Είναι κουραστικό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγικό όλοι να αρχίζουν τις κρίσεις και τις επικρίσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν δεν έχουν επιδοθεί στο ίδιο άθλημα με ανάλογη προσήλωση και τη συνοδεία τεκμηρίων προ της ... εορτής.
Όλοι γνωρίζαμε περισσότερο ή λιγότερο ότι το κράτος είναι – ας το πούμε κομψά – ανοργάνωτο. Ωστόσο η εν εξελίξει τραγωδία αποδεικνύει ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι φανταζόμασταν στους πιο σκοτεινούς μας εφιάλτες! Τα πρωτόγνωρα τραγικά γεγονότα των δεκάδων νεκρών και των απίστευτα εκτεταμένων εκτάσεων καμένης γης και οικισμών, σε συνδυασμό με την αφάνεια (αντί διαφάνειας) της πολιτείας γεννούν αμείλικτα ερωτήματα: πώς είναι δυνατόν οι φετινές φωτιές, χωρίς να είναι περισσότερες από άλλες χρονιές να είναι τόσο φονικές; Πώς είναι δυνατόν τα εναέρια πυροσβεστικά μέσα που διαθέτει η πολιτεία να είναι ακατάλληλα σε συνθήκες ανέμων ή καπνών, δηλαδή συνθήκες όπως είναι αυτές κατά τις οποίες κυρίως χρειάζονται; Πώς είναι δυνατόν την πέμπτη ημέρα εξέλιξης των πύρινων μετώπων, κανένα από αυτά να μην έχει αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά από ανθρώπινα μέσα; Πώς είναι δυνατόν να ελπίζουμε μόνο στον αέρα, τη βροχή ή τη θάλασσα για να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης. Είναι δυνατόν όλα αυτά να συμβαίνουν λόγω τις κακιάς μας μοίρας ή των κακών συμμετρικών ή ασύμμετρων ξένων και ντόπιων κέντρων που μας επιβουλεύονται;
Φοβάμαι πώς ο μόνος ασύμμετρος εχθρός που μας κτυπά είναι η δική μας κουτοπονηριά, αλητεία ή αδιαφορία. Γιατί εμείς οι πολίτες είμαστε αυτοί που επί χρόνια ανατροφοδοτούμε την αειθαλή πολιτική της χρήσης του κρατικού μηχανισμού μονάχα για την εξυπηρέτηση των ημετέρων συμφερόντων. Εμείς οι πολίτες είμαστε αυτοί που έχουμε καταφέρει να έχουμε τόσους άσχετους, ακατάλληλους και επικίνδυνους αν όχι ύπουλους να μας κυβερνούν. Ανατρέξτε στα βιογραφικά των βουλευτών μας και θα δείτε ότι τα τελευταία χρόνια το πλήθος αυτών που προ του βουλευτικού θώκου δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν μια υπεύθυνη θέση αυξάνει διαρκώς. Έχουμε πλέον νέα γενιά πολιτικών οι οποίοι έχουν ως κύριο προσόν είτε την οικογενειακή παράδοση είτε την εργασία στους κομματικούς και συνδικαλιστικούς μηχανισμούς. Όμως αυτό δε μας ενοχλεί εφόσον τους εκλέγουμε. Το ενδιαφέρον μας εστιάζεται στο να μας διορίσει το παιδί, να μας δώσει την προαγωγή, να μας βάλει ρεύμα στο αυθαίρετο, να κανονίσει τη μετάθεση του φαντάρου μας και ούτω καθεξής.
Εμείς οι πολίτες χτίζουμε τα αυθαίρετα ή πιέζουμε για τη νομιμοποίησή τους. Εμείς οι πολίτες οπλίζουμε τους εμπρηστές, πληρώνοντάς τους για τη γη που έχουν καταπατήσει ή αποχαρακτηρίσει. Εμείς είμαστε οι πελάτες τους. Εμείς οι πολίτες επιτρέπουμε σε κατώτερους των περιστάσεων πολιτικούς να μας εμπαίζουν, γιατί τους ανεχόμαστε. Εμείς οι πολίτες αποδομούμε το κράτος κοιτώντας καθημερινά το δικό μας μικροσυμφέρον. Κι εμείς είμαστε αυτοί που το βρίζουμε καθημερινά αναζητώντας την πολιτεία σε ό,τι στραβό μας συμβαίνει.
Εμείς οι ίδιοι φτύνουμε ολημερίς στον καθρέπτη και φαίνεται να το απολαμβάνουμε κιόλας. ΓιΆ αυτό, φοβάμαι ότι ακόμα και αυτού του μεγέθους η τραγωδία δεν θα είναι αρκετή για να ξυπνήσουμε. Να καταλάβουμε ότι έχουμε πλέον πιάσει πάτο. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η φιλοσοφία «ο καθένας για τον εαυτό του, και οι υπόλοιποι ας κόψουν το λαιμό τους» έχει χρεοκοπήσει μαζί με τη χώρα και το έθνος.
Ελπίζω ειλικρινά να κάνω λάθος κι αυτή η καταστροφή να γίνει αφετηρία για μεγάλες αλλαγές. Δυστυχώς όμως δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος.
printer friendly version
στείλτε τη σελίδα με e-mail
