένεια του Μπιν Λάντεν, περί τα $2,02 εκ. δολάρια. Ρε τι μικρός είναι αυτός ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος...

Γιατί τόσο Σαουδική Αραβία; Είναι τυχαίο άραγε ότι αυτή η χώρα στην οποία ο Λάντεν αποδεδειγμένα «ανδρώθηκε», δεν αναφέρεται πουθενά; Είναι τυχαίο ότι στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ακούμε για Ιράκ, Ιράν, ίσως ακούσουμε για Βόρεια Κορέα, Λιβύη και Συρία, παρότι 15 από τους 19 τρομοκράτες της 11/9 ήταν Σαουδάραβες; Και αν πράγματι, σε ώρες πανικού και απόλυτης απαγόρευσης πτήσεων μετά το τρομοκρατικό χτύπημα, η αμερικάνικη ηγεσία βρήκε τρόπο να φυγαδεύσει μέλη της Βασιλικής Σαουδαραβικής οικογένειας και άλλους Σαουδάραβες από τις ΗΠΑ(Michael Moore, Fahrenheit 9/11);

Καίει πράγματι, η τσουκάλα της παγκοσμιοποίησης.

Αλλά, ποια είναι αυτή η Αμερική τελοσπάντων, που πάει με τα χίλια ένα ταξίδι στον Άδη τον κόσμο;

Το παρατηρητήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας απαντά (εν μέρει) – Ετήσια Έκθεση 2005: Σωφρονιστικό Σύστημα: Στις ΗΠΑ οι φυλακισμένοι ανέρχονται στο μεγαλύτερο ποσοστό από οποιαδήποτε άλλη χώρα, 724 ανά εκατό χιλιάδες κατοίκους. Επτά εκατομμύρια άνθρωποι —ή ένας σε κάθε τριάντα ένα πρόσωπα —είναι στη φυλακή, ή σε αστυνομική επιτήρηση ή σε αποφυλάκιση υπό όρους. Ο μαύρος πληθυσμός μεταξύ των ηλικιών είκοσι πέντε και είκοσι εννέα είναι επτά φορές πιθανότερο από τους αντίστοιχους λευκούς να είναι στη φυλακή ή να φυλακιστεί Εξήντα φυλακισμένοι εκτελέσθηκαν στις ΗΠΑ το 2005, ανεβάζοντας σε 1.004 το συνολικό αριθμό αυτών που εκτελέσθηκαν από τότε που επανήλθε η θανατική ποινή, το1977. Περίπου 3.400 φυλακισμένοι ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο έως την 1η Ιανουαρίου 2006. Εξουσιοδοτημένες τεχνικές της (CIA) περιλαμβάνουν προφανώς μια πασίγνωστη μέθοδο που η διοίκηση την ονομάζει waterboarding («μαρτύριο της σταγόνας»). Φυσικές Καταστροφές: Η ακτή του Κόλπου (Gulf Coast) υπέστη τη χειρότερη φυσική καταστροφή τον Αύγουστο του 2005, όταν ο τυφώνας Katrina σκότωσε πάνω από χίλιους ανθρώπους, εκτόπισε εκατομμύρια, και διέκοψε την λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών για περισσότερο από έναν μήνα. Όταν ο δήμαρχος της Νέας Ορλεάνης κάλεσε τους κατοίκους να την εκκενώσουν εν αναμονή της θύελλας, οι εύποροι και οι κάτοχοι μεταφορικών μέσων το έπραξαν. Εκείνοι που ήταν πάρα πολύ φτωχοί έμειναν πίσω, οι περισσότεροι από αυτούς Αφροαμερικάνοι. Δικαιοσύνη: Στην Καλιφόρνια υφίσταται ο νόμος των «τριών χτυπημάτων», ο οποιοσδήποτε καταδικαστεί για τρίτη φορά σε εγκληματική πράξη, η επιβαλλόμενη ποινή είναι υποχρεωτικά ισόβια, ακόμα και πρόκειται για την πιο ελαφριά πράξη από πλευράς αξιοποίνου (πχ κλοπή πράγματος ευτελούς αξίας). - Οι ομοσπονδιακές και τοπικές εφαρμοζόμενες δημόσιες στεγαστικές πολιτικές, αποκλείουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ενδεών Αμερικανών επειδή έχουν βεβαρημένο ποινικό μητρώο, αφαιρώντας τους την ευκαιρία να λάβουν σταθερή, και προσιτή κατοικία. Ενώ τέτοιοι αποκλεισμοί προστατεύουν φαινομενικά τους μισθωτές, οι πολιτικές είναι τόσο αυθαίρετες, και σκληρές που αποκλείουν ακόμη και πρόσωπα που συλλαμβάνονται για δευτερεύουσες παραβάσεις και ανθρώπους που έχουν επανέλθει στις ζωές τους και παραμένουν νομοταγείς. Υγεία: Κοντά στο 30 τοις εκατό των HIV μολύνσεων στις ΗΠΑ προκύπτουν από την κοινή χρήση των συριγγών από χρήστες ναρκωτικών. Σε κάθε πολιτεία, η κατοχή των συριγγών για τους σκοπούς της χρήσης ναρκωτικών μπορεί να θεωρηθεί παράνομη και έτσι περιορίζει την εφαρμογή αποτελεσματικών προγραμμάτων αποστειρωμένων συριγγών, όπως η ανταλλαγή βελόνων, τα οποία μειώνουν την εξάπλωση του HIV. Το 2004 εθελοντές προγράμματος ανταλλαγής βελόνων που διένειμαν καθαρές σύριγγες συνελήφθηκαν σε τουλάχιστον δύο περιοχές — την Μασαχουσέτη και την Πενσυλβάνια. Στις ΗΠΑ καθώς επίσης και διεθνώς, η Αμερικανική κυβέρνηση συνεχίζει να προωθεί τα προγράμματα πρόληψης HIV που προωθούν τη σεξουαλική αποχή και τη συζυγική πίστη, ενώ λογοκρίνονται πληροφορίες διάσωσης που αφορούν τα προφυλακτικά ως μέσο πρόληψης. Η χρηματοδότηση για τα προγράμματα "αποχής μόνο" έχει αυξηθεί πολύ κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μπους. Ένα αυξανόμενο ποσοστό στοιχείων δείχνει ότι αυτά τα προγράμματα μπορούν πραγματικά να αυξήσουν τον κίνδυνο HIV μεταξύ των νέων με την αποθάρρυνση της χρήσης των προφυλακτικών και άλλων μέτρων ασφαλούς sex. Επιστήμη: Η Αμερική είναι πολύ επιφυλακτική στην έρευνα επί των εμβρυϊκών βλαστικών κυττάρων, μιας νέας ιατρικής μεθόδου που υπόσχεται να οδηγήσει σε ιατρικά θαύματα από την ίαση του Αλτζχάϊμερ, του Πάρκινσον, των ελαττωμάτων που προκαλούν στον καρδιακό μυ τα εμφράγματα, κλπ έως την παράλυση. Η αιτία είναι θρησκευτικοί λόγοι.

Αντί Επιλόγου

Θέλω να πιστεύω ότι το γνωμικό «ό,τι κερδίζεις σε έκταση το χάνεις σε βάθος», δεν αφορά αυτό το κείμενο. Σε κάθε όμως περίπτωση, μοιράζομαι την θλιμμένη και οργίλη επισήμανση με τον ηρωικό αναγνώστη που έφτασε ως εδώ, ότι τα όσα παρελήφθησαν θα καταλάμβαναν επιπλέον πολλές – πολλές σελίδες, ακόμη και με μια απλή επιγραμματική παράθεση τους. Όπως όμως έχει πει ο Νόαμ Τσόμσκυ σε διάλεξη στο Χάρβαρντ το 2002, «δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παιδεία για να γνωρίζει κανείς τα γεγονότα, ιδιαίτερη παιδεία χρειάζεται για να τα αγνοεί».

Για τη συνέπεια του λόγου, λέω τέλος ότι το άρθρο αυτό δεν έχει καμία πολιτική χροιά (από τις... εγνωσμένες). Η διάθεση μου είναι αμιγώς ανθρωποκεντρική, η μόνη μου έγνοια. Και κανένα πολιτικό κόμμα δεν βλέπω να θέτει αυτό ακριβώς ως προτεραιότητα – αν και αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει. Επίσης, να διευκρινίσω ότι η μονομέρεια του «κατηγορώ» δεν σημαίνει ότι ξεχνώ τις βαρβαρότητες που διέπραξαν και διαπράττουν όλοι οι δυνατοί του κόσμου, είτε αυτοί είναι κράτη ολόκληρα είτε μεμονωμένα άτομα. Ο υπέρ αδυνάτου λόγος έχει παντού εφαρμογή. Η αιτία, όμως, είναι απλή: όταν καίγεται το σπίτι σου, το σπίτι του δίπλα, του απέναντι, το παρακάτω τετράγωνο, ολόκληρη η πόλη και ο βασικός εμπρηστής είναι πάντα, κάπως, παντού συμμέτοχος, δεν σε ενδιαφέρει τι έφταιξε. Αυτό θα το βρεις μετά. Έτσι και ο κόσμος, πρέπει να γυρίσει ανάποδα την κλεψύδρα, ειδεμή, ο χρόνος μας σχεδόν τελειώνει. Και τ’ όνομα μας είναι ανθρώπινες αξίες και δικαιώματα. Ο Αιμιλιανό Ζαπάτα είχε πει «Πιστεύουμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε γιατί ένας κόσμος που αγνοεί έναν άλλον κόσμο δεν μπορεί να κρατήσει πολύ».

Αντί λοιπών δικών μου κρίσεων, αφήνω τον επίλογο σε δύο πολύ μεγάλες λογοτεχνικές παρουσίες του αιώνα που πέρασε, έναν Αμερικανό πιο επίκαιρο από ποτέ, τον Τζόρτζ Όργουελ και τον μεγαλύτερο εν ζωή θεατρικό Βρετανό συγγραφέα, τον Χάρολντ Πίντερ.

Ο Όργουελ ανέδειξε τον όρο «διγλωσσία» (Doublespeak), μια μορφή επικοινωνίας που κατασκευάζεται σκόπιμα για να μεταμφιέσει ή να διαστρεβλώσει την πραγματική σημασία των λεγομένων, με συχνή συνέπεια την “επικοινωνιακή παράκαμψη” (communication bypass). Επίσης χρησιμοποίησε τον όρο «Νέα Ομιλία» (newspeak) (http://www.newspeakdictionary.com/ns_frames.html) «ως το κορυφαίο επιχείρημα του ολοκληρωτικού καθεστώτος όπου όταν η «Νέα Ομιλία» εδραιωθεί, το καθεστώς δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα, αφού οι πολίτες δεν θα μπορούν να επαναστατήσουν για τον λόγο ότι δεν θα μπορούν καν να σκεφτούν κάτι διαφορετικό από αυτά που λέει το καθεστώς, καθώς λέξεις όπως ελευθερία, πολιτικά δικαιώματα, ισότητα είτε δεν θα υπάρχουν, είτε θα χρησιμοποιούνται με τελείως διαφορετικό νόημα», Ο όρος Newspeak συνιστά μέθοδο επικοινωνίας που προσπαθεί να δημιουργήσει μια επιθυμητή πνευματική κατάσταση στον ακροατή (πχ ο όρος Μπους για «Άξονα του Κακού» - axis of evil - παραπέμπει αφενός στον όρο «Δυνάμεις του Άξονα» στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και αφετέρου στο θρησκευτικό κακό, τον Σατανά). Επίσης ο Όργουελ χρησιμοποίησε τον όρο «Διπλή Σκέψη», σύμφωνα με τον οποίο ο ομιλητής λέει πράγματα που σημαίνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτά που σκέφτεται.

Στο Βιβλίο του Πολιτική και Αγγλική Γλώσσα (1946) (http://www.ourcivilisation.com/decline/orwell1.htm), ο Όργουελ επεσήμανε: «Στην εποχή μας, η πολιτική ομιλία και γραφή είναι κατά ένα μεγάλο μέρος η υπεράσπιση του αστήρικτου. Τα γεγονότα, όπως τη συνέχιση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία, οι ρωσικές εκκαθαρίσεις και οι εκτοπίσεις, η ρίψη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία, μπορούν πράγματι να υπερασπιστούν, αλλά μόνο από επιχειρήματα που είναι πάρα πολύ βάναυσα για τους περισσότερους ανθρώπους να τα αντιμετωπίσουν και που δεν συνάδουν με τους φανερούς στόχους των πολιτικών κομμάτων. Κατά συνέπεια η πολιτική γλώσσα πρέπει να αποτελεσθεί κατά ένα μεγάλο μέρος από τον ευφημισμό, να ρωτά και να προκαλεί, να παρεκκλίνει προς την νεφελώδη ασάφεια. Τα ανυπεράσπιστα χωριά που βομβαρδίζονται από τον αέρα, οι κάτοικοι που εκτοπίζονται στην επαρχία, τα βοοειδή που πυροβολούνται, οι καλύβες που πυρπολούνται με τις εμπρηστικές σφαίρες: αυτό καλείται ειρήνευση. Εκατομμύρια αγροτών στερούνται τα αγροκτήμάτα τους και στέλνονται σε κοπιαστική πεζοπορία στους δρόμους χωρίς περισσότερα από αυτά που μπορούν να κουβαλήσουν: αυτό καλείται μεταφορά του πληθυσμού ή διόρθωση των συνόρων. Οι άνθρωποι φυλακίζονται για χρόνια χωρίς δίκη, ή πυροβολούνται στο πίσω μέρος του κρανίου ή στέλνονται να πεθάνουν από σκορβούτο στα αρκτικά στρατόπεδα ξυλείας: αυτό καλείται αποβολή των αναξιόπιστων στοιχείων. Τέτοια φρασεολογία απαιτείται εάν κάποιος θέλει να ονομάσει τα πράγματα χωρίς να ανακαλέσει στην μνήμη τις εικόνες τους.»

Εξήντα χρόνια μετά, η ομιλία του Πίντερ κατά την απονομή του Νόμπελ 2005 παίρνει την σκυτάλη σαν να μην πέρασε μια μέρα:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν και προκάλεσαν σε πολλές περιπτώσεις κάθε στρατιωτική δικτατορία στον κόσμο μετά από τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Αναφέρομαι στην Ινδονησία, την Ελλάδα, την Ουρουγουάη, τη Βραζιλία, την Παραγουάη, την Αϊτή, την Τουρκία, τις Φιλιππίνες, τη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ, και, φυσικά, τη Χιλή. Εκατοντάδες χιλιάδες θανάτων συνέβησαν σε αυτές τις χώρες. Συνέβησαν; Αποδίδονται, σε όλες τις περιπτώσεις, στην αμερικανική εξωτερική πολιτική; Η απάντηση είναι ναι συνέβησαν - και αποδίδονται στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Αλλά μάλλον δεν θα το ξέρατε.

Σας λέω ότι η Αμερική είναι χωρίς αμφιβολία ο μεγαλύτερος περιοδεύον θίασος. Βάναυση, αδιάφορη, περιφρονητική και άσπλαχνη μπορεί να είναι αλλά επίσης είναι πολύ έξυπνη. Σαν πωλητής είναι έξω από μόνη της και το πιο εμπορεύσιμο προϊόν της είναι η φιλαυτία της. Είναι νικήτρια. Ακούστε όλους τους αμερικανικούς Προέδρους στην τηλεόραση να λένε τις λέξεις, "ο αμερικάνικος λαός", όπως στην πρόταση, "λέω στον αμερικάνικο λαό ότι είναι η ώρα να προσευχηθούν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα του αμερικάνικου λαού και ζητώ από τον αμερικάνικο λαό να εμπιστευθούν τον Πρόεδρό τους στη δράση που είναι έτοιμος να λάβει εξ ονόματος του αμερικάνικου λαού".

Είναι ένα σπινθηροβόλο στρατήγημα. Η γλώσσα υιοθετείται πραγματικά για να κρατήσει την σκέψη στο κόλπο. Οι λέξεις «ο Αμερικάνικος Λαός» παρέχουν ένα αληθινά απολαυστικό μαξιλάρι διαβεβαίωσης. Δεν χρειάζεται να σκέφτεστε. Ξαπλώστε στο μαξιλάρι. Το μαξιλάρι μπορεί να επιφέρει ασφυξία στη νοημοσύνη σας και στις κρίσιμες ικανότητές σας αλλά είναι πολύ άνετο. Αυτό δεν ισχύει φυσικά για τους 40.000.000 ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και τους 2.000.000 άνδρες και γυναίκες που είναι φυλακισμένοι στο απέραντο gulag των φυλακών, το οποίο εκτείνεται στις ΗΠΑ. (...) Οι ΗΠΑ ανοίγουν πλέον τα χαρτιά τους στο τραπέζι και πολύ απλά δεν τους καίγεται καρφί για τα Ηνωμένα Έθνη, το διεθνές δίκαιο ή την επικριτική διαφωνία, τα οποία θεωρούν ανίσχυρα και άσχετα. (...) Έχουμε φέρει (ενν. ΗΠΑ και Βρετανία) τα βασανιστήρια, συστάδα από βόμβες, απεμπλουτισμένο ουράνιο, αναρίθμητες πράξεις τυχαίων δολοφονιών, την δυστυχία, την υποβάθμιση και τον θάνατο στον Ιρακινό λαό και λέμε ότι "φέρνουμε την ελευθερία και την δημοκρατία στη Μέση Ανατολή (...) Ξέρω ότι ο Πρόεδρος Bush έχει πολλούς εξαιρετικά ικανούς συγγραφείς λόγων αλλά θα επιθυμούσα να προσφερθώ εθελοντικά ο ίδιος για την εργασία αυτή. Προτείνω το ακόλουθο σύντομο διάβημα που μπορεί να απευθύνει από την τηλεόραση στο έθνος.

Τον βλέπω βαρύθυμο, προσεκτικά χτενισμένο, σοβαρό, νικηφόρο, ειλικρινή, συχνά σαγηνευτικό, υιοθετώντας μερικές φορές ένα βεβιασμένο χαμόγελο, περίεργα ελκυστικό, ένας ανθρώπινος άνθρωπος:

"Ο Θεός είναι καλός. Ο Θεός είναι μεγάλος. Ο Θεός είναι καλός. Ο Θεός μου είναι καλός. Ο Θεός του Λάντεν είναι κακός. Είναι κακός Θεός. Ο Θεός του Σαντάμ ήταν κακός, αν και δεν είχε. Ήταν βάρβαρος. Δεν είμαστε βάρβαροι. Δεν κόβουμε τα κεφάλια των ανθρώπων. Πιστεύουμε στην ελευθερία. Έτσι κάνει κι ο Θεός. Δεν είμαι βάρβαρος. Είμαι ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης μιας δημοκρατίας που αγαπά την ελευθερία. Είμαστε συμπονετική κοινωνία. Δίνουμε τη συμπονετική ηλεκτροπληξία και τη συμπονετική θανατηφόρα ένεση (σ.σ. αναφέρεται στην θανατική ποινή). Είμαστε μεγάλο έθνος. Δεν είμαι δικτάτορας. Αυτός είναι. Δεν είμαι βάρβαρος. Αυτός είναι. Και είναι, πράγματι. Όλοι είναι. Κατέχω την ηθική εξουσία. Βλέπετε αυτήν την πυγμή; Αυτή είναι οι ηθικές αρχές μου. Και μην τον ξεχνάτε." Και καταλήγει:

"Όταν κοιτάζουμε έναν καθρέφτη σκεφτόμαστε ότι η εικόνα που βλέπουμε είναι ακριβής. Αλλά κινηθείτε ένα χιλιοστό και η εικόνα αλλάζει. Κοιτάζουμε πραγματικά μια ατέρμονη σειρά αντανακλάσεων. Αλλά μερικές φορές ένας συγγραφέας πρέπει να συνθλίψει τον καθρέφτη – γιατί είναι στην άλλη πλευρά του καθρέφτη η αλήθεια που μας κοιτάζει επίμονα.

Η ζωή ενός συγγραφέα είναι μια ιδιαίτερα τρωτή, σχεδόν γυμνή δραστηριότητα. Δεν είναι αναγκαίο να κλάψουμε για αυτόν. Ο συγγραφέας κάνει την επιλογή του και είναι προσκολλημένος με αυτή. Αλλά είναι αλήθεια να ειπωθεί ότι είσαι ανοικτός σε όλους τους ανέμους, μερικούς από τους πιο παγωμένους, πράγματι. Είσαι έξω μόνος σου, έξω σε ένα άκρο. Δεν βρίσκεις κανένα καταφύγιο, καμία προστασία – εκτός αν βρίσκεις – οπότε σ' αυτή την περίπτωση φυσικά έχεις κατασκευάσει την προστασία σου και, μπορείς να υποστηριχτείς, γίνεσαι πολιτικός.

Έχω αναφερθεί στον θάνατο κάμποσες φορές αυτό το βράδυ. Θα αναφέρω τώρα ένα ποίημα μου του δικού μου "θανάτου".

Πού βρέθηκε το νεκρό σώμα;
Ποιος βρήκε το νεκρό σώμα;
Ήταν το νεκρό σώμα νεκρό όταν βρέθηκε;
Πώς βρέθηκε το νεκρό σώμα;

Ποιο ήταν το νεκρό σώμα;

Ποιος ήταν ο πατέρας ή η κόρη ή ο αδελφός
Ή ο θείος ή η αδελφή ή η μητέρα ή ο γιος
Του νεκρού και εγκαταλειμμένου σώματος;

Ήταν το σώμα νεκρό όταν εγκαταλείφθηκε;
Το σώμα εγκαταλείφθηκε;
Από ποιους ήταν εγκαταλειμμένο;

Ήταν το νεκρό σώμα γυμνό ή ντυμένο για ένα ταξίδι;

Τι σας έκανε να δηλώσετε το νεκρό σώμα νεκρό;
Δηλώσατε το νεκρό σώμα νεκρό;
Πόσο καλά ξέρατε το νεκρό σώμα;
Πώς ξέρατε ότι το νεκρό σώμα ήταν νεκρό;

Πλύνατε το νεκρό σώμα ;
Κλείσατε και τα δύο του μάτια ;
Θάψατε το σώμα ;
Το αφήσατε εγκαταλειμμένο ;

Μήπως φιλήσατε το νεκρό σώμα;

Πιστεύω ότι παρά τις τεράστιες αντιξοότητες που υπάρχουν, την απτόητη, απαρέγκλιτη, άγρια διανοητική αποφασιστικότητα, ως πολίτες, έχουμε την κρίσιμη υποχρέωση να οριστεί η πραγματική αλήθεια των ζωών μας και των κοινωνιών μας, μια υποχρέωση που μας βαρύνει όλους. Είναι στην πραγματικότητα αναγκαστικό.
Εάν μια τέτοια αποφασιστικότητα δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό όραμά μας δεν έχουμε καμία ελπίδα αποκατάστασης αυτού που έχει σχεδόν χαθεί – της αξιοπρέπειας του ατόμου.».

Thomas S. Άλλα άρθρα του