του χειρότερου είδους μάλιστα είναι η πλειοψηφία των σχολιαστών που πήγαν στο Μουντιάλ για την ΕΤ1. Εκτός του ότι δε μπορούν να μιλήσουν ελληνικά υπό συνθήκες ζωντανής περιγραφής αγώνα, και του ότι είναι άσχετοι από ποδόσφαιρο, παρά τα χρόνια που βρίσκονται στο χώρο, δε κάνουν και καμία προσπάθεια να βελτιώσουν τη δουλειά που παρουσιάζουν. Δηλαδή τι πιο απλό από το να διαβάσεις έστω μία εφημερίδα πριν τον αγώνα, έτσι ώστε, κατά την περιγραφή του, να παρουσιάσεις τα σενάρια πρόκρισης των δύο ομάδων αντί να παραληρείς για την μαχητικότητα και τη δύναμη των παιχτών της Ουρουγουάης, χωρίς να ξέρεις τι κατάφεραν με τα τρία γκολ ή τι προσπαθούν ακόμα να καταφέρουν; Για να μην πούμε ότι οι περισσότερες ομάδες αποτελούνται, κατά τα σαίνια μας, από τέσσερις-πέντε παίχτες που παίζουν σε μεγάλες ομάδες και οι οποίοι ανάλογα την περίσταση αλλάζουν και χρώμα. Μαύροι στις κεφαλιές, λευκοί στα σουτ κοκ. Νομίζεις ότι οι αγώνες γίνονται μεταξύ οικογενειών.

Αλλά όχι, στην ΕΤ μας ενδιαφέρει μόνο η μόστρα και να ακούγεται το όνομα μας και όχι η ενημέρωση και τα νεύρα του τηλεθεατή. Και μάλιστα εκεί έχει σημασία και η λεπτομέρεια. Όπως παρατήρησε φίλος, το όνομα του κ. Πουλιάση εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του αγώνα δύο-τρεις φορές σε κάθε ημίχρονο, αντίθετα με όλων των άλλων που εμφανίζεται μία φορά στην αρχή της περιγραφής. Και μάλιστα η κάρτα βγαίνει και με μεγαλύτερα γράμματα από ότι των άλλων! Μακράν, μέχρι στιγμής, τα πρωτεία της αθλιότερης περιγραφής έχει ο κ. Γερακάρης που στον αγώνα Γαλλία-Δανία με έκανε να ανησυχήσω μήπως όντως έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Πρέπει να έκανε λάθος περίπου στο 80% των ονομάτων που ανέφερε και ειδικά όταν τη μπάλα είχε η Δανία δε πρέπει να πέτυχε ποτέ το σωστό όνομα του παίχτη. Αυτά βέβαια όταν μίλαγε και όταν οι προτάσεις που έλεγε είχαν κάποιο νόημα με βάση το χαλαρό συντακτικό της καθομιλουμένης.

Ας αφήσουμε λίγο τα κακώς κείμενα του Μουντιάλ (για μία παράγραφο) και ας περάσουμε στα καλώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής. Εννοείται βέβαια πως τα τελευταία σπανίζουν και γι' αυτό και δεν υπάρχουν κάποια σήμερα, απλά μου άρεσε η πρόταση και γι αυτό την έγραψα. Δύο τα σημαντικά γεγονότα των τελευταίων ημερών με πρώτο την αποχώρηση του Αλέκου Παπαδόπουλου από το Υπουργείο Υγείας και όπως φαίνεται και από την πολιτική σκηνή στο προσεχές μέλλον. Αυτό που δεν κατάλαβα εγώ είναι το γιατί δε πρέπει να προτιμάει ο πρωθυπουργός για υπουργό του κάποιον που θέλει λέει να τελειώσει τη δουλειά του και μάλιστα δε το κάνει για να ξαναβγεί βουλευτής καθώς δε θα ξανακατέβει υποψήφιος. Είναι δηλαδή και επίσημα πλεονέκτημα για έναν πολιτικό να κοροϊδεύει τον κόσμο για να ξαναβγεί ή πιστεύουμε ότι έχουμε τόσο αξιόλογους και μη ψηφοθήρες πολιτικούς; Τώρα για το θέμα Αβραμό και το λουκέτο στο ΚΕΠ το μόνο που έχω να πω είναι ότι ήταν αναμενόμενο όπως είναι λίγο πολύ και η ενδεχόμενη επιστροφή του στη Ν.Δ. και μάλιστα ως κορυφαίο στέλεχος. Δηλαδή αν δε θεωρείται αυτός αποτυχημένος τότε ποια είναι τα κριτήρια; Οι μετρήσεις τις AGB μάλλον.